پاسخ دولت در برابر حرکت‌های خشن و مدنی

در هفتمین روز غروب اعتصاب دانشجویان؛ میز مدور از سوی شماری از شخصیت‌های علمی و فرهنگی برگزار شد. دراین گفتمان روی چگونگی مبارزات دانشجویی در افغانستان بحث شد.

سیدعسکر موسوی که یکی از مهمان‌های این برنامه گفت؛ هیچ نظام در افغانستان وجود ندار اگر وجود می‌داشت کار به این جانمی‌رسید. این یک کوشش است در راه نظام سازی و وزارت تحصیلات‌عالی به دلیل فسادگسترده نتوانسته است اعتماد دانشجویان‌را به دست بیاورد. از سوی هم خواسته‌های دانشجویان از سوی وزارت برهمان مبنا پذیرفته نشده است. او می‌گوید برخورد دولت در قبال شهروندان و دانشجویان نسبت به دولت‌های قبلی خوب بوده است.

خلیل رمان به حمایت از دنشجویان برخاست و حرکت دانشجویان‌را حرکتی مدنی و خواستی دانشجویان‌را خواست برحق دانست. او گفت درهرفصل پدیده‌ها در تناسب هم باید دیده شود، اگر حکومت‌های قبلی به خواست‌های مدنی مردم توجه نداشتند خودرا ممثل دموکراسی هم‌نمی‌دانستند؛ او اضافه کردکه درفصل نوین بازی نوع دیگر است و بازی‌گر هم نوع دیگر. دراین فصل به کسی مزاحم نمی‌شویم، در و پنجرۀ کسی را به نمی‌شکنیم، دوزدی نمی‌کنم، اسلحه گرفته به مبارزه نمی‌پردازیم فقط چند خواستی منطقی از دولت داریم که منطق نیز حکم می‌کند که جواب منطقی به آن داده شود و دولت در قبال آن مسئول باشد.

شیوای شرق یکی دیگر از شرکت کنندگان دراین گفتمان بود؛ وی با حمایت مدنی دانشجویان گفته‌های عسکر موسوی‌را تجربه سیاسی وی دانست؛ او این حرکت دانشجویان‌را حرکت ملی دانست و دولت را در عدم پاسخ دهی قناعت بخش متهم کرد. به باور وی اعتراض بزرگترین قدرت شهرواندان افغانستان در برابر بی عدالتی‌های دولت مردان اند که خاموش مانده اند و همه چیزرا از دوربین قومی می‌بینند. به باور شیوای شرق وضعیت دانشگاه‌ها اکنون رو به وخامت و نابودی است و دانشجویان به سوی طالبانی شدن درحرکت است. او این حرکت‌را گام به سوی دموکراتیزه شدن دانشجویان می‌دانند که میان سنت و تحول قراردارند. او وزیرتحصیلات عالی‌را شدیدا مورد انتقاد قراردادکه اکنون در پای سنت بسته است و نمی‌خواهد درنظام تحصیلی تحول ایجادکند. به‌گفته او وزیر و دیگر دولت مردان به گوسفند ارزش قایل هستند و به این انسان‌ها که هفت روز لب برغذا نگشوده اند احترام نمی‌گذارند و به داد آن‌ها نمی‌رسند.
صحرا کریمی گفت داشتن یک نظام تحصیلی خوب حق شهروندی هرفرد است. به باور وی این دانشجویان هفت روز اعتصاب کردند که مانند کسانی دیگر در یک فضایی کاملا اکادمیک وعاری از هرنوع تبعیض و سوی استفاده تحصیل کنند ویک آیندۀ برای نسبل بعداز خود به ارمغان آورند و دیگر نمی‌خواهند راهی‌را که پدران‌شان رفته اند؛ بروند. این دانشجویان می‌خواهند از راه علم وطن‌شان را بسازند. بانو کریمی سیستم آموزشی افغانستان را به باد انتقاد داد که اکثری اساتید آن بنابر روابط مقرر می‌شوند. به باور وی با بیسوادی که نمی‌شود دانشمند تربیه کرد. به گفتۀ او تغیر بر مبنایی آزاد اندیشدن را نمی‌شود در یک فضایی‌که همه‌را متهم به رنگِ پست و جلد و نژاد می‌کنند به دست آورد. به باور وی آغاز این اعتراض‌را باید به فال نیک گرفت زیرا این‌ها سردی و گرسنگی وحتا تلف شدن‌شان‌را به خود گرفته اند تا نسل بعد از آن این همه‌را نکشد.

مجب مهرداداستاد دانشگاه گفت که مبارزات دانشجویی دیرسالی است که در افغانستان جریان دارد اما این بی‌نظیر است. اوگفت اکنون ما درمحلۀ دیدارهای دموکراتیک هستیم که جامعه‌را به دوبخش تقسیم کرده است؛ یک گروه اتکا به سنت دارند ودیگری طرفدار تحول اند. اما دولت که نامش نیز به ارزش‌های دموکرات مانده شده است تاکید برسنت دارد زیرا حوزه قدرت است و حرکت‌های مدنی شفافیت به‌بار می‌آورد. یکی مبارزۀ است‌که طالبان می‌کنند که دولت در برابر آن جواب مثبت می‌دهد و اکثری قربانی آن نیز شهروندان عادی است تا مطالبات دموکراتیک. دولت می‌خواهد حرکت‌های خشونت آمیزرا ترویج کند تا حرکت های مدنی. همان‌طوری که دولت در برابر خواسته‌های طالبان سکوت شان‌را می شکند باید به حرکت‌های مدنی مردم و دانشجویان نیز پاسخ دهند و آدم های فاسد باید از دولت خلع شود.