داکتر بشر دوست و عریضه «شعله‌ای» نبودنش!

من نمیتوانم به «رادیو آزادی» به طور منظم گوش دهم ولی برنامه «در امواج آزادی» را کمتر ناغه کرده‌ام.

«در امواج آزادی» پنجشنبه ۱۵ مارچ ۲۰۰۷ سه نفر شرکت داشتند: جعفر رسولی، صدیق چکری و داکتر رمضان بشردوست. اولی از آنانی است که گویی فقط به همین خاطر آفریده شده که زبان و نوکر خانه زاد رژیم برسراقتدار باشد چه رژیمی چپ یا راست باشد چه میانه، دموکرات یا ضد دموکرات و ضد ملی. البته او همانقدر که به هر قیمتی و با نادیده گرفتن پیکر گندیده‌ی دولت کرزی به علت سازش با جنایتکاران و جاسوسان خود را ملزم به دفاع از آن می‌داند به همان اندازه و حتی از صدق دل بیشتر مدافع سیاست های امریکا و متحدان و نیز ایران در افغانستان و در سطح جهان است. من هیچ شکی ندارم که اگر فردا دایناسور های طالبی رویکار بیایند یا جنایت پیشگان «ائتلاف شمال» قدرت را به صورت یکدست غصب کنند، آقای جعفر رسولی برای آنان حنجره‌اش را سختتر خراش خواهد داد.

صدیق چکری معرف حضور خوانندگان است. او اگر به علت رهبری باند خاین و جنایتکار ربانی، فرضا از هر لکه‌ی جنایت ها و بی‌عفتی ها و قتل عامها و غارتها و جاسوسی به «آی اس آی» و «سی آی ای» و «واواک» بری می‌بود ، تنها جشن کتاب سوزان تحت نظر وی در ۱۹۹۲-۹۶ سالهای امارت سراسر خون و خیانت و رهزنی و بی‌ناموسی باندش کافی است که رویش را تاریخ کشور سیاه و سیاه نگه دارد. جالب است که این خاین در جریان حملات بدمعاشانه و با سبک جهادیش بر رمضان بشر دوست، فراوان از کلمات انگلیسی استفاده می‌کند تا شاید به شنوندگان برساند که خلاف شایعات، او صرفا یک آدمکش اجیر و تروریست مسلمان نه بلکه تحصیلکرده ایست آشنا به زبان انگلیسی! چشم انجنیر ذکریا روشن! یک فحاش هرزه‌ی دیگر تا مغز استخوان ضد ملالی جویا اما انگلیسی دان!

اما آقای بشردوست.

بر هیچکس پوشیده نیست که یکی از علل پیشروی برق آسای شترگاوپلنگ های طالبی، سوار بودن ریاکارانه‌ی آنان بر توسن طرفداری از ظاهرشاه بود. در آن زمان مردم ما که سوختن در جهنم باند های جهادی را تجربه می‌کردند، ظاهرشاه چه که بنابر قولی حتی سگ او را هم بر به اصطلاح رهبران خونخور جهادی ترجیح می‌دادند.

آقای بشردوست هم از عالم ناشناخته بودن یکشبه به معروفیت و اعتبار در گستره ‌ی افغانستان نایل آمد. زیرا که صدای مخالفت صریحش را با جنایتکاران و دولت فاسد اعلام داشت. و در انتخابات کذایی بیش از سی هزار رای آورد که اگر دست کثیف «ائتلاف شمال» درکار نمی‌بود به یقین تعداد رای خیلی بیشتر از این می‌بود.

تا همین چند ماه پیش هم تمرکز او بر افشای جنایتکاران و فساد دولت بود هرچند نه آنچنان آشتی ناپذیر و واژگون خواهانه مثل ملالی جویا ولی به هر حال مردم فکر می‌کردند در ولسی جرگه‌ی تحت کنترول مافیای جهادی و خاینان گلبدینی و طالبی و پرچمی و خلقی، در کنار صدای ملالی جویا صدای دومی از یک مرد هم گاهگاهی طنین می‌افگند که خوب است.

اما اینک آقای بشر دوست شروع نموده که بر شعار های برحق ضد جهادی و پرچمی و خلقی‌اش، ضدیت با مائویزم و مائوئیست ها را علاوه سازد. چرا؟ آیا او تحلیل و شناخت دقیقی از جنبش مائوئیستی در افغانستان دارد؟ فکر نمی‌کنم. در غیر آن او باید می‌دانست که جنبش مائوئیستی یا شعله جاوید یا دموکراتیک نوین، یگانه گرایش ایدئولوژیک - سیاسی بود و هست که افتخار مبارزه پیگیربر ضد بنیادگرایان و میهنفروشان پرچم و خلق را داشت، بزرگترین جریان سیاسی به شمار می‌رفت و از شهرت و اعتبار و محبوبیت حتی در منطقه برخوردار بود، اکثر رهبران و فعالان و اعضای سازمانهای مختلف متعلق به آ ن، به علت ایستادگی روی استقلال افغانستان و عقاید شان ،به دست بنیادگرایان و پرچم و خلق ترور و تیرباران شدند. امروز هم با وصف تحمل ضربات هولناک و جبران ناپذیر، این جریان کماکان در مرکز حملات خاینان اخوانی و پرچمی و خلقی قرار دارد. این خاینان همیشه در هنگام احساس افلاس و ورشکستگی سیاسی در مقابل این و آن فرد یا تشکل، او را متهم به شعله‌ای و مائوئیست بودن می‌کنند. این به سادگی می‌رساند که تمامی خاینان و جانیان مذهبی و غیر مذهبی مردم ما، اساسی ترین دشمن شان را عمدتا در وجود شعله‌ای ها می‌بینند تا جریان ایدئولوژیک و سیاسی دیگر.

پس تزیید ناشیانه‌ی مائوئیست ها در کنار خاینان اخوانی و پرچمی و خلقی توسط آقای بشردوست، هیچ دلیل دیگری نمیتواند داشته باشد جز اینکه وی می‌خواهد به این وسیله به درگاه خاینان مزبور عریضه دهد که شعله‌ای نیست! ولی او نمی‌فهمد که برای به سمع رسانیدن اینگونه عرایض به گوش آنان به هیچوجه نباید به خود اجازه‌ی تحریف بسیار زشت و ناجوانمردانه تاریخ و واقعیت یک جنبش سربلند سیاسی را بدهد. او باید بداند که هرقدر هم بی‌ربط بر بد و رد گفتن بر شعله جاوید اصرار ورزد، کمپهای خاین مذکور چنانچه گفتم اتهام «مائوئیست» را بر او می‌زنند. لیکن وی لازم است توجه نماید که برای یک مبارز اگر میخواهد صادق و حق‌بین و نترس باشد چاره‌‌ی کار آن نیست که پیش گرفته است. ضمنا آقای بشردوست خوبست آگاه باشد که شعله‌ای ها سازمانهای معین خود را دارند و از نظر سیاسی بین آنها و او فاصله زیادی وجود دارد. او درچهارچوب نظام و با سازش و مصالحه با جنایتکاران و فساد زادگان حاکم می‌خواهد مردم تباه شده‌ی ما را به رستگاری راهبری کند، در حالیکه آنها معتقدند بدون واژگونی خرک و درک گندیده‌ی فعلی هیچ مفری وجود ندارد و هرگونه امیدآفرینی به روزبهی مردم در چهارچوب حاکمیت مافیای جهادی و شرکا، در آخرین تحلیل خیانت به مردم است.

از همه مهمتر اینکه از یاد نبرد که اگر در او کوچکترین رگ شعله‌ای هم سراغ می‌شد، امریکاییان آقای کرزی را برحذر می‌داشتند که دست او را از سفارت افغانستان در فرانسه گرفته و مستقیما در وزارت پلان بنشاند. علاوتا اگر این تصادف دگرگون کننده اتفاق نمی‌افتاد، معلوم نیست وی تا کی کار زیر دست یک جنایتکار پلید مثل محراب الدين مستان در سفارت افغانستان در فرانسه را عار نمی‌شمرد چیزی که یک شعله‌ای آن را نه عار که مرگ می‌انگارد.

اگر آقای بشردوست با تکرار اینکه همه و منجمله شعله‌ای ها به «تجارت سیاسی» پرداختند، عناصری مثل اعظم دادفر، رنگین سپنتا، کریم براهوی و نجیب روشن در دستگاه آقای کرزی مدنظرش باشد باید گفت که از دید شعله‌ای ها این افراد بدترین خاینان به آرمانهای مائوئیستی به حساب می‌روند. حساب شعله جاوید از آنان به همان اندازه جداست که با ملاراکتی، سیاف، گلبدین، دوستم، گلابزوی، رنجبر، قانونی و خلیلی. آقای بشردوست اگر می‌خواهد باپرنسیب و آگاهانه و غیرارتجاعی حرکت داشته باشد نباید با اشاره به چند چهره مفلوک و مرتد، به یک جریان باشکوه سیاسی لجن بپاشد.

اگروی می‌پندارد که با ذکر مائوئیزم در کنار میهنفروشان جهادی و پرچمی و خلقی، «وجیه المله» تر جلوه خواهد نمود، بازهم دچار اشتباه است. او باید بداند که شعور سیاسی مردم ما به طور چشمگیری بالا رفته است. اکثریت آنان این آگاهی را دارند که شعله‌ای ها از اول تا امروز مرتکب هیچ خیانت و جنایتی نسبت به مردم و وطن نشده و قطره های خون شان در سنگر های جنگ مقاومت ضد روسی و قتلگاههای جلادان اخوانی و سگان روسها وثیقه‌ی این اعتقاد و احترام شان راتشکیل می‌دهد. آیا او آن چشم وجدان را ندارد که این وثیقه را ببیند؟

آقای بشردوست اجازه بدهید قصه کوچکی را مختصرا بگویم:

در سالهای جنگ ضد روسی در مجلس کلانی با شرکت مجاهدین منسوب به گروههای مختلف، یکی از به اصطلاح مجاهدین که با طمطراق صحبت می‌کرد و می‌کوشید میدان دار مجلس باشد حین حمله به پرچم و خلق از «کمونیست های شعله‌ای» هم نام گرفت که در برابر اسلام عزیز ایستاده اند و ...

اما یکی از پیرمردان حاضر در مجلس که بعدا دانستم از جنگاوران با نام و نشان ولایات غربی کشوربه شمار می رفت و مکتب هم ندیده بود، سخنان او را قطع کرده و با صلابت و خشمی خاص گفت: «مگر شعله‌ای ها به خواهر و مادرت دست انداخته اند که آنها را مثل وطنفروشان پرچم و خلق می‌ کوبی؟ ما در اینجا جمع شده‌ایم که برضد این وطنفروشان گپ بزنیم یا برضد کسانی که همین حالا دلاورانه تر از همگی ما و شما با روسها وغلامان آنها می‌جنگند؟ و ...» سخنران اخوانی دیگر جرئت نکرد به حرفهایش ادامه دهد.

شما آقای بشردوست نباید از آن پیرمرد شجاع و شرافتمند بسیار عقب باشید. او با زبان عامیانه حقیقت را بیان داشت و اگر محافظه‌کاری، جبن، مصلحت جویی، و چاپلوسی مقابل اخوان و امریکا و متحدان در اصول سیاسی و شخصیت شما جایی نداشته باشند باید با استدلال نیرومندتر، مجاب کننده‌تر و علمی تر از او در برابر قاتلان و مزدوران بیایستید نه اینکه به منظور نمایش انتی کمونیزم اخوان و امریکا پسند تان، به مسخ حقایق و تحبیب غیر مستقیم اراذلی که ظاهرا آنان را عامل بربادی کشور قلمداد می‌کنید، توسل جویید.

دفاع از استقلال، آزادی، دموکراسی و عدالت اجتماعی در افغانستان محتضر ما با دشنام و توهین به شعله‌ای ها به هر بهانه‌ای که باشد، دفاعی کاذب بوده و سرانجام به همزبانی با خاینان دینی و غیر دینی به این مرز و بوم منجر خواهد شد.

در پایان با حرکت از اینکه شما یک سکیولاریست نه ولی یک مذهبی مرتجع هم نیستید، شاید برای تان مفید باشد این عبارت معروف کشیش ضد فاشیست در فلم ایتالیایی «روم شهر بی‌دفاع» را بیاورم که زبان حال روحانیون مترقی در گذشته و حال می‌باشد که به جای جنگ و جاسوسی علیه انقلابیون، مبارزه برضد روحانیون خاین و مزدور را وظیفه خود می‌دانند. کشیش در پاسخ به شکنجه‌گران فاشیست که از همکاری او با پارتیزانهای کمونیست می‌پرسند پاسخ میدهد:

«من معتقدم کسی که برای عدالت و حقیقت می‌رزمد، گامزن راه خداست.»