صفحه نخست کابل پرس > ... > سخنگاه 10567
4 فبروری 2008, 08:37, توسط mokhtarzada
نعمت الله مختارزاده 1/2/2008 شــهر اسن آلـــــمان شاخ کرگدن
( یــونـسِ قــانونی ی ) قـانـون شکن خــــاینِ مـــلـی و ، غـــــــدّارِ وطـن قـــاتــــل و ، بـــدکــاره و ، قـــاچــاقبر جـانی و ، زانـــی و ، دزد و قــــبـرکـن لاشـــــه خــــورِ مــافــــیای ارتــجــــاع چـون شــــغال و گرگ و کـفتار و لَـبَـن مُــفسدِ مــــلـعونِ ، چــون شـمر و یـزید بنـــــدۀ نــمــــرود و ، شـــــدّادِ شَـمَـن با (ضیا مسعود) و (برهان) و ( فهـیم ) ارتـــــباطی حــــاصـل ، از زیـرِ چـپـن جـنـس بـــازی کـــــردنِ با هــــمدگــر فاعــل و مفعـول ، مـردنـد و ، نــه زن ( خــــــرّمِ قـانـغــــوذکِ ) غـــنـدل نــما پشتِ (حکمـتــیار )، رقص و هــم اتـن آبـــــرومـــــندی یــی ، هــر بی آبــــرو ریـشِ ( گلب الدین ) و، صابون و لگـن ( اتمر) از چپ ها گریزان سوی راست بــر تنش ، ( طالــب ) نـمـایـد پـیــرهـن از ( رحیمِ وردکِ ) ( گـیلان ) پرست پـای لنــگش ، بـــنـد مــانــده ، در لجـن لیک ( ربـانی ) نــگــر ( برهــانِ ) دین دامــنش بــــالا شـد و ، پــــاره یـخـن وحـــدتِ ملـــی ی مــــا ، انــدر خــطـر از دخـــالت کــــــردنِ ، هــــر بد دهـن تـا ( قـوچِ جنگی ) شـــــدی بـرنامه دار نفرتِ دیــن ، در دلِ هـــر مـرد و زن آنکـــــه بـــودی مــــادرِ فحــشای دهــر از جـــــفا دُوزد ، بـــه بــاورهــا کـفـن حکـــــمِ تکـفـیـرِ هـــمــه روشـــنگــران میکـــند اعـــلان ، واضـیـــح و عَـلـَن برخلافِ ساز و ، آواز اسـت و رقـص دوسـت دارد ( ضربِ شاخِ کـرگـدن ) حـــال شـــوقِ ( بـلـخ ) دارد خــــامه ام تــــا خـبر گــیـــرد ازان شــــهرِ کـهـن ( کامبخــش ) ، آن قــهــرمـانِ راسـتگو شــــد اســـیرِ کـرگـس و ، زاغ و زغـن تاجـــــرانِ دیـــن ، بــــر او تـــاخـتـنـد بهـــرِ نــفـــع و ، کاسبی ی خـویـشـتـن ابـتـــــــداء ، تـایـیــــد آمــد از ســـنا امـــــــرِ فـــــوری یی ، بــه دار آویختن ( صبغـت الله ) شـد پـشیمان زیـن سخن اشــــتباهِ فــنی یی ، گــفـــت ، آن غَـبَـن لیــــک مـیـتــرسم کـــه روزی دیگـری نـــقـصِ تخـنـیـکی شود ، نــــه سهوِ فَـن وا ازیـــن نـــمــرودیـــانِ ، بــی خـــــدا کارشـــــان اعـــدامِ ، هــر مـــردِ حَسَـن قــاضـی و مــفـتـی و مــــــلای دَغَـــــل چـــون عــزازیـــلانِ دارنـــد و ، رَسَـن از جـفــــــا و جــــورِ ایــن نـابِــخـرَدان میهــنِ زیـــــبای مــا ، بـیـت الــحـزن بایــــــد ایــــن اهــــــلِ عمایم ، از وفــا دل بـــــه دست آرنـــد ، بـا نـرمِ سخـن در فــــضای مـنطـــق و ، روشـــنگری چــــون مریخ و مشـــتری و چون پَـرَن پس معــــــاشـــر بــا هــــمه اهـلِ جهان پُــر گلِ وحـــدت شــود ، دشـت و دمَـن جــــانِ خــــود کــــردن فــــدای همدگر نـــــه ســـرِ انســـان را ، از تــن زدن با یهـــــود و ، گبر و ، هندو و ، نصار در نـهـــــایـت ، روح و ریحان زیسـتـن ایــن بُـــوَد ، نــــام و نـشـــانِ ، آدمـی تخـــــمِ اُلـفـــت را ، بـــه دلـها کاشتـن « نعمـــتا » ، ایــن نقـدِ تُـنـد و بانمک بــــهـتـر از لعـــــلِ بـــــدخشـان و یمـن
نعمت الله مختارزاده 1/2/2008
شــهر اسن آلـــــمان
شاخ کرگدن
( یــونـسِ قــانونی ی ) قـانـون شکن خــــاینِ مـــلـی و ، غـــــــدّارِ وطـن
قـــاتــــل و ، بـــدکــاره و ، قـــاچــاقبر جـانی و ، زانـــی و ، دزد و قــــبـرکـن
لاشـــــه خــــورِ مــافــــیای ارتــجــــاع چـون شــــغال و گرگ و کـفتار و لَـبَـن
مُــفسدِ مــــلـعونِ ، چــون شـمر و یـزید بنـــــدۀ نــمــــرود و ، شـــــدّادِ شَـمَـن
با (ضیا مسعود) و (برهان) و ( فهـیم ) ارتـــــباطی حــــاصـل ، از زیـرِ چـپـن
جـنـس بـــازی کـــــردنِ با هــــمدگــر فاعــل و مفعـول ، مـردنـد و ، نــه زن
( خــــــرّمِ قـانـغــــوذکِ ) غـــنـدل نــما پشتِ (حکمـتــیار )، رقص و هــم اتـن
آبـــــرومـــــندی یــی ، هــر بی آبــــرو ریـشِ ( گلب الدین ) و، صابون و لگـن
( اتمر) از چپ ها گریزان سوی راست بــر تنش ، ( طالــب ) نـمـایـد پـیــرهـن
از ( رحیمِ وردکِ ) ( گـیلان ) پرست پـای لنــگش ، بـــنـد مــانــده ، در لجـن
لیک ( ربـانی ) نــگــر ( برهــانِ ) دین دامــنش بــــالا شـد و ، پــــاره یـخـن
وحـــدتِ ملـــی ی مــــا ، انــدر خــطـر از دخـــالت کــــــردنِ ، هــــر بد دهـن
تـا ( قـوچِ جنگی ) شـــــدی بـرنامه دار نفرتِ دیــن ، در دلِ هـــر مـرد و زن
آنکـــــه بـــودی مــــادرِ فحــشای دهــر از جـــــفا دُوزد ، بـــه بــاورهــا کـفـن
حکـــــمِ تکـفـیـرِ هـــمــه روشـــنگــران میکـــند اعـــلان ، واضـیـــح و عَـلـَن
برخلافِ ساز و ، آواز اسـت و رقـص دوسـت دارد ( ضربِ شاخِ کـرگـدن )
حـــال شـــوقِ ( بـلـخ ) دارد خــــامه ام تــــا خـبر گــیـــرد ازان شــــهرِ کـهـن
( کامبخــش ) ، آن قــهــرمـانِ راسـتگو شــــد اســـیرِ کـرگـس و ، زاغ و زغـن
تاجـــــرانِ دیـــن ، بــــر او تـــاخـتـنـد بهـــرِ نــفـــع و ، کاسبی ی خـویـشـتـن
ابـتـــــــداء ، تـایـیــــد آمــد از ســـنا امـــــــرِ فـــــوری یی ، بــه دار آویختن
( صبغـت الله ) شـد پـشیمان زیـن سخن اشــــتباهِ فــنی یی ، گــفـــت ، آن غَـبَـن
لیــــک مـیـتــرسم کـــه روزی دیگـری نـــقـصِ تخـنـیـکی شود ، نــــه سهوِ فَـن
وا ازیـــن نـــمــرودیـــانِ ، بــی خـــــدا کارشـــــان اعـــدامِ ، هــر مـــردِ حَسَـن
قــاضـی و مــفـتـی و مــــــلای دَغَـــــل چـــون عــزازیـــلانِ دارنـــد و ، رَسَـن
از جـفــــــا و جــــورِ ایــن نـابِــخـرَدان میهــنِ زیـــــبای مــا ، بـیـت الــحـزن
بایــــــد ایــــن اهــــــلِ عمایم ، از وفــا دل بـــــه دست آرنـــد ، بـا نـرمِ سخـن
در فــــضای مـنطـــق و ، روشـــنگری چــــون مریخ و مشـــتری و چون پَـرَن
پس معــــــاشـــر بــا هــــمه اهـلِ جهان پُــر گلِ وحـــدت شــود ، دشـت و دمَـن
جــــانِ خــــود کــــردن فــــدای همدگر نـــــه ســـرِ انســـان را ، از تــن زدن
با یهـــــود و ، گبر و ، هندو و ، نصار در نـهـــــایـت ، روح و ریحان زیسـتـن
ایــن بُـــوَد ، نــــام و نـشـــانِ ، آدمـی تخـــــمِ اُلـفـــت را ، بـــه دلـها کاشتـن
« نعمـــتا » ، ایــن نقـدِ تُـنـد و بانمک بــــهـتـر از لعـــــلِ بـــــدخشـان و یمـن