من از شنیدن این خبر بسیار متاثر شدم. خانم حمیرا ثاقب را از نوشته هایش می شناسم. نامه ای که عنوانی همسر رییس جمهور کرزی نوشتند تا نقدی بر شورای علمای افغانستان و چهره هایی امثال آقای اشرف غنی احمدزی را در سایت کابل پرس? و سایت نگاه زن مطالعه کردم. من از همان ابتدا حدس میزدم که این خانم آیندۀ خطرناکی پیش روی دارد. اختطاف ایشان هم بی ارتباط به این نوشته هایشان نیست و باید فهمید که بعد از این چه بلایی بر سر این بانوی قلم بدست خواهد آمد. متاسفانه مردم ما به جای اینکه این زنان شجاع را حمایت کنند بیشتر تخریب می نمایند. نظری که برادر و یا خواهری که نامشان را ننوشتند و مدعی هستند که خانم ثاقب برای بیرون رفتن و فرار کردن از این کشور این کارها را می کنند چند موضوع را می خواهم برایشان روشن سازم. اول اینکه شهامت ایستادن و ایجاد یک سایت خبری و مبارزه کردن در این کشوری که کشتن ساده تر از آب خوردن است کار ساده ای نیست. همین نظر دهنده ای که این سخنان را می زند اگر به جای خانم ثاقب بودند آیا می توانستند علیه شورای علمای افغانستان یک کلمه هم بنویسند؟ دوم اینکه من هرگز نشنیده و یا نخوانده ام که وی گفته باشد توسط طالبان تهدید شده ام. من حمیرا ثاقب را از روی نوشته هایش می شناسم او کسی نیست که میدان را خالی کند و فرار را ترجیح دهد اگر وی دلش به پناهنده گی در کشورهای خارج خوش می بود حتما در سفرهای زیادی که به کشورهای اروپایی و امریکایی داشتند بر نمی گشتند. ما دستاوردها و فعالیت های ایشان را در کنفرانس بین المللی بن در آلمان به دیدۀ قدر می نگریم.
بنابراین توصیه من به کسانی که منفی و بدبینانه فکر می کنند این است که ما به جای طرح این موضوعات کمی به فکر زنانی باشیم که در میدان آمده اند و موضوعاتی که من و تو نمی توانیم بگوییم آنان با شجاعت ایستاده گی کردند و خود را تا سرحد کشتن در معرکه نبرد انداخته اند. مجادله با شورای علما کار ساده ای نیست اگر اینها امروز همین خانم ثاقب را تکفیر کنند همین من و تو هم او را ملحد خطاب می کنیم چون شهامت انتقاد را نداریم و ترجیح می دهیم که خاموش باشیم و چند روزی را بدون دردسر زندگی کنیم و نهایت توصیه ما این است که احتیاط کنیم خوبتر است. بنابراین اگر ما شهامت سخن گفتن و نقد کردن نداریم پس بگذاریم که همین زنان غیور افغانستان حرفشان را بزنند و گروههای تندرو مذهبی و علمای درباری حکومت را به باد انتقاد بگیرند.
من از شنیدن این خبر بسیار متاثر شدم. خانم حمیرا ثاقب را از نوشته هایش می شناسم. نامه ای که عنوانی همسر رییس جمهور کرزی نوشتند تا نقدی بر شورای علمای افغانستان و چهره هایی امثال آقای اشرف غنی احمدزی را در سایت کابل پرس? و سایت نگاه زن مطالعه کردم. من از همان ابتدا حدس میزدم که این خانم آیندۀ خطرناکی پیش روی دارد. اختطاف ایشان هم بی ارتباط به این نوشته هایشان نیست و باید فهمید که بعد از این چه بلایی بر سر این بانوی قلم بدست خواهد آمد. متاسفانه مردم ما به جای اینکه این زنان شجاع را حمایت کنند بیشتر تخریب می نمایند. نظری که برادر و یا خواهری که نامشان را ننوشتند و مدعی هستند که خانم ثاقب برای بیرون رفتن و فرار کردن از این کشور این کارها را می کنند چند موضوع را می خواهم برایشان روشن سازم. اول اینکه شهامت ایستادن و ایجاد یک سایت خبری و مبارزه کردن در این کشوری که کشتن ساده تر از آب خوردن است کار ساده ای نیست. همین نظر دهنده ای که این سخنان را می زند اگر به جای خانم ثاقب بودند آیا می توانستند علیه شورای علمای افغانستان یک کلمه هم بنویسند؟ دوم اینکه من هرگز نشنیده و یا نخوانده ام که وی گفته باشد توسط طالبان تهدید شده ام. من حمیرا ثاقب را از روی نوشته هایش می شناسم او کسی نیست که میدان را خالی کند و فرار را ترجیح دهد اگر وی دلش به پناهنده گی در کشورهای خارج خوش می بود حتما در سفرهای زیادی که به کشورهای اروپایی و امریکایی داشتند بر نمی گشتند. ما دستاوردها و فعالیت های ایشان را در کنفرانس بین المللی بن در آلمان به دیدۀ قدر می نگریم.
بنابراین توصیه من به کسانی که منفی و بدبینانه فکر می کنند این است که ما به جای طرح این موضوعات کمی به فکر زنانی باشیم که در میدان آمده اند و موضوعاتی که من و تو نمی توانیم بگوییم آنان با شجاعت ایستاده گی کردند و خود را تا سرحد کشتن در معرکه نبرد انداخته اند. مجادله با شورای علما کار ساده ای نیست اگر اینها امروز همین خانم ثاقب را تکفیر کنند همین من و تو هم او را ملحد خطاب می کنیم چون شهامت انتقاد را نداریم و ترجیح می دهیم که خاموش باشیم و چند روزی را بدون دردسر زندگی کنیم و نهایت توصیه ما این است که احتیاط کنیم خوبتر است. بنابراین اگر ما شهامت سخن گفتن و نقد کردن نداریم پس بگذاریم که همین زنان غیور افغانستان حرفشان را بزنند و گروههای تندرو مذهبی و علمای درباری حکومت را به باد انتقاد بگیرند.