خاستگاه زبان پارسی دری و ديدگاه پروفيسور دكتر محمد حسين يمين

حافظ شیرازی
ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه
که لطف طبع و سخن گفتن دری داند
ویا
چو عندلیب فصاحت فروشد ای حافظ
تو قدر او به سخن گفتن دری بشکن
فردوسی طوسی
کجا بیور از پهـــلوانی شمار
بود در زبان دری صد هزار

فرخی سیستانی
دل بدان یافتی از من که نکو دانی خواند
مدحت خواجهء آزاده به الفــا ظ دری

خاصه آن بنده که مانندهء من بـــنده بود
مدح گوینده و دانندهء الفاظ دری

ناصر خسرو بلخی
من آنم که در پای خُوکان نریزم
مراین قیمیتی دُر، لفــظ دری را

سوزنی
صفات روی او آسان بود مرا گفتن
گهی به لفظ دری و گهی به شعر دری

نپامی گنجوی
گزازندهء داستان دری
چنین داد نظم گزارشگری

نظامی که نظم دری کار او اســت
دری نظم کردن سزاوار او اســــــت

و یا

هزار بلبل دستانسرای عاشـــق را
بباید از تو سخن گفتن دری آموخت

حکیم سنایی
شکر لله که ترا یافتم ای بحر ســـخا
از تو صفت زمن اشعار به الفاظ دری

عنصری بلخی
آیا به فضل تو نیکو شده معانی خیر
ویا به لفظ تو شیرین شده زبان دری

سعدی شیرازی
هزار بلبل دستان سرای عاشق را
بباید از تو سخن گفتن دری آموخت

اقبال لاهوری
گرچه اردو در عذوبت شکر است
طرز گفتار دری شیرین تر است

حالا پرسش اینست:
بزرگمردان و دانایان نامبرده شده در بالا, به کدامین زبان شیرین شعر سروده اند؟ و آنها زبان خود را چه نامیده اند؟
اگر کسی را اندکی توشه از خرد باشد, سوگند به خامه ی آن بهترینان, که به آسانی زبان مادر(دری) را شناسند. و دیگر به این گستاخ دختر ( پارسی ) به چشم مهتر ننگرند.

اسفندیار رویین تن