برای شبیر آغا و همفکرانشان
چند اصلاحات در حرف های شما لازمی است. 1. رتبه جنرالی را برای دوستم صبغت الله نه بلکه حکومت افغانستان در سال های قبل از پیروزی مجاهدین داده است. و آنهم مفت داده نشده. بیاد دارید که حکومت مرکزی با تمام قوایش و سالها جنگ نتوانست برخی مناطق استراتیژیک در ولایات جنوب را از چنگ مخالفین مسلحش آزاد کند ولی فداکاری های دوستم و سربازانش بود که دولت بهدف های بزرگی نظامی اش نایل آمد. حالا اگر شما طرفدار هر گروه و حکومت چی جهادی و چه حکومت حزب وطن بوده و یا نبوده باشید آن مساله دیگریست ولی این یک مثال از مهارت های رهبری نظامی دوستم بود. همچنان میدانیم که در جنگ در برابر طالبان مهارت های موصوف بیمانند بوده است، جنرالی چه که برای موصوف مارشالی خوبتر میزیبد. 2. میشود که از خود بپرسید که چطور شد که مردمان چهار ولابت رهبری او را حتی بر شخصی ملیی آنزمان یعنی کرزی صاحب ترجیح داده و اورا رهبر خود برای ریاست جمهوری گزیدند حتی در تخار که دوستم کمترین نفوذ نظامی را دارد؟ بیا ایدوست به آرای دموکراتیک مردم احترام گذاریم. اگر چنین نکنیم بیشتر بطرف بدبختی پیشرفت خواهیم کرد. 3. کسیکه اکثریت آرای ترکتباران را بدست آورده باید از آن مردمان نماینده گی کند یا یک کسی مانند اکبربای؟ که وسیله مداری بازی های حلقات خاصی است. اگر کسی خوش میشود یا نه و میخواهد آفتاب را با دو انگشت پنهان کند ولی واقعیت مسآله اینست که دوستم برای تعداد مهم از مردم این سرزمین قهرمانست و قهرمان خواهد ماند. آنانکه امیدوارند با حذف مهره ها و چهره های قومی به هدف یکه تازی خود نزدیکتر شوند سخت در اشتباه اند. اگر مادری دیروز دوستم را زاید مادری دیگری فردا قهرمان شکوهمندتری دیگری را خواهد زاید و میترسم از اینکه اگر این جفاکاری های قومی ادامه یابد شاید رهبران نسل های آینده این اقوام خواهان و مبارزان سرسخت در حصول آزادی و تجزیه زون و ولایات شان شوند. آنگاه حکمرانان افغانستان چه کار خواهند کرد؟ بهتر است برتری خواهان قبیله گرا به دوستم و دیگران رهبران بحیث یک فرصت و سرمایه نگاه کنند تا یک تهدید علیه خود! خدا را دیگر نفرت های قومی بس است. اگر میخواهیم که در صلح وصفا زیست کنیم باید سینه ها با آب محبت و احترام بیکدیگر از آتش کینه ها بشوییم و گر نه تا که هستیم و اولاد های ما هستند همه در آتش جنگ خواهیم سوخت.
برای شبیر آغا و همفکرانشان
چند اصلاحات در حرف های شما لازمی است. 1. رتبه جنرالی را برای دوستم صبغت الله نه بلکه حکومت افغانستان در سال های قبل از پیروزی مجاهدین داده است. و آنهم مفت داده نشده. بیاد دارید که حکومت مرکزی با تمام قوایش و سالها جنگ نتوانست برخی مناطق استراتیژیک در ولایات جنوب را از چنگ مخالفین مسلحش آزاد کند ولی فداکاری های دوستم و سربازانش بود که دولت بهدف های بزرگی نظامی اش نایل آمد. حالا اگر شما طرفدار هر گروه و حکومت چی جهادی و چه حکومت حزب وطن بوده و یا نبوده باشید آن مساله دیگریست ولی این یک مثال از مهارت های رهبری نظامی دوستم بود. همچنان میدانیم که در جنگ در برابر طالبان مهارت های موصوف بیمانند بوده است، جنرالی چه که برای موصوف مارشالی خوبتر میزیبد. 2. میشود که از خود بپرسید که چطور شد که مردمان چهار ولابت رهبری او را حتی بر شخصی ملیی آنزمان یعنی کرزی صاحب ترجیح داده و اورا رهبر خود برای ریاست جمهوری گزیدند حتی در تخار که دوستم کمترین نفوذ نظامی را دارد؟ بیا ایدوست به آرای دموکراتیک مردم احترام گذاریم. اگر چنین نکنیم بیشتر بطرف بدبختی پیشرفت خواهیم کرد. 3. کسیکه اکثریت آرای ترکتباران را بدست آورده باید از آن مردمان نماینده گی کند یا یک کسی مانند اکبربای؟ که وسیله مداری بازی های حلقات خاصی است. اگر کسی خوش میشود یا نه و میخواهد آفتاب را با دو انگشت پنهان کند ولی واقعیت مسآله اینست که دوستم برای تعداد مهم از مردم این سرزمین قهرمانست و قهرمان خواهد ماند. آنانکه امیدوارند با حذف مهره ها و چهره های قومی به هدف یکه تازی خود نزدیکتر شوند سخت در اشتباه اند. اگر مادری دیروز دوستم را زاید مادری دیگری فردا قهرمان شکوهمندتری دیگری را خواهد زاید و میترسم از اینکه اگر این جفاکاری های قومی ادامه یابد شاید رهبران نسل های آینده این اقوام خواهان و مبارزان سرسخت در حصول آزادی و تجزیه زون و ولایات شان شوند. آنگاه حکمرانان افغانستان چه کار خواهند کرد؟ بهتر است برتری خواهان قبیله گرا به دوستم و دیگران رهبران بحیث یک فرصت و سرمایه نگاه کنند تا یک تهدید علیه خود! خدا را دیگر نفرت های قومی بس است. اگر میخواهیم که در صلح وصفا زیست کنیم باید سینه ها با آب محبت و احترام بیکدیگر از آتش کینه ها بشوییم و گر نه تا که هستیم و اولاد های ما هستند همه در آتش جنگ خواهیم سوخت.