آقای رضايی ! پيشنهاد های آموزنده ای ، ارائه داشته ايد؛ اما چون « خانه از پای بست ويران است» ، نقش ايوان به چه درد ميخورد!
به بينيد ، يک کامنت گذار چندی پيش گفته بود« دشنام های رکيک، سخنگاه را به باتلاقی کثيف مبدل کرده است ــ نقل به مطلب »!
کابل پرس? ، دقيقا در حال حاضر به سايت پناهندگان و يا تخته مشق منويات يک مليت خاص ، مبدل شده است !
مطالبی ، بدون عذر موجه ، حتا منظومه های يک طنز پرداز معروف، بدون کوچک ترين توضيحی از نشر باز می ماند ؛ نويسنده برای دريافتدليل عدم اشاعه مطلب ، طبعا ، به آدرس سردبير ايمل ميزند، اما سردبير محل سگ به اين پرسش ها نمی گذارد!
برخی از مقالات که امتياز نشر دريافت ميکنند آن هم از يک قلمزن خاص بصورت پی درپی، اتفاقا به شدت احساساتی و غير مفيد اند و خصوصی ترين حريم آدم ها را ميکاوند مثلا « اين امر که عزيز مقری در فلان شهر، تااکسيرانی ميکند» به چه کار ديگران می آيد !
جنگ با پشتونيزم هژمونی خواه ، البته مشکلی ندارد، به شرط اين که به جنگ عليه « پشتون ها » تبديل نشود !
اما در کابل پرس گاه اين نکته رعايت نميشود!
سردبير کابل پرس ، در ظاهر( درشعار) ،گويا ميخواهد نويسندگانی بيشتر را برای نگاشتن درين رسانه جلب کند؛ اما عمل او عکس اين آرمان را به نمايش ميگذارد!
بيشتر مطالب را ميتوان با گذاشتن عکس و منظره ( نه ضرورتا عکس نويسنده) جذاب ترکرد ، اما سردبير کابل پرس حال و حوصله اين کار را ندارد!
مطالب به نحوی « به روز » ميشود ، که انگار از چاهی نپالوده با سطلی سوراخ دار، آب برون آرند !گاه می بينی ، دو سه روز، اصلا آبی برون نيامده ، گاه ، آب برون شده، چندان مکدر است که قابل استفاده نيست!
اميد است پس از خواندن پيشنهاد آقای رضايی و ملحوظات اين قلم، سردبير محترم شايد متوجه شود ، يک رسانه ( چه کاغذی چه انترنتی) نه چنان بزنسی شخصی و دلخواه است که آدم، مثل يک مغازه داربر سر دروازه دکان بنويسد : امروز ، مغازه تعطيل است!
يا جنس بنجل عرضه کند و داد بکشد« من عشقم ميکشد، جنس بنجل بفروشم ؛ به تو چه ؟!»
آقای رضايی ! پيشنهاد های آموزنده ای ، ارائه داشته ايد؛ اما چون « خانه از پای بست ويران است» ، نقش ايوان به چه درد ميخورد!
به بينيد ، يک کامنت گذار چندی پيش گفته بود« دشنام های رکيک، سخنگاه را به باتلاقی کثيف مبدل کرده است ــ نقل به مطلب »!
کابل پرس? ، دقيقا در حال حاضر به سايت پناهندگان و يا تخته مشق منويات يک مليت خاص ، مبدل شده است !
مطالبی ، بدون عذر موجه ، حتا منظومه های يک طنز پرداز معروف، بدون کوچک ترين توضيحی از نشر باز می ماند ؛ نويسنده برای دريافتدليل عدم اشاعه مطلب ، طبعا ، به آدرس سردبير ايمل ميزند، اما سردبير محل سگ به اين پرسش ها نمی گذارد!
برخی از مقالات که امتياز نشر دريافت ميکنند آن هم از يک قلمزن خاص بصورت پی درپی، اتفاقا به شدت احساساتی و غير مفيد اند و خصوصی ترين حريم آدم ها را ميکاوند مثلا « اين امر که عزيز مقری در فلان شهر، تااکسيرانی ميکند» به چه کار ديگران می آيد !
جنگ با پشتونيزم هژمونی خواه ، البته مشکلی ندارد، به شرط اين که به جنگ عليه « پشتون ها » تبديل نشود !
اما در کابل پرس گاه اين نکته رعايت نميشود!
سردبير کابل پرس ، در ظاهر( درشعار) ،گويا ميخواهد نويسندگانی بيشتر را برای نگاشتن درين رسانه جلب کند؛ اما عمل او عکس اين آرمان را به نمايش ميگذارد!
بيشتر مطالب را ميتوان با گذاشتن عکس و منظره ( نه ضرورتا عکس نويسنده) جذاب ترکرد ، اما سردبير کابل پرس حال و حوصله اين کار را ندارد!
مطالب به نحوی « به روز » ميشود ، که انگار از چاهی نپالوده با سطلی سوراخ دار، آب برون آرند !گاه می بينی ، دو سه روز، اصلا آبی برون نيامده ، گاه ، آب برون شده، چندان مکدر است که قابل استفاده نيست!
اميد است پس از خواندن پيشنهاد آقای رضايی و ملحوظات اين قلم، سردبير محترم شايد متوجه شود ، يک رسانه ( چه کاغذی چه انترنتی) نه چنان بزنسی شخصی و دلخواه است که آدم، مثل يک مغازه داربر سر دروازه دکان بنويسد : امروز ، مغازه تعطيل است!
يا جنس بنجل عرضه کند و داد بکشد« من عشقم ميکشد، جنس بنجل بفروشم ؛ به تو چه ؟!»