ستایش علی
_ به قول معروف "کی را زور داد که ظلم نکرد، کی را پول داد که سود نخورد". در واقع این را مردم افغانستان از تجربهء زندگی شان گفته اند. زورمندان و سروتمندان شاید در هیج جامعهء عادل و با انصاف نبوده اند اما این زورمندان و سروتمندان در کشور ما بی هیچ تردیدی هم "خاینین ملی" هستند هم دزد و غارتگر. از احمدشاه درانی گرفته تا ظاهرشاه محمد زایی، از داوود دیوانه تا ترکی، امین، کارمل و نجیب. همه طوقهای خیانت به گردن دارند. در بعد تاریخی خیانتها و غارتگریها به همین چند تا نام بسنده میکنیم، بیایید چشمدیدهای مانرا مرور کنیم. چشمدیدهای که تا هنوز تازه اند و تا هنوز به تاریخ نپیوسته اند.
_نورمحمد ترکی، غولی را که نابغهء شرق لقبش دادند پیش از آن که به قدرت چنگ اندازد " موسیچهء بیگناه" بود. مثل اینکه مورچه زیری پایش آزار نخواهد دید. اما وقتی صاحب قدرت شد نه به اطفال رحم کرد نه به پیر و جوان، نه به مرد و نه به زن، نه به پشتون و نه به هزاره. تا اینکه شاگرد وفادارش حفیظالله امین سرش را زیر بالشت کرد و به جهنم روانش کرد. امین و کارمل و نجیب هرکدام بنوبهء خود روی یکدیگرشانرا در آدم کشی و خیانت سفید کردند. تاکه نوبت به جهادیها رسید. کی نبود که نمی گفت "خداوند کفن کشان قدیدم را بیا مورزند". بلی نوبت به جهادیها و از جمله به زورمند ترین و نامدارترین آنها، احمدشاه مسعود ( قهرمان مولی) رسید. پرویز خان بهمن ترا به سری "ببرک کارمل" سوگند که بد قول تر، عهد شکن تر، قاتل تر، انحصارگر تر و خاین تر از او کسی دیگری را می شناسی؟ به کی بود که خیانت نکرد و قول نشکست؟ توانست جنبش ملی و حزب وحدت که نزدیکترین متحدینش بودند، برای کوتاه مدتی هم که تحمل کند؟ باز هم ترا به سری ببرک کارمل سوگند که بدون اینها میتوانست حتا خواب قرت را هم ببیند؟ چرا خون هزاران انسان بیگناه را درجنگ با حزب وحدت که متحد نیرومندش در گرفتن قدرت بود، در افشار ریحت؟ آیا او با این کارش روی هرچی "خاین ملی" است سفید نکرد؟
_
_
_
ستایش علی
_
به قول معروف "کی را زور داد که ظلم نکرد، کی را پول داد که سود نخورد". در واقع این را مردم افغانستان از تجربهء زندگی شان گفته اند. زورمندان و سروتمندان شاید در هیج جامعهء عادل و با انصاف نبوده اند اما این زورمندان و سروتمندان در کشور ما بی هیچ تردیدی هم "خاینین ملی" هستند هم دزد و غارتگر. از احمدشاه درانی گرفته تا ظاهرشاه محمد زایی، از داوود دیوانه تا ترکی، امین، کارمل و نجیب. همه طوقهای خیانت به گردن دارند. در بعد تاریخی خیانتها و غارتگریها به همین چند تا نام بسنده میکنیم، بیایید چشمدیدهای مانرا مرور کنیم. چشمدیدهای که تا هنوز تازه اند و تا هنوز به تاریخ نپیوسته اند.
_نورمحمد ترکی، غولی را که نابغهء شرق لقبش دادند پیش از آن که به قدرت چنگ اندازد " موسیچهء بیگناه" بود. مثل اینکه مورچه زیری پایش آزار نخواهد دید. اما وقتی صاحب قدرت شد نه به اطفال رحم کرد نه به پیر و جوان، نه به مرد و نه به زن، نه به پشتون و نه به هزاره. تا اینکه شاگرد وفادارش حفیظالله امین سرش را زیر بالشت کرد و به جهنم روانش کرد. امین و کارمل و نجیب هرکدام بنوبهء خود روی یکدیگرشانرا در آدم کشی و خیانت سفید کردند. تاکه نوبت به جهادیها رسید. کی نبود که نمی گفت "خداوند کفن کشان قدیدم را بیا مورزند". بلی نوبت به جهادیها و از جمله به زورمند ترین و نامدارترین آنها، احمدشاه مسعود ( قهرمان مولی) رسید. پرویز خان بهمن ترا به سری "ببرک کارمل" سوگند که بد قول تر، عهد شکن تر، قاتل تر، انحصارگر تر و خاین تر از او کسی دیگری را می شناسی؟ به کی بود که خیانت نکرد و قول نشکست؟ توانست جنبش ملی و حزب وحدت که نزدیکترین متحدینش بودند، برای کوتاه مدتی هم که تحمل کند؟ باز هم ترا به سری ببرک کارمل سوگند که بدون اینها میتوانست حتا خواب قرت را هم ببیند؟ چرا خون هزاران انسان بیگناه را درجنگ با حزب وحدت که متحد نیرومندش در گرفتن قدرت بود، در افشار ریحت؟ آیا او با این کارش روی هرچی "خاین ملی" است سفید نکرد؟
_
_
_