ایران یک رژیم فاشیستی که ملت خود را در قوطی کرده به افغانها چگونه رحم خواهد کرد؟
23 آپریل 2007, 15:27, توسط کمند
مداخلات ایران در افغانستان از زمانیکه رژیم خمینی جلاد بر سر قدرت آمده آغاز گردیده و تا امروز ادامه دارد. خمینی زیر شعار اسلام مرز ندارد و صدور انقلاب اسلامی همیشه تلاش ورزیده تا چاکرانش را در افغانستان دست و پا کند تا در معاملات سیاسی در افغانستان دست بالا داشته باشد و کار فرهنگی وسیعی نیز به این منظور داشته است. سفیران فرهنگی رژیم مثل مسعود بهنود و چنگیز پهلوان، محسن مخملباف و غیره فعالانه درین راستا کار میکنند.
گروههای هشتگانه ایرانی که بعد آنها را دور یک میز نشاند و از آنان حزب وحدت را ساخت همه و همه تلاشهای ایران بود برای تسلط بر افغانستان. مزاری، محقق، اکبری، خلیلی، آصف محسنی، کاظمی و دیگران همه نوکران حلقه به گوش ایران در افغانستان بوده اند که به فرمان ایران و با استفاده از امکانات بدست داشته شان در اوایل دهه ۹۰ میلادی افغانستان و مخصوصا کابل را به مخروبه‌ای مبدل کردند و جنایات هولناکی را مرتکب شدند.
بعد که طالبان بوسیله پاکستان به میدان آمدند و گروههای مزدور ایران موش گشته سوراخ میپالیدند اینان در ائتلاف شمال به سرکردگی احمدشاه مسعود یکجا شدند و بار دیگر به دامان ایران افتادند. سالها مسعود با امکانات عمدتا ایران بود که علیه طالبان جنگید.
در تمام این مدت ایران از کار فرهنگی و پرورش کادر های فرهنگی نیز غافل نبوده و در ایران بر سر نویسندگان زیادی کار کرد که امروز ثمره این کارش را میچشد و به روشنی میتوان دست بالای ایران در مطبوعات افغانستان را دید که چگونه سیاست ایرانیزه کرده در مطبوعات افغانستان راه یافته و از مطبوعات الکترونیک تا چاپی و صوتی و تصویری همه و همه تلاش دارند تا فرهنگ و سیاست رژیم ایران را در افغانستان شیوع دهند.
شاید برجسته ترین نماینده این جریان رهنورد زریاب باشد که در تلویزیون طلوع خانه کرده و زیر نگرانی وی این تلویزیون کاملا یک چهره ایرانی بخود گرفته است و اصطلاحات و کلمات ایران زورکی وارد فرهنگ افغانستان ساخته میشود. مثلا دیگر کلمه تجارتی را نمیتوان در آن یافت جای آنرا کلمه بازرگانی گرفته، به جای زن، بانو، به جای زن خانه، کدبانو، به جای استفاده از ماهها با تلفط معمول در افغانستان فوریه و ژانویه و ... استفاده میشود چیزی که در افغانستان سابقه نداشت، بجای امریکا، آمریکا و ....
مطبوعات افغانستان درحالیکه فراوان از مداخلات پاکستان با لحن شدید انتقاد میکنند هیچکدام را نمیتوان یافت که از خرابکاری ها و مزدور پروری ها و خاین پروری های رژیم فاشیست ایران سخنی به میان آرند حتی تعدادی به دفاع از ایران و کارش در افغانستان پرداخته آنرا مثبت میدانند. مثلا چندی قبل رهنورد زریاب و پرتو نادری در برنامه «گفتمان» تلویزیون طلوع با بیشرمی بی‌نظیری مداخله ایران را مثبت ارزیابی کرده گفتند که «ایران برای ما گونترگراس و گارسیامارکز را شناختاند و....» اما اینان هیچگاهی نمیگویند که رژیم ایران رژیمی است که جنایتکاران حزب وحدت را بر ما مسلط ساخت، هیچوقت وجدان آنرا ندارند که از شکنجه‌گاههای تل سیاه و خاک سفید یاد کنند که چگونه هیتلر وار بر مهاجران ما در آنها ستم و استبداد خونین روا داشته میشود، اینان هرگز وجدان ندارند که از قتل عامهای آزادیخواهان ایرانی در شکنجه گاههای اوین یاد کنند، اینان هیچگاه وجدان ندارند که از ریخته شدن خون سعید سلطلانپور، محمد مختاری، مجید شریف و جعفر پوینده و جوینده و دهها انسان شرافتمند و مبارز در قلتگاههای رژیم تئوکراتیک جمهوری اسلامی ایران یادی کنند و از خون های شریف آنان شرم کنند اما جنون ملیت گرایی شان به حدی گل میکند که زیر نام کار فرهنگی در خدمت سیاست جنایتکارانه و فاشیستی یک دولت بدنام و مرتجع و انسان کش قرار میگیرند.
ایران امروز در دولت اسماعیل و خلیلی و براهوی را دارد و در پارلمان دهها وحدتی خاین را و هم صدها به اصطلاح روشنفکر افغان را منحیث چاکرانش با خود دارد که برای آینده افغانستان خطرناک است چون اینان همه در تلاش اند تا رژیم چون جمهوری اسلامی ایران را که ملتی را بیش از دو دهه است در خون و ماتم نشانده، بر مردم ما نیز تحمیل کنند.
مداخلات ایران در افغانستان از زمانیکه رژیم خمینی جلاد بر سر قدرت آمده آغاز گردیده و تا امروز ادامه دارد. خمینی زیر شعار اسلام مرز ندارد و صدور انقلاب اسلامی همیشه تلاش ورزیده تا چاکرانش را در افغانستان دست و پا کند تا در معاملات سیاسی در افغانستان دست بالا داشته باشد و کار فرهنگی وسیعی نیز به این منظور داشته است. سفیران فرهنگی رژیم مثل مسعود بهنود و چنگیز پهلوان، محسن مخملباف و غیره فعالانه درین راستا کار میکنند.
گروههای هشتگانه ایرانی که بعد آنها را دور یک میز نشاند و از آنان حزب وحدت را ساخت همه و همه تلاشهای ایران بود برای تسلط بر افغانستان. مزاری، محقق، اکبری، خلیلی، آصف محسنی، کاظمی و دیگران همه نوکران حلقه به گوش ایران در افغانستان بوده اند که به فرمان ایران و با استفاده از امکانات بدست داشته شان در اوایل دهه ۹۰ میلادی افغانستان و مخصوصا کابل را به مخروبه‌ای مبدل کردند و جنایات هولناکی را مرتکب شدند.
بعد که طالبان بوسیله پاکستان به میدان آمدند و گروههای مزدور ایران موش گشته سوراخ میپالیدند اینان در ائتلاف شمال به سرکردگی احمدشاه مسعود یکجا شدند و بار دیگر به دامان ایران افتادند. سالها مسعود با امکانات عمدتا ایران بود که علیه طالبان جنگید.
در تمام این مدت ایران از کار فرهنگی و پرورش کادر های فرهنگی نیز غافل نبوده و در ایران بر سر نویسندگان زیادی کار کرد که امروز ثمره این کارش را میچشد و به روشنی میتوان دست بالای ایران در مطبوعات افغانستان را دید که چگونه سیاست ایرانیزه کرده در مطبوعات افغانستان راه یافته و از مطبوعات الکترونیک تا چاپی و صوتی و تصویری همه و همه تلاش دارند تا فرهنگ و سیاست رژیم ایران را در افغانستان شیوع دهند.
شاید برجسته ترین نماینده این جریان رهنورد زریاب باشد که در تلویزیون طلوع خانه کرده و زیر نگرانی وی این تلویزیون کاملا یک چهره ایرانی بخود گرفته است و اصطلاحات و کلمات ایران زورکی وارد فرهنگ افغانستان ساخته میشود. مثلا دیگر کلمه تجارتی را نمیتوان در آن یافت جای آنرا کلمه بازرگانی گرفته، به جای زن، بانو، به جای زن خانه، کدبانو، به جای استفاده از ماهها با تلفط معمول در افغانستان فوریه و ژانویه و ... استفاده میشود چیزی که در افغانستان سابقه نداشت، بجای امریکا، آمریکا و ....
مطبوعات افغانستان درحالیکه فراوان از مداخلات پاکستان با لحن شدید انتقاد میکنند هیچکدام را نمیتوان یافت که از خرابکاری ها و مزدور پروری ها و خاین پروری های رژیم فاشیست ایران سخنی به میان آرند حتی تعدادی به دفاع از ایران و کارش در افغانستان پرداخته آنرا مثبت میدانند. مثلا چندی قبل رهنورد زریاب و پرتو نادری در برنامه «گفتمان» تلویزیون طلوع با بیشرمی بی‌نظیری مداخله ایران را مثبت ارزیابی کرده گفتند که «ایران برای ما گونترگراس و گارسیامارکز را شناختاند و....» اما اینان هیچگاهی نمیگویند که رژیم ایران رژیمی است که جنایتکاران حزب وحدت را بر ما مسلط ساخت، هیچوقت وجدان آنرا ندارند که از شکنجه‌گاههای تل سیاه و خاک سفید یاد کنند که چگونه هیتلر وار بر مهاجران ما در آنها ستم و استبداد خونین روا داشته میشود، اینان هرگز وجدان ندارند که از قتل عامهای آزادیخواهان ایرانی در شکنجه گاههای اوین یاد کنند، اینان هیچگاه وجدان ندارند که از ریخته شدن خون سعید سلطلانپور، محمد مختاری، مجید شریف و جعفر پوینده و جوینده و دهها انسان شرافتمند و مبارز در قلتگاههای رژیم تئوکراتیک جمهوری اسلامی ایران یادی کنند و از خون های شریف آنان شرم کنند اما جنون ملیت گرایی شان به حدی گل میکند که زیر نام کار فرهنگی در خدمت سیاست جنایتکارانه و فاشیستی یک دولت بدنام و مرتجع و انسان کش قرار میگیرند.
ایران امروز در دولت اسماعیل و خلیلی و براهوی را دارد و در پارلمان دهها وحدتی خاین را و هم صدها به اصطلاح روشنفکر افغان را منحیث چاکرانش با خود دارد که برای آینده افغانستان خطرناک است چون اینان همه در تلاش اند تا رژیم چون جمهوری اسلامی ایران را که ملتی را بیش از دو دهه است در خون و ماتم نشانده، بر مردم ما نیز تحمیل کنند.