به تأئید حرفهای جناب واعظی میخواهم علاوه کنم همان شکل که زبان فارسی دومین زبان بعداز عربی از دوره خلافت اموی وعباسی و عثمانی در سراسر قلمرو ایران امروزی جمع خراسان زمین مرو ترکستان شرقی وغربی و حتی ساحات بالکان را دربرمیگرفته است به نظر اینجانب درتمام این ادوار بزرگان زبان پشتو از جمله خوشحال ختک ونیزقبل از آن رحمان بابا ننگرهاری وغیره در اشعار مکتوب خویش هیچگاه با زبان فارسی دشمنی نورزیده اند بلکه بیشتر خوشخال ختک در اشعارش قوم پشتون را به شدید ترین الفاظ به باد نکوهش میگیرد که زبان من از آن همه دشنامها عاجز است ممکن جناب عبدالباری جهانی درین باره بیشتر بدانند.
اما درعصر فعلی نمیدانم که پشتون های عصری از کدام منبع الهام گرفتند که فارسی را از خود بیگانه تلقی کنند.
ولی یک نکته را باید دوستان بی عقیده پشتونگرای ما بدانند که تاجائیکه تجربه تاریخی نشان داده است هرکس ویا هرقوم برعلیه این زبان از روی خصم ورزی برخورد نموده عاقبت خیلی بد در پی داشته است زیرا این زبان زبان اولیا خداو اهل الله بوده است وبیشتر زبان رمز و راز عرفا واهل طریقت ومتصوفین درطول تاریخ بوده است دشمنی بااین زبان عاقبت خیلی شوم درپی دارد.
من داستان مردن محمدگل خان مهمند را ازنزدیک ترین اقاربش شنیدم که مردم قصه میکنند که محمد گل مهمند در ایام آخر عمرش درمنطقه هوت خیل کابل دریک خانه کرائی به اثر یک مریضی صعب العلاج چنان ذلیلانه و خوار از دنیا رفت که مردم از ذکر آن روز مرگ آن شرم میکنند.
سردار داود را هم که دیدیم در روز روشن توسط همان دوستان قومی وتباری خودش با چنان فضاحت ورسوائی ازبین رفت که حتی از شومیت خودش اطفال وزنان وکودکانش نیز ازطرف کودتاچیان خلقی به بدترین وجه غیر انسانی بهلاکت رسیدند.
حتی مشهور است که زنان ودختران که زنده ماندند مورد تعرض جنسی صاحبمنصبان جوان خلقی در زندان دهمزنگ چندین شبانه روز قرار داشتند تااینکه بوساطت سفارت شاهنشاهی ایران از بند رها به تهران منتقل واز آنجا به روم انتقال داده شدند.
آیا این درسهای تاریخی نمیتواند مایه عبرت خرم شود.
والله من از سیاه شدن روز افزون رنگ روی این آقا میترسم که روزی کدام چهره غیر انسانی تبارز نکند.
پیام من به وزیر بی فرهنگ فعلی این است که :
خرم ناخرم!
ازکارهای ابوجهل مابانه بگذر وخودرا از قطار انسانهای بی عقیده نجات ده
به تأئید حرفهای جناب واعظی میخواهم علاوه کنم همان شکل که زبان فارسی دومین زبان بعداز عربی از دوره خلافت اموی وعباسی و عثمانی در سراسر قلمرو ایران امروزی جمع خراسان زمین مرو ترکستان شرقی وغربی و حتی ساحات بالکان را دربرمیگرفته است به نظر اینجانب درتمام این ادوار بزرگان زبان پشتو از جمله خوشحال ختک ونیزقبل از آن رحمان بابا ننگرهاری وغیره در اشعار مکتوب خویش هیچگاه با زبان فارسی دشمنی نورزیده اند بلکه بیشتر خوشخال ختک در اشعارش قوم پشتون را به شدید ترین الفاظ به باد نکوهش میگیرد که زبان من از آن همه دشنامها عاجز است ممکن جناب عبدالباری جهانی درین باره بیشتر بدانند.
اما درعصر فعلی نمیدانم که پشتون های عصری از کدام منبع الهام گرفتند که فارسی را از خود بیگانه تلقی کنند.
ولی یک نکته را باید دوستان بی عقیده پشتونگرای ما بدانند که تاجائیکه تجربه تاریخی نشان داده است هرکس ویا هرقوم برعلیه این زبان از روی خصم ورزی برخورد نموده عاقبت خیلی بد در پی داشته است زیرا این زبان زبان اولیا خداو اهل الله بوده است وبیشتر زبان رمز و راز عرفا واهل طریقت ومتصوفین درطول تاریخ بوده است دشمنی بااین زبان عاقبت خیلی شوم درپی دارد.
من داستان مردن محمدگل خان مهمند را ازنزدیک ترین اقاربش شنیدم که مردم قصه میکنند که محمد گل مهمند در ایام آخر عمرش درمنطقه هوت خیل کابل دریک خانه کرائی به اثر یک مریضی صعب العلاج چنان ذلیلانه و خوار از دنیا رفت که مردم از ذکر آن روز مرگ آن شرم میکنند.
سردار داود را هم که دیدیم در روز روشن توسط همان دوستان قومی وتباری خودش با چنان فضاحت ورسوائی ازبین رفت که حتی از شومیت خودش اطفال وزنان وکودکانش نیز ازطرف کودتاچیان خلقی به بدترین وجه غیر انسانی بهلاکت رسیدند.
حتی مشهور است که زنان ودختران که زنده ماندند مورد تعرض جنسی صاحبمنصبان جوان خلقی در زندان دهمزنگ چندین شبانه روز قرار داشتند تااینکه بوساطت سفارت شاهنشاهی ایران از بند رها به تهران منتقل واز آنجا به روم انتقال داده شدند.
آیا این درسهای تاریخی نمیتواند مایه عبرت خرم شود.
والله من از سیاه شدن روز افزون رنگ روی این آقا میترسم که روزی کدام چهره غیر انسانی تبارز نکند.
پیام من به وزیر بی فرهنگ فعلی این است که :
خرم ناخرم!
ازکارهای ابوجهل مابانه بگذر وخودرا از قطار انسانهای بی عقیده نجات ده
ازخدا بترس نشود که ازدنیا بی ایمان بروی