متوجه دوستانی که به جای بحث اصولی و سیاسی به بحث های عوام گرایانه و اخلاقی چسبیده اند. اگر ملالی جویا خدایی خدمتگار می بود، من اعتراضی نداشتم، ولی او خودش را یک شخصیت سیاسی و آنهم انقلابی می داند، پس در این زمینه بهتر خواهد بود از هوشیاری سیاسی کار گرفت و از بحث های پوپولیستی اجتناب ورزید.
کدام منطق سیاسی حکم می کند که یک کشور را یا کشور های را اشغالگر بدان و از پارلمان آن هم جایزه بگیر.این منطق برای من تازگی دارد.
ملالی جویا زمانی بیشتر می درخشید که با شرکتش در این نوع مراسم از اخذ جایزه ابا می ورزید و به افشاگری همان کشور اشغالگر هم می پرداخت. افشاگری یک امپریالیست برای امپریالیست دیگر چه معنی دارد؟
در دنیای امروز امپریالیست ها نسبت به تضاد، بیشتر متحد عمل می کنند. سرمایه های فراملیتی ایجاب می کند تا امپریالیزم ایتالیا منافع امپریالیزم انگلیس و امریکا و برعکس را تامین نماید. در جای که امریکا مداخله کرده است، سایر امپریالیست ها به نحوی به همکاری امریکا وارد معرکه شده اند، و اگر چنین نشده باشد بیشتر به تقسیم ثروت مستعمره ها ارتباط می گیرد، تا در نظر گرفتن منافع خلق و مردم.
از این رو احمقانه خواهد بود که استفاده از تضاد های امپریالیستی را فقط به اخذ جوایز خلاصه کرد. این استفاده ها را افراد کرده نمی توانند، به استفاده از این نوع تضادها حزب بلشویک روسیه و حزب کمونیست چین و سایر احزاب انقلابی نیاز است، نه قبر ساز چند قبر و مزار.
درست که جویا تربیون دشمن را علیه دشمن بکار برده است ولی دشمن قبل از آن شخصیت سیاسی او را با جایزه دادنش ربوده و پس از آن به او اجازه داده که بفرما و بگو. و دشمن بدرستی می داند که سخنرانی های آتشین پس از اخذ جایزه را مردم ستمدیده افغانستان مسخره خواهند کرد.
حکمتیار قاتل نیز از امریکا ملیاردها دالر دریافت می داشت و در ضمن روزنامه شهادت اش را با شعار های ضد امریکایی پر می ساخت که با خنده مردم روبرو می شد.
آیا پس از اخذ جایزه با روبوسی از دشمن، سخنرانی آتشین مسخره کردن آرمان های انسان نیست؟
متوجه دوستانی که به جای بحث اصولی و سیاسی به بحث های عوام گرایانه و اخلاقی چسبیده اند. اگر ملالی جویا خدایی خدمتگار می بود، من اعتراضی نداشتم، ولی او خودش را یک شخصیت سیاسی و آنهم انقلابی می داند، پس در این زمینه بهتر خواهد بود از هوشیاری سیاسی کار گرفت و از بحث های پوپولیستی اجتناب ورزید.
کدام منطق سیاسی حکم می کند که یک کشور را یا کشور های را اشغالگر بدان و از پارلمان آن هم جایزه بگیر.این منطق برای من تازگی دارد.
ملالی جویا زمانی بیشتر می درخشید که با شرکتش در این نوع مراسم از اخذ جایزه ابا می ورزید و به افشاگری همان کشور اشغالگر هم می پرداخت. افشاگری یک امپریالیست برای امپریالیست دیگر چه معنی دارد؟
در دنیای امروز امپریالیست ها نسبت به تضاد، بیشتر متحد عمل می کنند. سرمایه های فراملیتی ایجاب می کند تا امپریالیزم ایتالیا منافع امپریالیزم انگلیس و امریکا و برعکس را تامین نماید. در جای که امریکا مداخله کرده است، سایر امپریالیست ها به نحوی به همکاری امریکا وارد معرکه شده اند، و اگر چنین نشده باشد بیشتر به تقسیم ثروت مستعمره ها ارتباط می گیرد، تا در نظر گرفتن منافع خلق و مردم.
از این رو احمقانه خواهد بود که استفاده از تضاد های امپریالیستی را فقط به اخذ جوایز خلاصه کرد. این استفاده ها را افراد کرده نمی توانند، به استفاده از این نوع تضادها حزب بلشویک روسیه و حزب کمونیست چین و سایر احزاب انقلابی نیاز است، نه قبر ساز چند قبر و مزار.
درست که جویا تربیون دشمن را علیه دشمن بکار برده است ولی دشمن قبل از آن شخصیت سیاسی او را با جایزه دادنش ربوده و پس از آن به او اجازه داده که بفرما و بگو. و دشمن بدرستی می داند که سخنرانی های آتشین پس از اخذ جایزه را مردم ستمدیده افغانستان مسخره خواهند کرد.
حکمتیار قاتل نیز از امریکا ملیاردها دالر دریافت می داشت و در ضمن روزنامه شهادت اش را با شعار های ضد امریکایی پر می ساخت که با خنده مردم روبرو می شد.
آیا پس از اخذ جایزه با روبوسی از دشمن، سخنرانی آتشین مسخره کردن آرمان های انسان نیست؟