فروش مواد غذایی و استفاده از امکانات حمل و نقل برای پناهجویان افغانستانی در استان فارس ممنوع شد

من تقریبا دوازده سال قبل مدت كوتاهی در ایران بودم، ولی نه بطور مهاجر. از آن زمان تاكنون درد شما را احساس میكنم و متیقن به اینم كه این احساس كافی نبوده و نیست. اگر تا بحال مثل مهاجر در آنجا میبودم، شما را واقعا درك كرده و شریك درد دل تان میگشتم. همانجا میسوزد كه آتش در آنجاست.
در آن دوران با اكثر ایرانیهایی كه در تماس میشدم، همه یكصدا از اعمال آخوند ها مینالیدند. مظالم گوناگون جامعه را فرا گرفته بود كه اینك به اوج خود رسیده و به زودی تحولی در آن دیار رخ خواهد داد.
این آخوند های رزیل خون مردم خودرا مكیده و آنها را به خاك ذلت نشانده ، به این هم بسندگی نكرده كه دست به مداخله در كشور های دیگر میزنند. در باره جنایات و خیانات این پست فطرتها هرچه بنویسی و بگویی كم است.
اینها عقده هایی كه از تحریمات دارند بالای مهاجرین جبران میكنند.
این موجودات وحشی در ظلم و جنایات سر فاشیستهای هیتلری را هزاران بار خاریده ودر زیر ابا و قبای آخوندی نام بشریت را به لجن كشانیده اند.
شما بهتر میدانید كه در داخل ایران فقر، فحشا، اعتیاد و صد ها بد بختیهای دیگركه تخم شانرا این آخوندها كاشته اند بیداد میكند.
وقتی اینها با ملت ایران اینگونه پیش آمد كنند، طبیعی است كه عمل دیگر در برابر مهاجرین از اینها انتظار نباید داشت.
نمیدانم این مهاجرین ما چه گناه نا بخشودنی را مرتكب شده اند كه محتاج این حیوانات درنده گشته اند.
شاعر میگوید
من نمیگویم مرا ای چرخ سرگردان مساز هر چه خواهی كن ولی محتاج نامردان مكن
من نمیتوانم كه همه ایرانی ها را با این خونخوارها مقایسه كنم، زیرا در بین ایرانیان هم كسانی پیدا میشوند كه شاید بیشتر از ما از این بیشرمان و دنباله روان شان متنفر باشند.
اما چا ره چیست
به گفته عوام ما بالای سر آسمان دور و پایین هم زمین سخت و راه گریز موجود نیست. این بن بست واقعا معمای بزرگی است. ولی در هر حالش امید را نباید از دست داد.
بقول شاعر
غبار غم برود حال خوش شود حافظ تو اشك دیده از این رهگذر دریغ مدار
با عرض حرمت : صورتگر