چند نقشه تاریخی از زمانی که کشوری بنام افغانستان وجود خارجی نداشت
5 جولای 2012, 15:14
خلیلی تصویری ازذوق هاشم حان وجبر وتحمیل او دارد:
" یک بیماری در حکومت پیدا شد که باید همه چیز بر اساس خودنمایی وتظاهر باشد. یعنی این سفرایی که درکابل هستند،وشبهایی که به دعوت میایند، اینها فقط پیشرفت افغانستان وخدمات حکومت سردار محمد هاشم خان رادر لباس مامورین قیاس کنند! . . . بر این بنای غلط حکم شد که شرکت خیاطی از بمبئی بیاید. چند تا خیاط های گبر توسط رستم جی که یکی از تاجر های گبر بمبئی بود، از هندوستان خواسته شد وبرای تمام مامورین تا درجۀ مدیر عمومی وسایر کسانی که دعوت می شوند،به دعوت های شب، لباس به قیمت گران، سه لباس فراک وبانژور وسموکنگ ساخته شد و پیراهن ها هم از خارج خواسته شد. وبو ها هم از خارج خواسته شد. بوت ها هم از خارج خو استه شد. . .
خنده آور چه بود که به همه مامورین موتر میسر نبود.وحتی گادی هم پیدا نمی شد. بعضی این پتلون دریشی خود را درمیان یک خریطه گرفته زیربغل خود میاوردند،تا نزدیک صدارت .چون پیاده میامدند که این ( لباس ها ) مبادا آلوده شود، ودر نزدیک صدارت، به اتاق قابچی صدارت میرفتند،به اتاق( دربان)، وآنجا پتلون خود را می پوشیدند. از آن مضحکتر این بود که این جناب دربان هم از هر ماموری که پتلون خود را درآنجا آلش میکرد، یک افغان پول اجرت می گرفت . ..
فرزدان ما گرسنه میماندند و کل ما لباس بانژور وفراک بای می پوشیدیم! و در روز های جشن هم باید این کار را می کردیم.
تعجب این است که فکرنمی کردند که آن نمایندگان خارجی که درکابل هستند، ویا روزنامه نگار وسیاح که درافغانستان می آیند،اونها حالت ملت افغانستان را به این لباسها قیاس نمی کنند. . . صد ها نفر را می بینند که پابرهنه در راها میروند. می بینند که زنها ومردها برهنه هستند! اما خیال میکردند که این لباس فراک وسموکنگ ، بانژور تمام این معایب را می پوشاند و ملت افغانستان را ملت مترقی وملت پیشرفته نشان میدهد !( ص 174 / 175)
خلیلی تصویری ازذوق هاشم حان وجبر وتحمیل او دارد:
" یک بیماری در حکومت پیدا شد که باید همه چیز بر اساس خودنمایی وتظاهر باشد. یعنی این سفرایی که درکابل هستند،وشبهایی که به دعوت میایند، اینها فقط پیشرفت افغانستان وخدمات حکومت سردار محمد هاشم خان رادر لباس مامورین قیاس کنند! . . . بر این بنای غلط حکم شد که شرکت خیاطی از بمبئی بیاید. چند تا خیاط های گبر توسط رستم جی که یکی از تاجر های گبر بمبئی بود، از هندوستان خواسته شد وبرای تمام مامورین تا درجۀ مدیر عمومی وسایر کسانی که دعوت می شوند،به دعوت های شب، لباس به قیمت گران، سه لباس فراک وبانژور وسموکنگ ساخته شد و پیراهن ها هم از خارج خواسته شد. وبو ها هم از خارج خواسته شد. بوت ها هم از خارج خو استه شد. . .
خنده آور چه بود که به همه مامورین موتر میسر نبود.وحتی گادی هم پیدا نمی شد. بعضی این پتلون دریشی خود را درمیان یک خریطه گرفته زیربغل خود میاوردند،تا نزدیک صدارت .چون پیاده میامدند که این ( لباس ها ) مبادا آلوده شود، ودر نزدیک صدارت، به اتاق قابچی صدارت میرفتند،به اتاق( دربان)، وآنجا پتلون خود را می پوشیدند. از آن مضحکتر این بود که این جناب دربان هم از هر ماموری که پتلون خود را درآنجا آلش میکرد، یک افغان پول اجرت می گرفت . ..
فرزدان ما گرسنه میماندند و کل ما لباس بانژور وفراک بای می پوشیدیم! و در روز های جشن هم باید این کار را می کردیم.
تعجب این است که فکرنمی کردند که آن نمایندگان خارجی که درکابل هستند، ویا روزنامه نگار وسیاح که درافغانستان می آیند،اونها حالت ملت افغانستان را به این لباسها قیاس نمی کنند. . . صد ها نفر را می بینند که پابرهنه در راها میروند. می بینند که زنها ومردها برهنه هستند! اما خیال میکردند که این لباس فراک وسموکنگ ، بانژور تمام این معایب را می پوشاند و ملت افغانستان را ملت مترقی وملت پیشرفته نشان میدهد !( ص 174 / 175)