فرو افتادن کاخ ولایت جهانی در برابر مظلومیت مهاجران افغانستانی
8 جولای 2012, 10:50, توسط نادر نظری
آقای محقق نسب یک سلسله مطالبی را در باره نظام مطلقه ولایت فقیه افشا کرده است، اما ستم بر مهاجرین افغانستان عمدتاً هزاره ها را فقط یک مهاجری بهتر با تمام وجود میتواند لمس کند که در زیر ساطور این نظام همیشه زندگی کرده است. بناً خیلی از واقعه های وحشت ناک؛ مثل واقعه کوه گشهر مشهد، واقعه محمود آباد اصفهان، واقعه سنگ سفید و تله سیاه که صد ها مهاجر مورد تجاوز وحشیانه این رژیم قرار گرفت از قلم محقق نسب مانده است.
علاوتاً تبعیض های عیان و عریانی مثل محرومیت از حق تحصیل کودکان و نوجوانان، محرومیت از حق رانندگی، محرومیت از حق داشتن مسکن و مالکیت و دکان، محرومیت از حق کار در کارگاه های صنعتی و مواد غذایی که برایش قانون رسمی ممنوعیت وضع کرده بود، نیز در نوشته جناب محقق دیده نمی شود.
هم چنان از اعترافات مهدی هاشمی مبنی بر دامن زدن به جنگ های داخلی در هزاره جات نیز خبری نیست. همینطور اعزام افغانی ها در جبهات جنگ ضد عراق نیز در نوشته محقق نسب دیده نمی شود. فرستادن نیرو در جبهات جنگ که توسط گروه هشتگانه حمایت و تدارک میشد، به قدری گسترده بود که فقط در جزیره مجنون و شلمچه که من در یکی از پایگاه های آن مشاهده کردم بیش از هشتصد نفر مستقر بودند. همینطور در قرار گاه های مثل کربلا و صراط المستقیم و باقی قرار گاه ها که در اهواز مستقر بود، بیش از دو هزار افغانی اسکان داشتند.
فردی بنام غلام حسین که در حین ماموریت به جبهه کشته شده بود، جسد اش از طریق قرارگاه صراط به خانواده اش در قم فرستاده شد. وقتی خانواده وی جسد را تحویل گرفت و می خواست در دفتری که از انجا اعزام شده بود وی را بنام شهید ثبت کند، دفتر مذکور از راجستر شدن وی بنام شهید سرباز زد و در قبرستان افغانی ها بعنوان یک شخص فوتی بخاک سپرده شد.
مقامات سپاه می گفتند که آنها از ابراز نظری اینکه افغانی ها در جبهات جنگ شرکت می کنند، بدلیل مسایل ملی نمی توانند اعتراف کنند، اما از نظر عملی نیز با خانواده کشته شدگان در جبهه هیچ گونه کمک مالی نمی کردند.
کشته شدگان افغانی ها در جبهات جنگ کم نبودند اما هرگز هویت آنها افشا نمیشد. یک نفر از ناوه انگوری جاغوری که در جبهات جنگ کشته شده بود، از قرارگاه های مربوطه اش در جلو چشمان دوستانش بعنوان شهید به تهران فرستاده شده بود اما جنازه مذکور در مسیر راه بکلی مفقود شد و احتمالاً خانواده مذکور هنوز هم از قبر و یا کدام نشانی دیگرش اطلاعی ندارد.
بهر ترتیب جنایات رژیم ولایت فقیه در قبال افغانی ها را نمیتوان به آن وسعت و گستردگی که است افشا کرد ولی افشا گری اقای محقق نسب بعد از سی و سه سال را به فال نیک گرفت و میتوان ادعا کرد که در میان آخند ها هم انسان با شرفی پیدا می شود، با وجودیکه تعداد ازین آخند های با شرف؛از تعداد انگشتان یک دست تجاوز نمی کند.
آقای محقق نسب یک سلسله مطالبی را در باره نظام مطلقه ولایت فقیه افشا کرده است، اما ستم بر مهاجرین افغانستان عمدتاً هزاره ها را فقط یک مهاجری بهتر با تمام وجود میتواند لمس کند که در زیر ساطور این نظام همیشه زندگی کرده است. بناً خیلی از واقعه های وحشت ناک؛ مثل واقعه کوه گشهر مشهد، واقعه محمود آباد اصفهان، واقعه سنگ سفید و تله سیاه که صد ها مهاجر مورد تجاوز وحشیانه این رژیم قرار گرفت از قلم محقق نسب مانده است.
علاوتاً تبعیض های عیان و عریانی مثل محرومیت از حق تحصیل کودکان و نوجوانان، محرومیت از حق رانندگی، محرومیت از حق داشتن مسکن و مالکیت و دکان، محرومیت از حق کار در کارگاه های صنعتی و مواد غذایی که برایش قانون رسمی ممنوعیت وضع کرده بود، نیز در نوشته جناب محقق دیده نمی شود.
هم چنان از اعترافات مهدی هاشمی مبنی بر دامن زدن به جنگ های داخلی در هزاره جات نیز خبری نیست. همینطور اعزام افغانی ها در جبهات جنگ ضد عراق نیز در نوشته محقق نسب دیده نمی شود. فرستادن نیرو در جبهات جنگ که توسط گروه هشتگانه حمایت و تدارک میشد، به قدری گسترده بود که فقط در جزیره مجنون و شلمچه که من در یکی از پایگاه های آن مشاهده کردم بیش از هشتصد نفر مستقر بودند. همینطور در قرار گاه های مثل کربلا و صراط المستقیم و باقی قرار گاه ها که در اهواز مستقر بود، بیش از دو هزار افغانی اسکان داشتند.
فردی بنام غلام حسین که در حین ماموریت به جبهه کشته شده بود، جسد اش از طریق قرارگاه صراط به خانواده اش در قم فرستاده شد. وقتی خانواده وی جسد را تحویل گرفت و می خواست در دفتری که از انجا اعزام شده بود وی را بنام شهید ثبت کند، دفتر مذکور از راجستر شدن وی بنام شهید سرباز زد و در قبرستان افغانی ها بعنوان یک شخص فوتی بخاک سپرده شد.
مقامات سپاه می گفتند که آنها از ابراز نظری اینکه افغانی ها در جبهات جنگ شرکت می کنند، بدلیل مسایل ملی نمی توانند اعتراف کنند، اما از نظر عملی نیز با خانواده کشته شدگان در جبهه هیچ گونه کمک مالی نمی کردند.
کشته شدگان افغانی ها در جبهات جنگ کم نبودند اما هرگز هویت آنها افشا نمیشد. یک نفر از ناوه انگوری جاغوری که در جبهات جنگ کشته شده بود، از قرارگاه های مربوطه اش در جلو چشمان دوستانش بعنوان شهید به تهران فرستاده شده بود اما جنازه مذکور در مسیر راه بکلی مفقود شد و احتمالاً خانواده مذکور هنوز هم از قبر و یا کدام نشانی دیگرش اطلاعی ندارد.
بهر ترتیب جنایات رژیم ولایت فقیه در قبال افغانی ها را نمیتوان به آن وسعت و گستردگی که است افشا کرد ولی افشا گری اقای محقق نسب بعد از سی و سه سال را به فال نیک گرفت و میتوان ادعا کرد که در میان آخند ها هم انسان با شرفی پیدا می شود، با وجودیکه تعداد ازین آخند های با شرف؛از تعداد انگشتان یک دست تجاوز نمی کند.