چند سخن عریان با آقایان فاضل سنگچارکی وآمرنعیم لالی
8 آگوست 2012, 10:47, توسط اندیشمند
جناب نعیم ، سلام برشما و به آرزوی سلامتی تان.
به مطلب مهمی اشاره کرده اید و از ضرورت شناسایی مجدد مرز دیورند سخن گفته اید. البته اینکه می نویسید:«
موضوع خط دیورند که توسط شیر خانه وموش صحرا امیر غلام حلقه به گوش خارجی عبدالرحمان امضا شده نمیدانم بعد از ان این امیران و شاهان افغان از کدام منطق به عدم رسمیت ان پا فشاری میکند و هیچکدام زور و امکانات قانونی ودیپلماتیک هم نداشته و دیوانه وار پا فشاری میکند و میکردند که خط دیورند ما نمیشناسیم....»
امیران و شاهان افغانستان پس از امیر عبدالرحمن خان که معاهده دیورند را امضاء کرد برخلاف نوشته ی شما به عدم رسمیت این خط پافشاری نداشته اند. تمام آن امیران و شاهان تا سال 1949 عیسوی توافقات دیورند را به رسمیت شاناختند و بصورت رسمی به آن مهر تایید گذاشتند. پسر جانشین امیر عبدالرحمن یعنی امیر حبیب الله خان توافق دیورند در سال 1905 برسمیت شناخت. سپس جانشین و پسر او امان الله خان پادشاه روشنفکر و محصل استقلال سیاسی افغاستان ار بریتانیا این خط را دوبار در دو معاهده در سالهای 1919 و 1921 برسمیت شناخت. سپس نادرشاه پدر محمظاهر آخرین شاه افغانستان این خط را در 1933 برسمیت شناخت. د رمورد تفصیل و متن این توافقات و برسمیت شناختن ها به کتاب ما و پاکستان اثر این نگارنده مراجعه کنید که در انترنیت و کتاب فروشی های شهر کابل بدست آورده می توانید. در سال 1949 بود که پس از بمباران مغلگی پکتیا شورای ملی افغانستان الغای تمام معاهدات دولت های ماقبل را با هند بریتانوی اعلان کرد و از جمله توافقات مرز دیورند را. اما از آن بعد که روابط بر سر منازعه دیورند به خصوص از سوی سردار محمد داود با پاکستان تا سرحد جنگ پیش رفت افغانستان هیچگاه موفق نشد تا این دعوا را در مجامع رسمی و بین المللی به عنوان حق خود مطرح کند و کم از کم زمینه بحث را بر سر این منازعه بوجود بیاورد. نه در سازمان ملل، نه در کنفرانس کشور های غیر منسلک و نه در کنفرانس کشورهای اسلامی به چنین توفیقی دست نیافت. دولت های افغانستان در طول این نیم قرن اخیر ثبات، پیشرفت و تشکیل دولت- ملت را در قمار دیورند گذاشتند و تا کنون در این قمار فقط باخت داشته اند. نیازی به توضیح نیست که دست آورد افغانستان در این منازعه چه بوده است؟ تنها ویرانی و تباهی افغانستان. تا زمانیکه این منازعه ادامه دارد ، پاکستان نمیگذارد که صلح، ثبات و انکشاف در عرصه های حیات به افغانستان برگردد.
البته فراموش نباید کرد که مطالبات پاکستان نسبت به سه و چهار دهه قبل در مورد افغانستان بسیار بالا رفته است. دیگر تنها شناسایی مرز دیورند برای پاکستان قانع کننده نیست.
اینکه در افغانستان از مقابله با پاکستان صحبت می شود و از تاریخ چند هزار ساله افغانهای قهرمان و بی تاریخی پاکستان و همچون آقای سنگچارکی و دیگران از حمله متقابل نظامی سخن میزنند، اینها همه برخورد های عاطفی و احساسی است که با عقلانیت و واقع گرایی همسویی ندارد. در حالی که دنیای امروز دنیای عقلانیت و واقع گرایی است. در آن شرایطی که شوروی افغانستان را صاحب بزرگترین ارتش در تاریخ این کشور کرد. دارای دوهزار تانگ و ششصد فروند هواپیمای بم افگن، جنگنده و نظامی و دارای صدها دستگاه موشک و ........ و نیروی نیم ملیونی و بیش از 9 سال هم ارتش سرخ در این کشور در جهت بقای دولت مورد حمایت شوروی جنگید ، افغانستان نتوانست کاری علیه پاکستان پیش ببرد و پاکستان با حمایت از مجاهدین نه تنها دولت مورد حمایت شوروی را شکست داد که زمینه ساز فروپاشی شوروی شد. تمام آن همه ارتش و نیروی نظامی دوهزا رتانگ و ششصد هواپیما و نیم ملیون ارتش نابود گشت.
این نکته را فراموش نکنید که در طول تاریخ دیگر هیچ کشوری در دنیا به حد شوروی و روس ها آن چنان مفت برای افغانستان کمک نمیکنند که چنان ارتشی بوجود آید. هر چند که مخالف شوروی و دولت حزب دموکراتیک خلق بودم و ارتش آن دوران ارتش حزبی و غیر ملی میدانم . اما به این واقعییت باید اعتراف کرد.
امروز که این دولت افغانستان نه تانک دارد، نه هواپیما، نه راکت و نه توپخانه ای که مراکز نظامی پاکستان را در نواحی مرزی زیر آتش قرار دهد با چه امکانی به پاکستان مقابله بالمثل کرد؟
وقتی طرح نبیل رئیس امنیت را شنیدم که در مجلس نمایندگان از بسیج صد هزار نفر بسوی مرز با پاکستان سخن گفت و دست به دامن مارشال فهیم و دوستم کرد بسیاردلم به حال خودم واین کشور بد بخت سوخت که ما چه آدم هایی در رهبری و سیاست کشور خود داریم و با چه افکار و برنامه هایی سیاست میکنند.
با توجه به این همه حقایق اگر می خواهیم که مشکل را با پاکستان حل کنیم ، حل این مشکل سیاسی است نه نظامی. زیرا توان حل نظامی را افغانستان ندارد. یکی از نقطه های این راه حل آنچی است که شما آقای نعیم اشاره کردید.
جناب نعیم ، سلام برشما و به آرزوی سلامتی تان.
به مطلب مهمی اشاره کرده اید و از ضرورت شناسایی مجدد مرز دیورند سخن گفته اید. البته اینکه می نویسید:«
موضوع خط دیورند که توسط شیر خانه وموش صحرا امیر غلام حلقه به گوش خارجی عبدالرحمان امضا شده نمیدانم بعد از ان این امیران و شاهان افغان از کدام منطق به عدم رسمیت ان پا فشاری میکند و هیچکدام زور و امکانات قانونی ودیپلماتیک هم نداشته و دیوانه وار پا فشاری میکند و میکردند که خط دیورند ما نمیشناسیم....»
امیران و شاهان افغانستان پس از امیر عبدالرحمن خان که معاهده دیورند را امضاء کرد برخلاف نوشته ی شما به عدم رسمیت این خط پافشاری نداشته اند. تمام آن امیران و شاهان تا سال 1949 عیسوی توافقات دیورند را به رسمیت شاناختند و بصورت رسمی به آن مهر تایید گذاشتند. پسر جانشین امیر عبدالرحمن یعنی امیر حبیب الله خان توافق دیورند در سال 1905 برسمیت شناخت. سپس جانشین و پسر او امان الله خان پادشاه روشنفکر و محصل استقلال سیاسی افغاستان ار بریتانیا این خط را دوبار در دو معاهده در سالهای 1919 و 1921 برسمیت شناخت. سپس نادرشاه پدر محمظاهر آخرین شاه افغانستان این خط را در 1933 برسمیت شناخت. د رمورد تفصیل و متن این توافقات و برسمیت شناختن ها به کتاب ما و پاکستان اثر این نگارنده مراجعه کنید که در انترنیت و کتاب فروشی های شهر کابل بدست آورده می توانید. در سال 1949 بود که پس از بمباران مغلگی پکتیا شورای ملی افغانستان الغای تمام معاهدات دولت های ماقبل را با هند بریتانوی اعلان کرد و از جمله توافقات مرز دیورند را. اما از آن بعد که روابط بر سر منازعه دیورند به خصوص از سوی سردار محمد داود با پاکستان تا سرحد جنگ پیش رفت افغانستان هیچگاه موفق نشد تا این دعوا را در مجامع رسمی و بین المللی به عنوان حق خود مطرح کند و کم از کم زمینه بحث را بر سر این منازعه بوجود بیاورد. نه در سازمان ملل، نه در کنفرانس کشور های غیر منسلک و نه در کنفرانس کشورهای اسلامی به چنین توفیقی دست نیافت. دولت های افغانستان در طول این نیم قرن اخیر ثبات، پیشرفت و تشکیل دولت- ملت را در قمار دیورند گذاشتند و تا کنون در این قمار فقط باخت داشته اند. نیازی به توضیح نیست که دست آورد افغانستان در این منازعه چه بوده است؟ تنها ویرانی و تباهی افغانستان. تا زمانیکه این منازعه ادامه دارد ، پاکستان نمیگذارد که صلح، ثبات و انکشاف در عرصه های حیات به افغانستان برگردد.
البته فراموش نباید کرد که مطالبات پاکستان نسبت به سه و چهار دهه قبل در مورد افغانستان بسیار بالا رفته است. دیگر تنها شناسایی مرز دیورند برای پاکستان قانع کننده نیست.
اینکه در افغانستان از مقابله با پاکستان صحبت می شود و از تاریخ چند هزار ساله افغانهای قهرمان و بی تاریخی پاکستان و همچون آقای سنگچارکی و دیگران از حمله متقابل نظامی سخن میزنند، اینها همه برخورد های عاطفی و احساسی است که با عقلانیت و واقع گرایی همسویی ندارد. در حالی که دنیای امروز دنیای عقلانیت و واقع گرایی است. در آن شرایطی که شوروی افغانستان را صاحب بزرگترین ارتش در تاریخ این کشور کرد. دارای دوهزار تانگ و ششصد فروند هواپیمای بم افگن، جنگنده و نظامی و دارای صدها دستگاه موشک و ........ و نیروی نیم ملیونی و بیش از 9 سال هم ارتش سرخ در این کشور در جهت بقای دولت مورد حمایت شوروی جنگید ، افغانستان نتوانست کاری علیه پاکستان پیش ببرد و پاکستان با حمایت از مجاهدین نه تنها دولت مورد حمایت شوروی را شکست داد که زمینه ساز فروپاشی شوروی شد. تمام آن همه ارتش و نیروی نظامی دوهزا رتانگ و ششصد هواپیما و نیم ملیون ارتش نابود گشت.
این نکته را فراموش نکنید که در طول تاریخ دیگر هیچ کشوری در دنیا به حد شوروی و روس ها آن چنان مفت برای افغانستان کمک نمیکنند که چنان ارتشی بوجود آید. هر چند که مخالف شوروی و دولت حزب دموکراتیک خلق بودم و ارتش آن دوران ارتش حزبی و غیر ملی میدانم . اما به این واقعییت باید اعتراف کرد.
امروز که این دولت افغانستان نه تانک دارد، نه هواپیما، نه راکت و نه توپخانه ای که مراکز نظامی پاکستان را در نواحی مرزی زیر آتش قرار دهد با چه امکانی به پاکستان مقابله بالمثل کرد؟
وقتی طرح نبیل رئیس امنیت را شنیدم که در مجلس نمایندگان از بسیج صد هزار نفر بسوی مرز با پاکستان سخن گفت و دست به دامن مارشال فهیم و دوستم کرد بسیاردلم به حال خودم واین کشور بد بخت سوخت که ما چه آدم هایی در رهبری و سیاست کشور خود داریم و با چه افکار و برنامه هایی سیاست میکنند.
با توجه به این همه حقایق اگر می خواهیم که مشکل را با پاکستان حل کنیم ، حل این مشکل سیاسی است نه نظامی. زیرا توان حل نظامی را افغانستان ندارد. یکی از نقطه های این راه حل آنچی است که شما آقای نعیم اشاره کردید.