اما گذشته از تبریک و خوشی می خواهم به چند نکته اشاره کنم:
1. در این مدت من در مطبوعات افغانستان به یک مقاله تحلیلی و نقد ورزشی بر نخوردم. این نشان می دهد که ورزشکاران ما در چه قسم یک شرایط سخت ورزش می کنند. چطور می شود بدون پشتوانه ای تحلیلی و علمی و حمایت حرفوی به پیروزی رسید؟
2. حالا به خوبی روشن شده است که افغانستان در المپیک حضور محدود دارد. یعنی تمام امید افغانستان در المپیک دو نفر بود. این از نظر روانی، یک ورزشکار را در موقعیت بسیار دشوار قرار می دهد. کشیدن بار توقع سی ملیون انسان از نظر روانی بسیار سنگین است.
3. افغانستان باید تلاش کند اول به ورزش نگاه و رویکرد علمی داشته باشد. به این معنی که کدر ارگانهای ورزشی اش را با معیارهای علمی انتخاب کند و بعد این کدر باید تلاش کند که حضور افغانستان در المپیک بعدی را گسترده کند. به این معنی که ورزش های مورد توجه قرار دهد که مطابق شرایط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان باشد و بتواند نتیجه بدهد.
مثلا کشتی و بوکش دو ورزش بسیا مناسب برای افغانستان است. این دو ورزش در المپیک هم نقش مهم دارند. ورزش دیگری که افغانستان میتواند تشویقش کند، تیر اندازی است. این ورزش بسیار مناسب است برای ما. همچنان افغانستان می تواند بر وزنه برداری هم سرمایه گذاری کند. شاید دوستان رشته های دیگر را هم در نظر داشته باشد. مثلا دوش.
اما تکواندو در افغانستان، به احتمال زیاد برای سالهای زیاد، امیدبخش خواهد بود و باید سرمایه گذاری و توجه می توان یک تیم نسبتا بزرگ و توانای تکواندوی ملی را ایجاد کرد. همچنان باید کریکت را کمی سرتاسری تر کرد و بر ان توجه جدی تر کرد. کریکت افغانستان حرفهای جدی برای گفتن دارد.
3. هدف من از این نظر دور و دراز این است که بیایید کمی ورزش را وارد گفتمان اجتماعی - مطبوعاتی مان بکنیم. نه تنها وقتی که المپیک امد و تب المپیک ما را گرفت بلکه همشه باید این کار را کرد.
به هر صورت، به نظر من افغانستان با اندکی دلسوزی و توجه می تواند در ورزش حرفهای جدی برای گفتن در منطقه داشته باشد.
اما گذشته از تبریک و خوشی می خواهم به چند نکته اشاره کنم:
1. در این مدت من در مطبوعات افغانستان به یک مقاله تحلیلی و نقد ورزشی بر نخوردم. این نشان می دهد که ورزشکاران ما در چه قسم یک شرایط سخت ورزش می کنند. چطور می شود بدون پشتوانه ای تحلیلی و علمی و حمایت حرفوی به پیروزی رسید؟
2. حالا به خوبی روشن شده است که افغانستان در المپیک حضور محدود دارد. یعنی تمام امید افغانستان در المپیک دو نفر بود. این از نظر روانی، یک ورزشکار را در موقعیت بسیار دشوار قرار می دهد. کشیدن بار توقع سی ملیون انسان از نظر روانی بسیار سنگین است.
3. افغانستان باید تلاش کند اول به ورزش نگاه و رویکرد علمی داشته باشد. به این معنی که کدر ارگانهای ورزشی اش را با معیارهای علمی انتخاب کند و بعد این کدر باید تلاش کند که حضور افغانستان در المپیک بعدی را گسترده کند. به این معنی که ورزش های مورد توجه قرار دهد که مطابق شرایط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان باشد و بتواند نتیجه بدهد.
مثلا کشتی و بوکش دو ورزش بسیا مناسب برای افغانستان است. این دو ورزش در المپیک هم نقش مهم دارند. ورزش دیگری که افغانستان میتواند تشویقش کند، تیر اندازی است. این ورزش بسیار مناسب است برای ما. همچنان افغانستان می تواند بر وزنه برداری هم سرمایه گذاری کند. شاید دوستان رشته های دیگر را هم در نظر داشته باشد. مثلا دوش.
اما تکواندو در افغانستان، به احتمال زیاد برای سالهای زیاد، امیدبخش خواهد بود و باید سرمایه گذاری و توجه می توان یک تیم نسبتا بزرگ و توانای تکواندوی ملی را ایجاد کرد. همچنان باید کریکت را کمی سرتاسری تر کرد و بر ان توجه جدی تر کرد. کریکت افغانستان حرفهای جدی برای گفتن دارد.
3. هدف من از این نظر دور و دراز این است که بیایید کمی ورزش را وارد گفتمان اجتماعی - مطبوعاتی مان بکنیم. نه تنها وقتی که المپیک امد و تب المپیک ما را گرفت بلکه همشه باید این کار را کرد.
به هر صورت، به نظر من افغانستان با اندکی دلسوزی و توجه می تواند در ورزش حرفهای جدی برای گفتن در منطقه داشته باشد.