در آمریکا فیلم می سازند، اینها افغانستان را به آتش می کشند!

اعتراض بر تصمیم یا اجرات یک دولت، یا حکومت، یا یک اداره دولتی یا یک موسسه ملکی یا یک فابریکه و بالاخره اعتراض بر عملکرد یک فرد، حق طبیعی، قانونی ومدنی افراد یک جامعه میباشد. این اعتراض یا اعتراضات را میتوان از تحریر خواسته های خود و یا نشر آن در روزنامه تا شکایت و مراجعه به مراجع عدلی و یاقضایی وغیره دنبال نمود.
یکی دیگر از اشکال نشان دادن عدم موافقت عبارت از گرد همایی ها و تظاهرات میباشند. چون یک گردهمایی و یا یک مظاهره عکس العمل مدنی است ، باید در چهارچوکات قانون و نظم به منصه اجرا گذاشته شود. وحشی گری، تخریبات دارایی عامه یا دارایی های افراد عملیست جرمی و باید مورد بازخواست مراجع عدلی و قضایی قرار بگیرد. هیچکس حق ندارد نظم عامه را خودسرانه برهم زده و اضرار هنگفتی به بیت المال و یا افراد دیگر وارد نماید. گرچند در قسمت مظاهرات قانونی وجود دارد اما متاسفانه مردم ما با جزئیات این قانون آشنایی ندارند. فکر میکنند همین کاری را که میکنند، درست است. و تظاهرات یعنی همین خشونت و دشنام دادن و سوختاندن و سنگپرانی و مرگ مرگ گفتن است.
در اینجا به نظر من لازم است تا شورای ملی قانونی را تصویب نماید که مطابق آن پولیس در ضمن بر قراری نظم و جلوگیری از تخریبات، با عکسبرداری ها و فلمبرداری ها، اشخاصی را که اعمال تخریبی را به سر میرسانند شناسایی و دستگیر نموده به پنجه قانون بسپارند. محاکم نیز آنها را مجبور به پرداخت خساراتی نمایند که به دارایی های افراد یا دولت بوجود آورده اند و در ضمن متضرر اگر فرد باشد حق دارد تا از دولت که مسئول برقراری نظم عامه میباشد طلب خساره نموده یا خواهان دستگیری خرابکاران باشد.
اگر یکبار این گونه افراد دستگیر شوند و حکم پرداخت و جبران خساره برای شان داده شود، یقین داشته باشید که در آینده مرتکب این چنین اعمال نخواهند شد.
در کشوری که نه بیمه وجود دارد و نه سایر ضمانت های مادی، وای به حال اشخاص بیگناهی که برایشان ضرری وارد میگردد.