من عقیده دارم که هر چیزی حد و اندازه دارد. نه نوع رفتار خرم و کهنه سالاران دیگر را تصدیق کرده می توانم و نه نوع از طلوح و یا دیگر رسانه های تصویری را. رسانه های ما باید پروگرام های تفریحی هم داشته باشد اما نه این که به دنبال هم سریال و فیلم نشر گردد و مردم تمام وقت گرانبهای خویش را مقابل تلویزون ها گذرانده، از این چینل به آن چینل تبدیل نموده و صرف به تفریح فکر نمایند.
زمانی که پول برای ساختن پروگرام های تفریحی وجود دارد، چرا این قدر پول زیاد برای نشر پی در پی سریالها و فیلم ها ضایع شود، چرا در پهلوی یک تعداد پروگرام های تفریحی، هم به پروگرام های جالب علمی و معلوماتی، آموزشی و ...، یعنی چیز های که امروز ملت ما بیشتر به آن ضرورت دارد، مصرف نکرد. این نشان میدهد که در پهلوی نادانی خرم و کهنه سالاران، مجریان این پروگرام ها هم نادان تر هستند که به ضروریات اولیه افغانستان یعنی روآوردن به ترقی و پیشرفت جامعه نمی اندیشند و حتی ادعا میشود که قسمآ هم در خدمت همسایه گان هستند تا مردم افغانستان.
متاسفانه در کشور ما خاینین در همه ارگان های وجود دارند.
من عقیده دارم که هر چیزی حد و اندازه دارد. نه نوع رفتار خرم و کهنه سالاران دیگر را تصدیق کرده می توانم و نه نوع از طلوح و یا دیگر رسانه های تصویری را. رسانه های ما باید پروگرام های تفریحی هم داشته باشد اما نه این که به دنبال هم سریال و فیلم نشر گردد و مردم تمام وقت گرانبهای خویش را مقابل تلویزون ها گذرانده، از این چینل به آن چینل تبدیل نموده و صرف به تفریح فکر نمایند.
زمانی که پول برای ساختن پروگرام های تفریحی وجود دارد، چرا این قدر پول زیاد برای نشر پی در پی سریالها و فیلم ها ضایع شود، چرا در پهلوی یک تعداد پروگرام های تفریحی، هم به پروگرام های جالب علمی و معلوماتی، آموزشی و ...، یعنی چیز های که امروز ملت ما بیشتر به آن ضرورت دارد، مصرف نکرد. این نشان میدهد که در پهلوی نادانی خرم و کهنه سالاران، مجریان این پروگرام ها هم نادان تر هستند که به ضروریات اولیه افغانستان یعنی روآوردن به ترقی و پیشرفت جامعه نمی اندیشند و حتی ادعا میشود که قسمآ هم در خدمت همسایه گان هستند تا مردم افغانستان.
متاسفانه در کشور ما خاینین در همه ارگان های وجود دارند.