اگر همین امام حسین معجزه میداشت ، قبل از رفتن به کوفه ( عراق ) از همان مدینه پسر کاکایش « عقیل » را برای ارزیابی طرفدارانش ارسال نمی کرد . وختی برادر ناتنی اش « ابوحنیفه » برایش گفت : مردم کوفه در حرف با تو و در شمشیر با یزید هستند و از رفتنش ممانعت کرد ، حسین جاه طلب قبول نکرد و در جواب گفت که پسر عمویم عقیل نامه فرستاده که سی و پنج هزار نفر اهل کوفه حاضرند به من بیعت کنند . میروم و در کوفه اعلان خلافت می کنم . بلاخره ابوحنیفه به حسین گفت : حالا که در رفتن اصرار داری ، خودت تنها برو و زن و فرزند و حرم ات را با خود نبر . اگر مردم کوفه به تو بیعت کردند و تو به مسند خلافت نشستی ، بعداً اهل حرم را دعوت کن . حسین نه پزیرفت و با خانواده اش از صغیر و کبیر راهی کوفه گردید به امید خلافت . چون در مکه و مدینه و تمام شبه جزیره عرب ، مردم به یزید پسر معاویه بیعت کرده بودند . به شمول امام حسن که قبلاً به معاویه نیز بیعت نموده بود . فقط یکنفر باغی کله شق که همین حسین نوجوان جاه طلب بود که خلاف رأی اکثریت مردم عربستان راهی کوفه گردید و با نهایت تأسف و حیرت دریافت که حتی بیست نفر هم حاضر نگردیدند که به حسین بیعت کنند . و داستان عقیل را در تاریخ طبری آورده اند که از ترس گماشته گان یزید خانه به خانه فراری بود تا از بام منزل یکنفر خیاط پایین افتاد و جان سپرد . روز دیگر یزید به خیمه حسین آمد و خواهر زاده اش ابوالفضل را سه بار صدا زد که : « خواهر زاده بیعت کن » ، ابوالفضل از حسین مشوره خواست و حسین قبول نکرد . یکی از همسران امام علی دختر معاویه بود و از او صاحب یک فرزند گردید که نامش عباس بود . همین « ابوالفضل عباس » که تشیع او را قمر بنی هاشم مینامند . عباس خواهر زاده یزید بود و همه از یک خانواده عرب قریش بودند و پسران عم همدیگر .
بعداً حسین از یزید در خواست برگشت به مدینه کرد که قبول نگردید ، بعدا درخواست رفتن به شام « سوریه » کرد ، یزید گفت : فقط بیعت و بس . حسین بیعت نکرد ، یزید بر گشت و به « شمر » که راهی یک ولایت بود امر کرد که حسین را از سر راهت بردار . و شمر همچنان کرد . و این داعیه فقط چند ساعت دوام کرد و چهل و چهار نفر همراهان حسین کشته شدند . قصه تمام . حالا معجزه این حضرت در کجایش بوده ؟!
پنجه با شیر دادن و مشت بر شمشیر زدن ، کار خرمندان نیست .
هر که با شمشیر بازو پنجه کرد
ساعد سیمین خود را رنجه کرد
منبع : تاریخ طبری جلد چهارم .
تصحیح : اسم پسر کاکای امام حسین « عقیل بن جعفر » خوانده شود . و اشتباه تایپی سطر چهارم از طرف پایین ، « خرمندان » ، به « خردمندان » اصلاح گردد.
سجره نامه خانوادۀ قریش :
نیاکان آنان « قصی » نام داشت و دارای دو پسر بوده به نام های : کلاب و مناف .
مناف دارای چهار پسر بوده به نام های :
عبد شمس ، نوفل ، مطب ، و هاشم
هاشم که در عربی به معنی استخوان شکن است . که استخوان شتر را با یک ضربه می شکستانده است . و پسرانش عبارت اند از : عبدالمطلب ، عباس ، حمزه ، و ابولهب .
پسران عبدالمطلب : به نام های ابوطالب و عبدالله . .
پسران ابوطالب : علی ، جعفر ، عبدالله و اسحاق نام داشتند .
پسر عبدالله : محمد « پیامبر »
و پسر عبد شمس بن عبد مناف ، « امیه » نام داشت و دارای دو پسر بود به نام های « ابوالعاص » و « حرب » .
پسر ابوالعاص ، عفان نام داشت و دارای یک فرزند به نام « عثمان » همان خلیفه چهارم .
« حرب » یک پسر داشته به نام « ابوسفیان » که پدر معاویه است و پدر کلان « یزید » .
اولاده « شمس استخوان شکن » را به نام بنی هاشم مینامند که محمد و علی و ابوبکر و عمر اند
و اولاده « امیه » که ابوسفیان ، ابوالعاص ، عفان ، عثمان ، معاویه و یزید ، به بنی امیه مسما اند .
« بنی هاشم » و « بنی امیه » هر دو از یک خانواده « قریش » در جامعه کثیر الاقوام عرب آن روزگار بوده اند . شهرت آنان به خاطر پرده دار بودن بت خانه کعبه و سپس کعبه بوده و ازین بابت خیلی متمول و با نفوذ بوده اند . و اکثراً اولاده آنان عمو زاده ها و خواهر زاده های یک دیگر اند . چنانچه محمد پیامبر دو دخترش را به عقد عثمان خلیفه درآورد و ام گلثوم را به عقد عمر خلیفه در آورد و امام علی با دختران محمد و عمر و معاویه ازدواج کرد .
تاریخ گردیزی ( زین الاخبار ) تعداد زنان محمد را بیست و یک تن ذکر کرده که از آنان 9 فرزند آورده به نام های : القاسم ، عبدالله ، الطیب ، الظاهر ، فاطمه ، زینب ، رقیه ، ام کلثوم الاکبر ، ابراهیم .
فرزندان امام علی از بطن فاطمه : حسن ، حسین ، محسن ، ام کلثوم ، زینب . و از زنان دیگر :
محمد ، عبید الله ، ابابکر ، عمر ، رقیه ، یحیی ، جعفر ، عباس ، عبدالله ، رمله ، ام الحسن ، ام کلثوم الاصغر ، حمامه ف میمونه ف خدیجه ، فاطمه ، ام الاکرام ، نفیسه ، ام سلمه ، امامه ، ام ایها . ( تاریخ گردیزی صفحه 131 ) مؤلف ابوسعید عبدالحی بن محمود گردیزی به سال 441 هجری نوشته و بیشتر روایاتش را که اصل باشد از سیره نویسان معتبر عرب مانند محمد بن اسحاق و واقدی و این سعد آورده است ..
اگر همین امام حسین معجزه میداشت ، قبل از رفتن به کوفه ( عراق ) از همان مدینه پسر کاکایش « عقیل » را برای ارزیابی طرفدارانش ارسال نمی کرد . وختی برادر ناتنی اش « ابوحنیفه » برایش گفت : مردم کوفه در حرف با تو و در شمشیر با یزید هستند و از رفتنش ممانعت کرد ، حسین جاه طلب قبول نکرد و در جواب گفت که پسر عمویم عقیل نامه فرستاده که سی و پنج هزار نفر اهل کوفه حاضرند به من بیعت کنند . میروم و در کوفه اعلان خلافت می کنم . بلاخره ابوحنیفه به حسین گفت : حالا که در رفتن اصرار داری ، خودت تنها برو و زن و فرزند و حرم ات را با خود نبر . اگر مردم کوفه به تو بیعت کردند و تو به مسند خلافت نشستی ، بعداً اهل حرم را دعوت کن . حسین نه پزیرفت و با خانواده اش از صغیر و کبیر راهی کوفه گردید به امید خلافت . چون در مکه و مدینه و تمام شبه جزیره عرب ، مردم به یزید پسر معاویه بیعت کرده بودند . به شمول امام حسن که قبلاً به معاویه نیز بیعت نموده بود . فقط یکنفر باغی کله شق که همین حسین نوجوان جاه طلب بود که خلاف رأی اکثریت مردم عربستان راهی کوفه گردید و با نهایت تأسف و حیرت دریافت که حتی بیست نفر هم حاضر نگردیدند که به حسین بیعت کنند . و داستان عقیل را در تاریخ طبری آورده اند که از ترس گماشته گان یزید خانه به خانه فراری بود تا از بام منزل یکنفر خیاط پایین افتاد و جان سپرد . روز دیگر یزید به خیمه حسین آمد و خواهر زاده اش ابوالفضل را سه بار صدا زد که : « خواهر زاده بیعت کن » ، ابوالفضل از حسین مشوره خواست و حسین قبول نکرد . یکی از همسران امام علی دختر معاویه بود و از او صاحب یک فرزند گردید که نامش عباس بود . همین « ابوالفضل عباس » که تشیع او را قمر بنی هاشم مینامند . عباس خواهر زاده یزید بود و همه از یک خانواده عرب قریش بودند و پسران عم همدیگر .
بعداً حسین از یزید در خواست برگشت به مدینه کرد که قبول نگردید ، بعدا درخواست رفتن به شام « سوریه » کرد ، یزید گفت : فقط بیعت و بس . حسین بیعت نکرد ، یزید بر گشت و به « شمر » که راهی یک ولایت بود امر کرد که حسین را از سر راهت بردار . و شمر همچنان کرد . و این داعیه فقط چند ساعت دوام کرد و چهل و چهار نفر همراهان حسین کشته شدند . قصه تمام . حالا معجزه این حضرت در کجایش بوده ؟!
پنجه با شیر دادن و مشت بر شمشیر زدن ، کار خرمندان نیست .
هر که با شمشیر بازو پنجه کرد
ساعد سیمین خود را رنجه کرد
منبع : تاریخ طبری جلد چهارم .
تصحیح : اسم پسر کاکای امام حسین « عقیل بن جعفر » خوانده شود . و اشتباه تایپی سطر چهارم از طرف پایین ، « خرمندان » ، به « خردمندان » اصلاح گردد.
سجره نامه خانوادۀ قریش :
نیاکان آنان « قصی » نام داشت و دارای دو پسر بوده به نام های : کلاب و مناف .
مناف دارای چهار پسر بوده به نام های :
عبد شمس ، نوفل ، مطب ، و هاشم
هاشم که در عربی به معنی استخوان شکن است . که استخوان شتر را با یک ضربه می شکستانده است . و پسرانش عبارت اند از : عبدالمطلب ، عباس ، حمزه ، و ابولهب .
پسران عبدالمطلب : به نام های ابوطالب و عبدالله . .
پسران ابوطالب : علی ، جعفر ، عبدالله و اسحاق نام داشتند .
پسر عبدالله : محمد « پیامبر »
و پسر عبد شمس بن عبد مناف ، « امیه » نام داشت و دارای دو پسر بود به نام های « ابوالعاص » و « حرب » .
پسر ابوالعاص ، عفان نام داشت و دارای یک فرزند به نام « عثمان » همان خلیفه چهارم .
« حرب » یک پسر داشته به نام « ابوسفیان » که پدر معاویه است و پدر کلان « یزید » .
اولاده « شمس استخوان شکن » را به نام بنی هاشم مینامند که محمد و علی و ابوبکر و عمر اند
و اولاده « امیه » که ابوسفیان ، ابوالعاص ، عفان ، عثمان ، معاویه و یزید ، به بنی امیه مسما اند .
« بنی هاشم » و « بنی امیه » هر دو از یک خانواده « قریش » در جامعه کثیر الاقوام عرب آن روزگار بوده اند . شهرت آنان به خاطر پرده دار بودن بت خانه کعبه و سپس کعبه بوده و ازین بابت خیلی متمول و با نفوذ بوده اند . و اکثراً اولاده آنان عمو زاده ها و خواهر زاده های یک دیگر اند . چنانچه محمد پیامبر دو دخترش را به عقد عثمان خلیفه درآورد و ام گلثوم را به عقد عمر خلیفه در آورد و امام علی با دختران محمد و عمر و معاویه ازدواج کرد .
تاریخ گردیزی ( زین الاخبار ) تعداد زنان محمد را بیست و یک تن ذکر کرده که از آنان 9 فرزند آورده به نام های : القاسم ، عبدالله ، الطیب ، الظاهر ، فاطمه ، زینب ، رقیه ، ام کلثوم الاکبر ، ابراهیم .
فرزندان امام علی از بطن فاطمه : حسن ، حسین ، محسن ، ام کلثوم ، زینب . و از زنان دیگر :
محمد ، عبید الله ، ابابکر ، عمر ، رقیه ، یحیی ، جعفر ، عباس ، عبدالله ، رمله ، ام الحسن ، ام کلثوم الاصغر ، حمامه ف میمونه ف خدیجه ، فاطمه ، ام الاکرام ، نفیسه ، ام سلمه ، امامه ، ام ایها . ( تاریخ گردیزی صفحه 131 ) مؤلف ابوسعید عبدالحی بن محمود گردیزی به سال 441 هجری نوشته و بیشتر روایاتش را که اصل باشد از سیره نویسان معتبر عرب مانند محمد بن اسحاق و واقدی و این سعد آورده است ..
آنلاین : httbaran@yahoo.com