از تریبون بخش فارسی بی بی سی برای هویت سازی های جعلی سوء استفاده می شود

نی دوست گرامی این مسله ای تعصب نیست وهمچنان بعد ار ساسانی ها زبان پارسی نیز حدود چندین دهه راکت ماند واز نوشته باز داشته شد تا زمان یعقوب لیث صفاری زبان عربی حاکم بر سرنوشت ایران باستان بود ودر ترکیه آن روز زبان ترکی زبان مردم بود ولی زبان کتابت واداره ودربار نبود ، بیشتر در ادارات آن زمان تا دوره امیپذراتوری عثمانی والی زمان اتا تورک زبان عربی وپارسی زبان کتابت بود که مولانا در همین دوره زیسته است ! اگر زبان ترکی نوشتاری میبود بدون شک مولانا بسیار آثارش را به ابن زبان میسراید. بیان حقایق تاریخ نمایانگر تعصب نیست وما در زمان پور سینا دسترسی به زبان نوشتاری پارسی نداریم ، ابن سینا بسیار اثارش را به زبان تازی تحریر کرده است ویا دیگر دانشمندان این حوزه . ولی زبان پارسی در رگ رگ انسانهای این سرزمین جاری بود وبه همین خاطر بود که عربها نتوانستند این زبان را منهدم گردانند وهمچنان زبان ترکی را که با ریشه وتاریخ کهن است . به نظر من این دو زبان در حوزه آنروز وامروز همیشه باهم زیسته اند وبا هم بوده اند وگاهی یکی با قوت تر وگاهی دیگری بوده است . تعصب هم زمینه ساز جدای این دو زبان در تاریخ نبوده است وامروز که بعضی ها با تعصب میخواهند جغرافیای جدای ایجاد نمایند ، شاید بی فایده باشد.