چنگ و دندان نشان دادن صالح، واکنشی به انزوای کنونی

آخوندک ما به خود چنان میبالد تو گویی به کشف بزرگی دست یافته است. هر آدم ابجد خوانی میداند که" سیکولاریزم" مذهب ستیزی نیست. سیکولاریزم که خاسگاهش دنیای "غرب" است در نتیجه صدها سال مبارزه و دادن خونهای بیشمار کلیسا را وادار به عقب نشینی کرد و واداشت تا بپذیرد که گریبان سیاست و دولت از چنگال کلیسا رها باشد. سیکولاریزم را در غرب جدایی دین از دولت، هرچند که مفهوم دقیق آن نمی تواند تنها به این جدایی محدود باشد، معنا می کنند. اما اینجا بحث سیکولریزم نیست بلکه بحثی سیکولار های دروغینیست که در سایه مسعود و مزاری راه می روند، در سایه یک اخوانی مسلکی آموزش دیده در پاکستان و حجت الاسلام دست پرورده قم و نجف. حال اگر از این سیکولار های دروغین پرسیده شود که آیا ممکن بود از مسعود و مزاری می خواستند که دولت نباید در امور شخصی افراد، از جمله بی دینی و همجنسگرایی، مداخله داشته باشد؟ آیا مسعود و مزاری به مریدان سیکولار خود حق آن را میداد که از آزادی دین و عقیده حرف بزنند؟ جای تردید نیست که امروز مذهبی ترین جهادی ها نیز به زور B52 اداهای سیکولار در می آورند اما وقتی پای مقایسه و انتخاب پیش آید، طالبان را هزار مرتبه بر "دوستم" برتر می شمارند.
مسعود و مزاری هردو به اسلام سیاسی باور داشتند، اسلامی که به خود حق میدهد در خصوصی ترین ساحت های زندگی افراد مداخله کند و امرو نهی صادر نماید. با این حال آنهای که در بند "گله گرایی" اسیرند و هویت شان را در هویت گله و قوم شان می بینند، راهی به جز این ندارند که پیر مراد شان را از زورمندان قوم شان بر گزینند و در سایه همین زورمندان راه بروند. زورمندان هم مسعود و مزاری(حالا بازماندگان شان)، سیاف، گلبدین و ...بودند و هستند. با این حال پرسش اینست که آیا ممکن است سیکولارهای تاجیک، هزاره و پشتون سیکولار باشند اما انتخاب و الگوی شان مزاری، مسعود، سیاف، گلبدین و ملا عمر باشد؟
درست است که یک مذهبی میتواند سیکولار باشد اما هرگاه الگوی این آدم مذهبی مسعود یا مزاری و یا ملاعمر باشد، ادعای سیکولار بودنش دروغ محض است؛ خودفریبی وعوام فریبی می کند.