حکومت کابل به دستور آی اس آی در حال توقف اعتصاب غذایی مردم هزاره است!
20 فبروری 2013, 08:52, توسط عبیدالله
قوم ِ که خود را از هر نگاه مجزأ و مبرأ از جامعه ء که در آن زندگی میکند، بداند، باعث انزوای خودش میشود.
قوم هزاره چه در افغانستان چه در پاکستان و در هر جای دیگرهمواره کوشیده است، خود شانرا متدین تر، غیور تر، انسانی تر، متمدن تر، فقیر تر مظلوم تر، ووووتر از اقوام دیگر جلوه دهند. اینها نه در غم دیگران خود را شریک ساختند، نه در خوشی دیگران. رهبران، نخبگان و روشنفکران هزاره پیهم کوشیدند، عمداّ برای خود دشمن بتراشند، تا باشد که مظلوم تر از دیگران جلوه نمایند. با نوشته ها و تبلیغات اغراق آمیز و توهین به دیگران حتی آنهای را که از مظلومیت تاریخی مردم هزاره دفاع میکردند/میکنند، اما از قوم خود شان نبود، نیز آزرده و مأیوس ساختند. هر کسی که به سایت های هزارگی سر بزند، بجزء توهین به دیگران و مظلوم نمائی اغراق آمیز چیزی بیشتر نمیخواند.
این همه داد و وایلا در اخیر امر تأثیرش را از دست میدهد، مانند آن پسر چوپان که هرروز فریاد میزد، هله گرگ آمد.
حالا که به راستی گرگان میدرند و میکشند، هزاره ها دیگر دوستانی ندارند که کنار شان بایستند. زیرا هزاره ها کنار دیگران نه ایستند. کشتار اطفال، زنان و مردان پشتون را چه در افغانستان و چه در پاکستان توسط ناتو، عساکر پاکستانی یا افغانی نتنها که تقبیح نکردند، بلکه توجیه هم کردند. گویا همه این کشتگان طالب بودند. بمباردمان خانه ها، مراسم عروسیها یا مراسم عزاداری مردم پشتون را توجیه کردند. حملات اردوی پاکستان را در کنر ها توجیه کردند. همه را فاشیست تاپه زدند و همه را طالب(تاکید بالای همه ست). فقط بالای قوای ناتو اعتماد کردند و در زیر چتر عساکر امریکائی و ناتو مسؤنیت جُستند. اما امریکا دوست و دشمن دائمی ندارد.
چنانچه یهود ی ها خود را قوم برگزیده خدا جلوه میدهند، هزاره ها نیز خود را قوم مظلوم دنیا وانمود کردند. پس چه توقع همبستگی و همدردی از دیگران را داشته باشند، زمانیکه خود با هموطن و هم سرنوشت خود این همدردی و همبستگی را ندارند.
یک کشیش عیسوی در زمان هتلر چنین گفت: زمانیکه یهودی ها را بردند، با خود گفتم، شکر که یهودی نبودم. زمانیکه همجنسگرایان را بردند، با خود گفتم، شکر که همجنسگرا نبودم. زمانیکه کمونیست ها را بردند، گفتم شکر که کمونیست نبودم. اما زمانیکه خودم را میبردند، دیگر کسی نبود، که به من کمک کند.
گرچه از قلبم خون میچکد به سرنوشت همه مردم مظلوم میهنم. گرچه میدانم که با نوشتن این پیام بسیاری را علیه خود تحریک میکنم، اما این پیام را بحیث یک دوست، همدرد و غم شریک مینویسم، نه بحیث توجیه گر ظلم.
دوستان باید صادقانه حقیقت را بگویند، گرچه هم تلخ باشد.
قوم ِ که خود را از هر نگاه مجزأ و مبرأ از جامعه ء که در آن زندگی میکند، بداند، باعث انزوای خودش میشود.
قوم هزاره چه در افغانستان چه در پاکستان و در هر جای دیگرهمواره کوشیده است، خود شانرا متدین تر، غیور تر، انسانی تر، متمدن تر، فقیر تر مظلوم تر، ووووتر از اقوام دیگر جلوه دهند. اینها نه در غم دیگران خود را شریک ساختند، نه در خوشی دیگران. رهبران، نخبگان و روشنفکران هزاره پیهم کوشیدند، عمداّ برای خود دشمن بتراشند، تا باشد که مظلوم تر از دیگران جلوه نمایند. با نوشته ها و تبلیغات اغراق آمیز و توهین به دیگران حتی آنهای را که از مظلومیت تاریخی مردم هزاره دفاع میکردند/میکنند، اما از قوم خود شان نبود، نیز آزرده و مأیوس ساختند. هر کسی که به سایت های هزارگی سر بزند، بجزء توهین به دیگران و مظلوم نمائی اغراق آمیز چیزی بیشتر نمیخواند.
این همه داد و وایلا در اخیر امر تأثیرش را از دست میدهد، مانند آن پسر چوپان که هرروز فریاد میزد، هله گرگ آمد.
حالا که به راستی گرگان میدرند و میکشند، هزاره ها دیگر دوستانی ندارند که کنار شان بایستند. زیرا هزاره ها کنار دیگران نه ایستند. کشتار اطفال، زنان و مردان پشتون را چه در افغانستان و چه در پاکستان توسط ناتو، عساکر پاکستانی یا افغانی نتنها که تقبیح نکردند، بلکه توجیه هم کردند. گویا همه این کشتگان طالب بودند. بمباردمان خانه ها، مراسم عروسیها یا مراسم عزاداری مردم پشتون را توجیه کردند. حملات اردوی پاکستان را در کنر ها توجیه کردند. همه را فاشیست تاپه زدند و همه را طالب(تاکید بالای همه ست). فقط بالای قوای ناتو اعتماد کردند و در زیر چتر عساکر امریکائی و ناتو مسؤنیت جُستند. اما امریکا دوست و دشمن دائمی ندارد.
چنانچه یهود ی ها خود را قوم برگزیده خدا جلوه میدهند، هزاره ها نیز خود را قوم مظلوم دنیا وانمود کردند. پس چه توقع همبستگی و همدردی از دیگران را داشته باشند، زمانیکه خود با هموطن و هم سرنوشت خود این همدردی و همبستگی را ندارند.
یک کشیش عیسوی در زمان هتلر چنین گفت: زمانیکه یهودی ها را بردند، با خود گفتم، شکر که یهودی نبودم. زمانیکه همجنسگرایان را بردند، با خود گفتم، شکر که همجنسگرا نبودم. زمانیکه کمونیست ها را بردند، گفتم شکر که کمونیست نبودم. اما زمانیکه خودم را میبردند، دیگر کسی نبود، که به من کمک کند.
گرچه از قلبم خون میچکد به سرنوشت همه مردم مظلوم میهنم. گرچه میدانم که با نوشتن این پیام بسیاری را علیه خود تحریک میکنم، اما این پیام را بحیث یک دوست، همدرد و غم شریک مینویسم، نه بحیث توجیه گر ظلم.
دوستان باید صادقانه حقیقت را بگویند، گرچه هم تلخ باشد.