Kamran Mir Hazar Youtube Channel
حقوق بشر، مردم بومی، ملت های بدون دولت، تکنولوژی، ادبیات، بررسی کتاب، تاریخ، فلسفه، پارادایم و رفاه
سابسکرایب

صفحه نخست کابل پرس > ... > سخنگاه 71475

سرنوشت زبان مادری در کشور ما (به پاس روز جهانی زبان مادری)

19 مارچ 2013, 06:48, توسط هارون خراسانی

حق با شما است. زبان یک قرارداد اجتماعی است که هرقوم و مردمان محله بان زبان صحبت مینمایند و هر یک حق دارد که بزبانن خود صحبت نماید. در هندوستان مردم به چندین زبان صحبت مینمایند مگر همگی خودرا هند وستانی معرفی میدارند. بعضی کشور ها زبان را وسیله استعمار و استثمار میدانند و میخواهند زبان خودرا ترجیح داده و در جایگاه بلند قرار دهند مانند انگلسی ها، عرب ها( در عراق حجاج بن یوسف هر نفر که به زبان فارسی صحبت میکرد آنرا میکشت). بد بختانه در کشور مان نیز این موضوع از دیر زمانی است که ریشه گرفته و در سه دهه اخیر شکل غلو ودست پاچکی قبیله گرا های بر تری خواهان را بخود گرفته است که تحت نام پشتو سازی اوغان سازی و حدت ملی را ختشه دار و زمینه را برای استعمارگران مساعد می سازند.
انگلیس ها برای اینکه حکومت نمایند، تفرقه گرایی و کو چک سازی را منحیث یک روش حکمرانی خود دنبال نمودند. ملت هارا پارچه پارچه و قلمرو های دوتلی را تجزیه نمودند. درکشورمان نیز این شیوه هنوز دنبال میشود. خوب بیاد دارم که در مکتب مضمون را تحت نام( قرائت فارسی ) میخواندیم، در سالهای اخیر حکومت ظاهرشاه به نام( قرائت دری) تبدیل شد تا اینکه مردمان تاجک را از حوزه فارسی زبانان آسیا جدا و کو چک سازد. دری زبان دولت مردان و شاهان در بار بود که درتمام مراسالات و امورات دفتر داری به زبان دری نسبت به فصاحت، بلاغت، شیرینی و وسعت واژه ای اش مروج بود و تا اکنون در ادارات مروج و مسلط است و در حقیقت حیثیت یک زبان ملی کشور مان است که تمام اقوام و قبایل که بزبان های دیگر اقوام و ملیت ها آشنایی ندارند به زبان فارسی/ دری صحبت مینمایند. این موضوع مو جب رشک و کینه ستیزی قبیله گرا ها شده است و در سدد ان اند که تحت نام زبان ملی واژه های پشتو را که از طریق پشتو تولنه وقت ساخته شده است جا گزین نمایند. این در حالیست که ما هنوز ملت نیستسم و اگر ملت میبودم ، این نا هنجاری ها و جود نمی داشت و جبرآ همه چیز بالای مان قبول می شود. همیکنه ما خود را ( افغان ) خطاب میکنیم از نگاه دستور زبان، ایا کدام مفهوم را ارا ئه مینماید؟ البته نه. نام کشور افغانستان، ملت- افغان. در حالیکه مردمان پاکستان خودرا- پاکستانی، ایران خودر- ایرانی...... میخوانند و ما خودرا به یک نام جبرآ قبول شده ( افغان) میخوانیم که خلاف دستور وروش های زبانشناسی است.
به همین شکل واژه فارسی را منحیث یک زبان بیگانه قلمداد مینمایند مانند دانشگاه، بیمارستان، فارسی، پارسی،.... و برای گوینده گان این زبان حق نمی دهند که واژه های زبان خودرا استعمال نمایند. پشت سایر زبانهای مروج و اصیل کشور چه بگردیم حالا پشت کلمه نوروز را گرفته اند کا مانند عدد 39 میخواهند از قاموس کشور آنرا حذف نمایند. افسوس بحال مان که خودرا از یک طرف مسلمان می نامیم و دین مقدس اسلام تمام مسایل قومی، رنگ، نژاد، زبان را رد مینماید مگر در کشور مان، هنوز این اختلافات را دامن میزنیم و پختون ولی را از همه چیز بلند تر جلوه میدهند. مگر این موضاعت کهنه شده ، حکومت های تک سالاری و قوم گرایی در حال نا بودی اند. حق حق است و جای باطل را میگیرد.

جستجو در کابل پرس