22 آپریل 2013, 06:40, توسط اگر هیج چیز نداریم حد اقل وجدان داشته باشیم
چه متن این نوشته را تائید کنیم یانکنیم ولی یک چیز را باید بپزیریم که گفتن واقعیت تلخ است، من فکر میکنم با توجه به اعتصاب چند روز پیش دانشجویان و زمزمه های فیس بوک و این مقاله نشان میدهد که در دانشکده علوم اجتماعی مشکلات جدی وجود دارد که استادان علوم اجتماعی و از آن فراتر ریاست دانشگاه و وزارت تحصیلات عالی باید حد اقل سوال های بصورت جدی برایش خلق شود که چرا در دانشکده علوم اجتماعی که همه حرف از روابط اجتماعی و بحث از نظام های اجتماعی است، استادان و مدیریت آن از پایه ریزی حد اقل روابط نیکو میان خود و دانشجویانش عاجز است تا سر حد که دانشجویانش متوسل به قلم میشوند و حیثیت کلیشه ای دانشکده را خط خطی میکنند، چرا در دانشگاه رابطه استاد و دانشجو که بجایی رابطه دوستانه و صمیمانه رابطه خصمانه است؟ تاکی این وضعیت میتواند ادامه پیدا کند و چرا؟ آیا این وضعیت به نفع مردم و دانشگاه کشور است؟ بجایی نشان دادن حساسیت در صدد اصلاحات از درون برآیند و تلاش نکنند پای خود را جای پایی بگزارند که قبلا راه کعبه را به ترکستان برده است، بهتر است استادان علوم اجتماعی که مطمئنم که در میان آنها کسانی هستند که از این وضعیت در عذاب باشند و وجدان درد باشند ولی محض بخواطر ملاحظات تاهنوز چیزی نمیگویند، روزی وجدانش آنها را مجبور خواهد کرد تا پرده از روی واقعیت ها بردارد. گرچند در نوشته های باب سخن از تهمت و افترا است ولی با باریک بینی مسئله مطمئنم وقتی موضوع حاد شود کسانی خواهند بود که محض بخواطر آرامش وجدان هم که شده مجبور شوند بیایند واقعیت های موجود را با اسناد موثق صوتی و تصویری باز گو کند. نه تنها از یک قوم بلکه از تمام اقوام چون ما نمیتوانیم خوبی و بدی را به یک قوم تعمیم دهیم در میان اقوام مثل تاجک و پشتون و ازبک هم کسانی هستند که از مرض ساری در ساختار و نظام اجتماعی بستوه آمده اند. پس با درک وضعیت و شرایط باید دانشکده علوم اجتماعی در صدد یک بازبینی روی کارکردهایشان داشته باشند که چرا در مقابل آنها چنین حساسیت ایجاد شده و تاکی میتوانند این وضعیت را ادامه دهند. آنها باید این وضعیت را درک کنند که اگر چنین وضعیت وجود داشته باشد ادامه آن ممکن نیست. و نباید دانشجویان شان را مجبور کنند تا همه چیز را افتابی کنند که در آن صورت نه تنها آبروی برای استاد نمی ماند بلکه ریاست دانشگاه و وزارت تحصیلات نیز حیثیت خود را از دست میدهند. ممکن است پشت پرده این فلم خیلی حرف ها باشد که گفته نشده است.
متاسفانه در افغانستان بجایی شایسته سالاری و منافع جمعی بر انحصار منافع فردی و تک ملیتی تاکید شده است و این یکی از مهلک ترین مرض افغانستان است که مسئولیت آن بدوش رهبران و استادان دانشگاه ها و... جامعه است.
چه متن این نوشته را تائید کنیم یانکنیم ولی یک چیز را باید بپزیریم که گفتن واقعیت تلخ است، من فکر میکنم با توجه به اعتصاب چند روز پیش دانشجویان و زمزمه های فیس بوک و این مقاله نشان میدهد که در دانشکده علوم اجتماعی مشکلات جدی وجود دارد که استادان علوم اجتماعی و از آن فراتر ریاست دانشگاه و وزارت تحصیلات عالی باید حد اقل سوال های بصورت جدی برایش خلق شود که چرا در دانشکده علوم اجتماعی که همه حرف از روابط اجتماعی و بحث از نظام های اجتماعی است، استادان و مدیریت آن از پایه ریزی حد اقل روابط نیکو میان خود و دانشجویانش عاجز است تا سر حد که دانشجویانش متوسل به قلم میشوند و حیثیت کلیشه ای دانشکده را خط خطی میکنند، چرا در دانشگاه رابطه استاد و دانشجو که بجایی رابطه دوستانه و صمیمانه رابطه خصمانه است؟ تاکی این وضعیت میتواند ادامه پیدا کند و چرا؟ آیا این وضعیت به نفع مردم و دانشگاه کشور است؟ بجایی نشان دادن حساسیت در صدد اصلاحات از درون برآیند و تلاش نکنند پای خود را جای پایی بگزارند که قبلا راه کعبه را به ترکستان برده است، بهتر است استادان علوم اجتماعی که مطمئنم که در میان آنها کسانی هستند که از این وضعیت در عذاب باشند و وجدان درد باشند ولی محض بخواطر ملاحظات تاهنوز چیزی نمیگویند، روزی وجدانش آنها را مجبور خواهد کرد تا پرده از روی واقعیت ها بردارد. گرچند در نوشته های باب سخن از تهمت و افترا است ولی با باریک بینی مسئله مطمئنم وقتی موضوع حاد شود کسانی خواهند بود که محض بخواطر آرامش وجدان هم که شده مجبور شوند بیایند واقعیت های موجود را با اسناد موثق صوتی و تصویری باز گو کند. نه تنها از یک قوم بلکه از تمام اقوام چون ما نمیتوانیم خوبی و بدی را به یک قوم تعمیم دهیم در میان اقوام مثل تاجک و پشتون و ازبک هم کسانی هستند که از مرض ساری در ساختار و نظام اجتماعی بستوه آمده اند. پس با درک وضعیت و شرایط باید دانشکده علوم اجتماعی در صدد یک بازبینی روی کارکردهایشان داشته باشند که چرا در مقابل آنها چنین حساسیت ایجاد شده و تاکی میتوانند این وضعیت را ادامه دهند. آنها باید این وضعیت را درک کنند که اگر چنین وضعیت وجود داشته باشد ادامه آن ممکن نیست. و نباید دانشجویان شان را مجبور کنند تا همه چیز را افتابی کنند که در آن صورت نه تنها آبروی برای استاد نمی ماند بلکه ریاست دانشگاه و وزارت تحصیلات نیز حیثیت خود را از دست میدهند. ممکن است پشت پرده این فلم خیلی حرف ها باشد که گفته نشده است.
متاسفانه در افغانستان بجایی شایسته سالاری و منافع جمعی بر انحصار منافع فردی و تک ملیتی تاکید شده است و این یکی از مهلک ترین مرض افغانستان است که مسئولیت آن بدوش رهبران و استادان دانشگاه ها و... جامعه است.