سلام حضور همه خواننده گان گرامی
در قدم نخست باید اذعان دارم که نگاشته های حقیر درمجموع سلسلۀ گفتمان حاضر، باورهای شخصی بنده بوده، موقف رسمی و نظریات رهبری مکتب توحید(مکتب علامه فیضانی) و سایر رهروان ارشد یا صفوف مکتب را منعکس نمیسازد.
نظریات تازۀ جناب مولویزاده را مطالعه کردم. درینجا، پیشینۀ عداوت مندانه اش کاملآ آشکار میگردد. درینجا باز هم همانگونه که ازوی انتظار میرفت، به استناد از مرده ها ادامه میدهد. با استاد شهید مرحوم استاد ربانی آشنایی بهم میآرد، بعد زندان رو میشود و با یک بار ملاقات با یازنۀ شان، هم عضو نهضت اسلامی میشود وهم به کشفیات تاریخی دست می یابد.
بازهم درامه سازی میکند، و حادثه یی را از اصل آن، منحرف میسازد. آیا استاد سیاف حاضر است شهادت بدهد و این جریان که علامه فیضانی درانجا ادعای مهدویت کرده را بازگو کند؟
این حادثه خیلی روشن و به ذهن همه باقیمانده است....اکثر کسانی که دران صحنه بودند، به یاد دارند که اصل جریان چه بوده و اگر لازم باشد، با آنکه پوشیدن عیوب و گناه شخصی و خصوصی مسلمانها بر مسلمان لازم است، درصورت لزوم موضوعات را به پیشگاه ملت بازگو خواهند کرد. در چنین صورت در ضمن اینکه کذب گفتار مولویزاده هویدا میگردد؛ چه رویهایی که از اثر آن داغدار نخواهد شد. والله اعلم
در مورد چلنج مولویزاده، حاضریم هر جایی که بگوید حضور بهم برسانیم و از فرمایشات شان در پیشگاه ملت مستفید گردیم. با آنکه یقین دارم که منوران و آگاهان مؤمن، از سلسلۀ همین گفتگوها، پی به ماهیت کج بحثی، عداوت و روحیۀ تجاوزکارانۀ طرف به خوبی آگاهی می یابند.
جای شک نیست که ارتکاب جنایات متوالی به آدرس ملت و میهن مان از سالیان متمادی به اینسو، دست اندرکاران و شرکای جرمی شان را از بازخواست و شماتت ملت هراسان ساخته و به تکاپو افگنده است. گذشته ازان، ستمها، دسایس و کردار همسایه ها در سه دهۀ اخیر که منجر به تباهی کشور ما گردید، مزید بر علت گردیده تا از نگرانی ظهور یک افغانستان نیرومند و متحد، موجودیت یک همسایۀ ضعیف، بحران زده، بی ثبات، عقبمانده و غرق در آتش جنگ، نفاق، برادرکشی، انارشی و فساد، عمق استراتیژی غیر اسلامی و غیر انسانی شان را تشکیل دهد و به بحران تضاد های قومی، لسانی، سیاسی و ایدیولوژیک بیشتر دامن زنند.
بنده به این نظرهستم که مشاجرات و گفتگو ها، بگو مگو ها، "من خوبم" " تو بدی" ها، هیچ نتیجه یی در پی ندارد و ضیاع وقت خود و دیگران است. خصوصآ این وبلاگ ها وسایت های انترنیتی که با وصف مفید بودن، اهداف خاص خود شان را دنبال میکنند. من به نوشته های آقای بهمن به آدرسی که اشاره کرده اند، رفتم، واقعاً شوکه شدم. چرا اوقات گرانبها، صرف بحث روی مسایلی شود که هیج یک از طرفین به فرهنگ حق پذیری و تحمل، آشنا نیستند...همه جا دشنام، توهین و اهانت به همدیگر....اگر روشنفکران ما چنین راهی را و چنین عملکردی را انتخاب کرده اند، وای به حال این کشور وآیندۀ این ملت فقیر و بینوا....
روشن است تا وقتی که کانون شرارت، عداوت و بدبینی در سینه ها مشتعل است، هیچگاهی کسی به حرف حق تن در نمیدهد. و اینهمه از انانیت و نا آگاهی به عناصر متشکله ساختمان درونی انسان منشه دارد که نا آگاهانه به تخریب خود و پیرامون خود می پردازند. به نظر بنده و از دید قرآن، تا وقتی انسان نظر به فرمودۀ ( و فی انفسکم افلا تبصرون) یعنی آیا در وجود خود(چه ظاهر و چه باطن) بصیرت نمی یابید؟ اصول علمی و عملی خودشناسی و خداشناسی را از دیدگاه قرآن و اسلام پیروی نکند، به رفع معضلات انفرادی و اجتماعی خود مؤفق گردیده نمیتواند.
وقتی از علامه فیضانی و مکتب او سخن به میان می آریم، هدف به هیچ وجه، مقدس سازی شخصیتی مطرح بحث و مطمح نظر نیست. بل ارجگذاری به آن اهداف و اصول انسان سازی است که با اتکاء از دساتیر قرآن، انسان متکامل و متعالی به جامعه پیشکش میگردد که یگانه راه نجات از بحران فساد، جرم، جنایت و خیانت پیشه گیست. جامعۀ ما بیش از هرچیزی به تطهیر فکر و ترکیۀ معنوی نیازمند است....هدفی که علامه فیضانی سردرپی آن نهاد و رهروان آن نیز به همین منظور هر آنچه از سفر معنوی اصول انسان شناسی جامعه شناسی و خداشناسی مکتب قرآن به ارمغان آورده اند، آن را صادقانه برخوان ملت میگذارند....چه خوبست هرکی توشه یی فراخور استعداد درین داعیه دارد با همگان شریک سازد و چه خوبست همه در کانونی که ما را با هم وصل سازد و از تشتت و بی اتفاقی ها، کینه جویی ها و عداوت پروریها دورمان سازد باهم نزدیک شویم. خوبست همدیگر را تحمل کنیم، صبور باشیم، به دردهای همدیگر و احساسات هم ارزش قایل گردیم. و برگ جدیدی از فرهنگ برادری و زنده گی متحدانۀ باهمی را به خوانش بگیریم.
سپاس فراوان از حوصله مندی خواننده گان گرامی
با احترام
حکیم پور
سلام حضور همه خواننده گان گرامی
در قدم نخست باید اذعان دارم که نگاشته های حقیر درمجموع سلسلۀ گفتمان حاضر، باورهای شخصی بنده بوده، موقف رسمی و نظریات رهبری مکتب توحید(مکتب علامه فیضانی) و سایر رهروان ارشد یا صفوف مکتب را منعکس نمیسازد.
نظریات تازۀ جناب مولویزاده را مطالعه کردم. درینجا، پیشینۀ عداوت مندانه اش کاملآ آشکار میگردد. درینجا باز هم همانگونه که ازوی انتظار میرفت، به استناد از مرده ها ادامه میدهد. با استاد شهید مرحوم استاد ربانی آشنایی بهم میآرد، بعد زندان رو میشود و با یک بار ملاقات با یازنۀ شان، هم عضو نهضت اسلامی میشود وهم به کشفیات تاریخی دست می یابد.
بازهم درامه سازی میکند، و حادثه یی را از اصل آن، منحرف میسازد. آیا استاد سیاف حاضر است شهادت بدهد و این جریان که علامه فیضانی درانجا ادعای مهدویت کرده را بازگو کند؟
این حادثه خیلی روشن و به ذهن همه باقیمانده است....اکثر کسانی که دران صحنه بودند، به یاد دارند که اصل جریان چه بوده و اگر لازم باشد، با آنکه پوشیدن عیوب و گناه شخصی و خصوصی مسلمانها بر مسلمان لازم است، درصورت لزوم موضوعات را به پیشگاه ملت بازگو خواهند کرد. در چنین صورت در ضمن اینکه کذب گفتار مولویزاده هویدا میگردد؛ چه رویهایی که از اثر آن داغدار نخواهد شد. والله اعلم
در مورد چلنج مولویزاده، حاضریم هر جایی که بگوید حضور بهم برسانیم و از فرمایشات شان در پیشگاه ملت مستفید گردیم. با آنکه یقین دارم که منوران و آگاهان مؤمن، از سلسلۀ همین گفتگوها، پی به ماهیت کج بحثی، عداوت و روحیۀ تجاوزکارانۀ طرف به خوبی آگاهی می یابند.
جای شک نیست که ارتکاب جنایات متوالی به آدرس ملت و میهن مان از سالیان متمادی به اینسو، دست اندرکاران و شرکای جرمی شان را از بازخواست و شماتت ملت هراسان ساخته و به تکاپو افگنده است. گذشته ازان، ستمها، دسایس و کردار همسایه ها در سه دهۀ اخیر که منجر به تباهی کشور ما گردید، مزید بر علت گردیده تا از نگرانی ظهور یک افغانستان نیرومند و متحد، موجودیت یک همسایۀ ضعیف، بحران زده، بی ثبات، عقبمانده و غرق در آتش جنگ، نفاق، برادرکشی، انارشی و فساد، عمق استراتیژی غیر اسلامی و غیر انسانی شان را تشکیل دهد و به بحران تضاد های قومی، لسانی، سیاسی و ایدیولوژیک بیشتر دامن زنند.
بنده به این نظرهستم که مشاجرات و گفتگو ها، بگو مگو ها، "من خوبم" " تو بدی" ها، هیچ نتیجه یی در پی ندارد و ضیاع وقت خود و دیگران است. خصوصآ این وبلاگ ها وسایت های انترنیتی که با وصف مفید بودن، اهداف خاص خود شان را دنبال میکنند. من به نوشته های آقای بهمن به آدرسی که اشاره کرده اند، رفتم، واقعاً شوکه شدم. چرا اوقات گرانبها، صرف بحث روی مسایلی شود که هیج یک از طرفین به فرهنگ حق پذیری و تحمل، آشنا نیستند...همه جا دشنام، توهین و اهانت به همدیگر....اگر روشنفکران ما چنین راهی را و چنین عملکردی را انتخاب کرده اند، وای به حال این کشور وآیندۀ این ملت فقیر و بینوا....
روشن است تا وقتی که کانون شرارت، عداوت و بدبینی در سینه ها مشتعل است، هیچگاهی کسی به حرف حق تن در نمیدهد. و اینهمه از انانیت و نا آگاهی به عناصر متشکله ساختمان درونی انسان منشه دارد که نا آگاهانه به تخریب خود و پیرامون خود می پردازند. به نظر بنده و از دید قرآن، تا وقتی انسان نظر به فرمودۀ ( و فی انفسکم افلا تبصرون) یعنی آیا در وجود خود(چه ظاهر و چه باطن) بصیرت نمی یابید؟ اصول علمی و عملی خودشناسی و خداشناسی را از دیدگاه قرآن و اسلام پیروی نکند، به رفع معضلات انفرادی و اجتماعی خود مؤفق گردیده نمیتواند.
وقتی از علامه فیضانی و مکتب او سخن به میان می آریم، هدف به هیچ وجه، مقدس سازی شخصیتی مطرح بحث و مطمح نظر نیست. بل ارجگذاری به آن اهداف و اصول انسان سازی است که با اتکاء از دساتیر قرآن، انسان متکامل و متعالی به جامعه پیشکش میگردد که یگانه راه نجات از بحران فساد، جرم، جنایت و خیانت پیشه گیست. جامعۀ ما بیش از هرچیزی به تطهیر فکر و ترکیۀ معنوی نیازمند است....هدفی که علامه فیضانی سردرپی آن نهاد و رهروان آن نیز به همین منظور هر آنچه از سفر معنوی اصول انسان شناسی جامعه شناسی و خداشناسی مکتب قرآن به ارمغان آورده اند، آن را صادقانه برخوان ملت میگذارند....چه خوبست هرکی توشه یی فراخور استعداد درین داعیه دارد با همگان شریک سازد و چه خوبست همه در کانونی که ما را با هم وصل سازد و از تشتت و بی اتفاقی ها، کینه جویی ها و عداوت پروریها دورمان سازد باهم نزدیک شویم. خوبست همدیگر را تحمل کنیم، صبور باشیم، به دردهای همدیگر و احساسات هم ارزش قایل گردیم. و برگ جدیدی از فرهنگ برادری و زنده گی متحدانۀ باهمی را به خوانش بگیریم.
سپاس فراوان از حوصله مندی خواننده گان گرامی
با احترام
حکیم پور