سلام به جناب محترم شریف!
دربارهء پرسش که جناب عالی مطرح ساخته اید> " به نظر خودت کلما ت رکیک را وارد ادبیات خود بکنیم ؟ تا نسل جوان را به همین کلمات رکیک و پوچ عادت بدهیم ویا ادبیات متر قی بالنده را؟"
جواب من: هرکدام که مناسب حال باشد. زیرا درعربی یک مقوله وجود دارد : "لکل مقال مقام" که ترجمهء فارسی آن همان ضرب المثل مشهور است که هرسخن جا وهرنکته مکانی دارد. اگر خارج ازموضوع عتیق شاهد باشما کمی پیشتر بروم خدمت جناب عالی باید عرض کنم که:
گاه گاهی درین سایت ، با انسانهای برخورده ام که جز با همان ادبیات خودشان به چیز دیگر قناعت نکرده اند، هرقدر از در اخلاق ونرمی پیش آمده ام، تصورشان این بوده که من منطق ام ضعیف است وهمیشه از اصطلاحات : بی عقل ، بیمار روانی ، چوکرهء جهادی ، تفالهء پرچمی ، سگ هار کابل پرس? وغیره درحق بنده کار گرفته اند من نیز مجبور گردیده ام که با دلایل قانع کننده برایش بگویم : حالا که قناعت ندارید پس اجازه دهید که دلیل لجاجت تان را برایتان بیان نمایم : شما بخاطری قناعت نمیکنید که جناب عالی " افغان" تشریف دارید ومشخصات " افغان" را برایش بیان کرده ام ، آنگاه نه تنها که دلیل بنده را پذیرفته بلکه دربسیار جاها درخط دفاع ازبنده نیز قرارگرفته وبا مخالفان دیگرم پرخاش نموده است که مشت نمونهء خروار ازیک شخص خیلی محترم بنام: " نادرجان" برایتان یاد میکنم. هر وقتی که وی را " نادرجان" خطاب کرده ام وی برمن تاخته است، هر وقتیکه " اوغان خر" خطابش کرده ام، بامن از درمنطق پیش آمده است. به همین ترتیب نامهایی ازقبیل: کا کا جعفر، چمبر علی، بامیانی وصدها نام دیگر.
ولی درکل، من باشما موافق هستم، کسیکه حرفی برای گفتن دارد ، او هرگز متوسل به استعمال کلمات رکیک نمیشود، مطابق همان مقولهء مائووتسه دونگ که میگوید: هرگاه منطق پایش لنگید، جایش را به دشنام وجنگ میدهد. من همیشه از مدافعان منطق وحدت ملی اوغانی میخواهم که با اعصاب آرام دلایل خودشان را دربحث ومناقشهء کابل پرسی درمیان بگذارند تا اگر حرفی برای گفتن داشته باشند از ایشان بیاموزم ، زیرا زنده گی نزد من جز آموختن چیز دیگری نیست، انسان تا زنده است باید بیاموزد، هیچ وقت یک انسان نباید گمان برد که همه چیز را میداند، من یکبار دیگر به چمبر علی خان هم گفته بودم که من ازشما می آموزم، همین بگو مگوهای اینترنیتی است که انسان را می آموزاند پس ضرروت به استعمال الفاظ رکیک چیست ، بیائید که ازیکدیگر خویش بیاموزیم واز امکانات موجود استفادهء احسن ونیکورا بنمائیم . اما کمتر چشم بینا وگوش شنوا برای این پیام خویش یافته ام. هرزمانیکه من مطالب اساسی ام را با ایشان درمیان گذاشته ام که بیائید، بسوی مبارزه برای ازبین بردن نام منحوس کشور خویش مبارزه کنیم واین نام را به زباله دان تاریخ بسپاریم، سیستم ونظام کشور را تغیر دهیم هویت های قومی ساکنان این کشور چند قومی را برسمیت بشناسیم، آنها از در خشونت پیش آمده اند ومن نیز مجبور شده ام که با منطق خودشان با ایشان برخورد نمایم
سلام به جناب محترم شریف!
دربارهء پرسش که جناب عالی مطرح ساخته اید>
" به نظر خودت کلما ت رکیک را وارد ادبیات خود بکنیم ؟ تا نسل جوان را به همین کلمات رکیک و پوچ عادت بدهیم ویا ادبیات متر قی بالنده را؟"
جواب من: هرکدام که مناسب حال باشد. زیرا درعربی یک مقوله وجود دارد : "لکل مقال مقام" که ترجمهء فارسی آن همان ضرب المثل مشهور است که هرسخن جا وهرنکته مکانی دارد. اگر خارج ازموضوع عتیق شاهد باشما کمی پیشتر بروم خدمت جناب عالی باید عرض کنم که:
گاه گاهی درین سایت ، با انسانهای برخورده ام که جز با همان ادبیات خودشان به چیز دیگر قناعت نکرده اند، هرقدر از در اخلاق ونرمی پیش آمده ام، تصورشان این بوده که من منطق ام ضعیف است وهمیشه از اصطلاحات : بی عقل ، بیمار روانی ، چوکرهء جهادی ، تفالهء پرچمی ، سگ هار کابل پرس? وغیره درحق بنده کار گرفته اند من نیز مجبور گردیده ام که با دلایل قانع کننده برایش بگویم : حالا که قناعت ندارید پس اجازه دهید که دلیل لجاجت تان را برایتان بیان نمایم : شما بخاطری قناعت نمیکنید که جناب عالی " افغان" تشریف دارید ومشخصات " افغان" را برایش بیان کرده ام ، آنگاه نه تنها که دلیل بنده را پذیرفته بلکه دربسیار جاها درخط دفاع ازبنده نیز قرارگرفته وبا مخالفان دیگرم پرخاش نموده است که مشت نمونهء خروار ازیک شخص خیلی محترم بنام: " نادرجان" برایتان یاد میکنم. هر وقتی که وی را " نادرجان" خطاب کرده ام وی برمن تاخته است، هر وقتیکه " اوغان خر" خطابش کرده ام، بامن از درمنطق پیش آمده است. به همین ترتیب نامهایی ازقبیل: کا کا جعفر، چمبر علی، بامیانی وصدها نام دیگر.
ولی درکل، من باشما موافق هستم، کسیکه حرفی برای گفتن دارد ، او هرگز متوسل به استعمال کلمات رکیک نمیشود، مطابق همان مقولهء مائووتسه دونگ که میگوید: هرگاه منطق پایش لنگید، جایش را به دشنام وجنگ میدهد. من همیشه از مدافعان منطق وحدت ملی اوغانی میخواهم که با اعصاب آرام دلایل خودشان را دربحث ومناقشهء کابل پرسی درمیان بگذارند تا اگر حرفی برای گفتن داشته باشند از ایشان بیاموزم ، زیرا زنده گی نزد من جز آموختن چیز دیگری نیست، انسان تا زنده است باید بیاموزد، هیچ وقت یک انسان نباید گمان برد که همه چیز را میداند، من یکبار دیگر به چمبر علی خان هم گفته بودم که من ازشما می آموزم، همین بگو مگوهای اینترنیتی است که انسان را می آموزاند پس ضرروت به استعمال الفاظ رکیک چیست ، بیائید که ازیکدیگر خویش بیاموزیم واز امکانات موجود استفادهء احسن ونیکورا بنمائیم . اما کمتر چشم بینا وگوش شنوا برای این پیام خویش یافته ام. هرزمانیکه من مطالب اساسی ام را با ایشان درمیان گذاشته ام که بیائید، بسوی مبارزه برای ازبین بردن نام منحوس کشور خویش مبارزه کنیم واین نام را به زباله دان تاریخ بسپاریم، سیستم ونظام کشور را تغیر دهیم هویت های قومی ساکنان این کشور چند قومی را برسمیت بشناسیم، آنها از در خشونت پیش آمده اند ومن نیز مجبور شده ام که با منطق خودشان با ایشان برخورد نمایم