اين علم زباشناسى مى گويد كه " اختراع دشنام براى انسانهاى اوليه يك پيشرفت بزرگ بود." انسانها پيش از آنكه دشنام را ياد بگيرند نارضايتى خود را با پرتاب سنگ و چوب ابراز مى كردند. مثلا، اگر كسى در كار جمعى تنبلى نشان مى داد، سردسته او را با سنگ مى زد و صداهاى ترس آور مى كشيد. وقتى دشنام اختراع شد، آدمها متوجه شدند كه شما مى توانيد كسى را با كلمات نيز مذمت و سرزنش كنيد بى آنكه خشونت فزيكى نشان بدهيد. اين كشف، احتمالا سى هزار سال پيش اتفاق افتاده است. مى بينيد كه اين دو و دشنام چقدر يك ابزار ابتدايى و قديمى است. اما امروز و در جوامع متمدن دشنام بهيچوجه، قدرت و كارايى باستانى اش را ندارد. در ادبيات زبان انگليسى عنصرى وجود دارد كه آنرا euphemism (حسن تعبير، استعمال كلمه ء نيكو و مطلوبي براي موضوع يا كلمه ء نامطلوبي) مى گويند.
عنصر زبانى متضاد آن cacophony (تعبير قبيح، استعمال كلمه ء قبيح براي موضوع يا كلمه ء مطلوب) است. در ادبيات اجتماعى و سياسى امروز غرب اين "حسن تعبير" جاى دشنام را گرفته است.
بازهم ضرورت نيست كه دستپاچه شويم و بگويم كه اگر دشنام يك ابزار قديمى است، علاوه بر مردم عام، چرا كمدين ها به وفور از آن استفاده مى كنند؟ ببينيد اين مارك تواين مى گفت، "در شرايط خاصى، لذت و آرامشى در دو دشنام است كه در دعا هم نيست." ظاهرا، منظور او از اين مجلس هاى دوستانه است كه نبايد خشك و رسمى باشد. يعنى چرنديات و دشنام هاى بى غرض دوستانه در ميان رفيقها مجاز و حتا لذت بخش است. اما اينكه دشنام را به حيث ابزار براى آسيب رساندن به كسى استفاده كنيم، اين ديگر واقعا بيسوادانه و باستانى است.
در ضمن، اينكه كسى بسيار زود دشنام مى دهد، از چنين فردى نبايد رنجيد. و برعكس بايد به او ترحم نمود. چنين فردى حتما به همان آسانى و وفور دشنام شنيده است. و احتمالا آدم عصبى و افسرده است. كسى كه مثلا هفته ٥ بار دشنام مى دهد، بعيد است كه وقتى ناراحت شود اولين جمله اش آكنده از دشنام باشد. اما كسى كه روز ١٥ بار دشنام مى دهد احتمال زياد وجود دارد كه در اندك ناراحتى دشنام از زبانش بپرد.
اين علم زباشناسى مى گويد كه " اختراع دشنام براى انسانهاى اوليه يك پيشرفت بزرگ بود." انسانها پيش از آنكه دشنام را ياد بگيرند نارضايتى خود را با پرتاب سنگ و چوب ابراز مى كردند. مثلا، اگر كسى در كار جمعى تنبلى نشان مى داد، سردسته او را با سنگ مى زد و صداهاى ترس آور مى كشيد. وقتى دشنام اختراع شد، آدمها متوجه شدند كه شما مى توانيد كسى را با كلمات نيز مذمت و سرزنش كنيد بى آنكه خشونت فزيكى نشان بدهيد. اين كشف، احتمالا سى هزار سال پيش اتفاق افتاده است. مى بينيد كه اين دو و دشنام چقدر يك ابزار ابتدايى و قديمى است. اما امروز و در جوامع متمدن دشنام بهيچوجه، قدرت و كارايى باستانى اش را ندارد. در ادبيات زبان انگليسى عنصرى وجود دارد كه آنرا euphemism (حسن تعبير، استعمال كلمه ء نيكو و مطلوبي براي موضوع يا كلمه ء نامطلوبي) مى گويند.
عنصر زبانى متضاد آن cacophony (تعبير قبيح، استعمال كلمه ء قبيح براي موضوع يا كلمه ء مطلوب) است. در ادبيات اجتماعى و سياسى امروز غرب اين "حسن تعبير" جاى دشنام را گرفته است.
بازهم ضرورت نيست كه دستپاچه شويم و بگويم كه اگر دشنام يك ابزار قديمى است، علاوه بر مردم عام، چرا كمدين ها به وفور از آن استفاده مى كنند؟ ببينيد اين مارك تواين مى گفت، "در شرايط خاصى، لذت و آرامشى در دو دشنام است كه در دعا هم نيست." ظاهرا، منظور او از اين مجلس هاى دوستانه است كه نبايد خشك و رسمى باشد. يعنى چرنديات و دشنام هاى بى غرض دوستانه در ميان رفيقها مجاز و حتا لذت بخش است. اما اينكه دشنام را به حيث ابزار براى آسيب رساندن به كسى استفاده كنيم، اين ديگر واقعا بيسوادانه و باستانى است.
در ضمن، اينكه كسى بسيار زود دشنام مى دهد، از چنين فردى نبايد رنجيد. و برعكس بايد به او ترحم نمود. چنين فردى حتما به همان آسانى و وفور دشنام شنيده است. و احتمالا آدم عصبى و افسرده است. كسى كه مثلا هفته ٥ بار دشنام مى دهد، بعيد است كه وقتى ناراحت شود اولين جمله اش آكنده از دشنام باشد. اما كسى كه روز ١٥ بار دشنام مى دهد احتمال زياد وجود دارد كه در اندك ناراحتى دشنام از زبانش بپرد.