این نوشته قبلاً در همین سایت بقلم آقای گل احمد به جواب آقای سنگچارکی نوشته شده بود چون در ارتباط با همین موضوع بود،لذا بدون دخل وتصرف درینجا کاپی گردید.
آقای سنگچارکی فرموده است:" آن اسمعیلیان کجا شد که من دیده بودم که قدر این رهبر ملی و سیاسی خویش را فراموش کردند." آقای محترم! اسماعیلیان قدر رهبر ملی وسیاسی !!! خودرا فراموش نکرده اند بلکه این آقای سید منصوربود و هست که قدر خدمات بی شائبه، فداکاریها، جانبازی های صادقانه ی اسماعیلیان را ندانست و آنهمه فداکاری و ایثار را دربوته ی فراموشی سپرد. سید نادر خان پدر وی آنگاهی که از بدست گرفتن کلانی اجداد خود عبد الهادی یاد میکند در تاریخ غریب از قول عبدالهادی مینویسد: " به شما معلوم است که بدون از درویشی و فقیری دیگر پیشه و کسب ندارم صبح اگر چیزی بدست آید شام خرچ میشود." آری این اسماعیلیان صداقت کیش بودند که این طبقه ی گدائی گر را به مکنت وجاه وجلال رساندند،همین اسماعیلیان بودند که به کمک وحمایت اجداد اینها که در کولاب بخارا در حالت آوارگی و پناهندگی بسر میبردند، شتافتند واز برکت پول نذورات، ده یک، سر خرمنی، چراغی و دست بوسی اسماعیلیان بقول سید نادر خان مانند امیران زندگی میکردند.فراموش نباید کرد که دران هنگام پول کاغذی وجود نداشت دادو ستد توسط سکه صورت می گرفت، اسماعیلیان جانباز با قبول ریسک وخطر جان خریطه های سکه را تا آندیار انتقال میدادند . بخاطر همین اسماعیلیان بود که هنگام سلطنت نادر شاه به پدر سید منصور فرمان ژاندارم سمت شمال داده شد و او هم سه هزار اسماعیلیان مسلح را به جنگ اولیا قل سمنگانی فرستاد وسه هزار دیگر را به جنگ ابراهیم بیگ لقی مبارز وآزادیخواه ازبک اعزام داشت. ببرک کارمل ونجیب و رژیم اشغالگر روس هم میدانستند که یک تعداد از هزاره ها ی اسماعیلی قاطعانه پشت سر سید منصور استاده است، لذا اورا به نوکری خود قبول کرد و تشکیلات نظامی و سلاح ومهمات مدرن را در اختیار او گذاشت. در غیر آن دهها سید با دانش، عالم، واعظ، ومتبحر وجودداشت که مورد الطاف رژیم کمونیست قرار نگرفتند. اگررژیم کمونیست سید منصور بی دانش، جاهل و بیسوادرا به نوکری خود پذیرفت، بخاطر حمایت و، پشتیبانی وسر سپردگی اسماعیلیان بودنه چیز دیگر. بهمین ترتیب اگر دوستم اورا عضو جنبش ملی اسلامی خود ساخت، اگر احمد شاه مسعود روی الطاف به او نشانداد، اگر حزب وحدت و حزب اسلامی حکمتیار اورا در جرگه ی خود راه داد، بخاطر حمایت اسماعیلیان بود نه وجوه دیگر. اگرحمایت بیدریغ اسماعیلیان نمی بود او با پسران معتاد وشرابی و زنباره و چند ناکاره وبی عرضه ی که در گردو پیشش بود خواب تشکیلا ت ملیشه ی را هم دیده نمی توانست چه رسد به اینکه تشکیلات ملیشه ی خودرا بالاتر از نظام هدفمند حسن صباح بشمارد.اما با وجود اینهمه حمایت مالی و جانی اسماعیلیان، سید منصور جفاهای غیر قابل اغماضی نسبت به اسماعیلیان نمود، بزرگان و افراد معززاسماعیلیه را که به او مشوره نیک میدادند با تفنگچه خود بدهانش فیرکرد وشهید ساخت، شخص محترم دیگری را بدهن سک خود انداخت و با تحقیر فراوان اورا شهید کرد، عده ی که بااو اختلاف نظر داشتند ( البته اختلاف آراء و نظر در هر نظامی یک اصل مسلم وقبول شده است که باید از طریق گفتگو ومذاکره حل شود) آنهارا به کیان احضار وبدست خود شان قبر های شانرا حفر وزنده بگور کرد. کسانیکه در بین جامعه به تبارز شخصیت پرداختند، به نحو از انحا سر آنهارا زیر بالَش کرد.همین اسماعیلیان سر سپرده توهین ها، نام های زشت و چندش آور غالی" و " غلات" ومشرک وبیدین غیره وغیره را بجان خریدند، روغن داغ شدند، باسگ یکجا بسته شدند، ولی باوجود که اصل تقیه در مذهب شیعه پذیرفته شده است،تقیه نکردند و از رفض گفتن سید کیان اباورزیدند. این همه وفا وفداکاری اسماعیلیان وآنهمه جفا ی سید منصور کیان
اما " رهبر ملی وسیاسی" آقای سنگچارکی عنوان های بس بالا بلندی را نسبت به سید منصور بکار برده است، زیرا رهبر ملی کسی است که از متن جامعه بر خاسته باشد ومشترکات اجتماعی و انسانی باآحاد مردم خود داشته باشد تا بتواند الویت منافع مردم خودرا نسبت به منافع خانوادگی،خویشاوندی، رفیقی و مصلحتی برتر ومرجح بشمارد. طبقات بالای جامعه وقشر حکمران هیچگاهی رهبر ملی شده نمی تواند. ولی سید منصور را" رهبر سیاسی" خواندن توهین به سیاست است. برای اینکه بار ها گفته شد که سید منصور سیاست مدار نه بلکه "سیاست باز" است، ودر اصطلاح سیاسی به چنین اشخاصی عنوان " فاحشه ی سیاسی " بکار رفته است. زیرا او از کوچه ی سیاست هم گذر نکرده و با الفبای سیاسی بکلی بیگانه است. اگر امروز سید منصورفاقد دانش وبی تحصیل خود را مطرح قلمداد میکند، بازهم یکتعداد از اسماعیلی ها هستند که روی برخی ملحوظات از او حمایت می کنند. البته با آگاهی وخود شناسی همین گروه مطرح بودن سید منصور نیز خود بخود به صفر تقرب خواهد کرد.با احترام
این نوشته قبلاً در همین سایت بقلم آقای گل احمد به جواب آقای سنگچارکی نوشته شده بود چون در ارتباط با همین موضوع بود،لذا بدون دخل وتصرف درینجا کاپی گردید.
آقای سنگچارکی فرموده است:" آن اسمعیلیان کجا شد که من دیده بودم که قدر این رهبر ملی و سیاسی خویش را فراموش کردند." آقای محترم! اسماعیلیان قدر رهبر ملی وسیاسی !!! خودرا فراموش نکرده اند بلکه این آقای سید منصوربود و هست که قدر خدمات بی شائبه، فداکاریها، جانبازی های صادقانه ی اسماعیلیان را ندانست و آنهمه فداکاری و ایثار را دربوته ی فراموشی سپرد. سید نادر خان پدر وی آنگاهی که از بدست گرفتن کلانی اجداد خود عبد الهادی یاد میکند در تاریخ غریب از قول عبدالهادی مینویسد: " به شما معلوم است که بدون از درویشی و فقیری دیگر پیشه و کسب ندارم صبح اگر چیزی بدست آید شام خرچ میشود." آری این اسماعیلیان صداقت کیش بودند که این طبقه ی گدائی گر را به مکنت وجاه وجلال رساندند،همین اسماعیلیان بودند که به کمک وحمایت اجداد اینها که در کولاب بخارا در حالت آوارگی و پناهندگی بسر میبردند، شتافتند واز برکت پول نذورات، ده یک، سر خرمنی، چراغی و دست بوسی اسماعیلیان بقول سید نادر خان مانند امیران زندگی میکردند.فراموش نباید کرد که دران هنگام پول کاغذی وجود نداشت دادو ستد توسط سکه صورت می گرفت، اسماعیلیان جانباز با قبول ریسک وخطر جان خریطه های سکه را تا آندیار انتقال میدادند . بخاطر همین اسماعیلیان بود که هنگام سلطنت نادر شاه به پدر سید منصور فرمان ژاندارم سمت شمال داده شد و او هم سه هزار اسماعیلیان مسلح را به جنگ اولیا قل سمنگانی فرستاد وسه هزار دیگر را به جنگ ابراهیم بیگ لقی مبارز وآزادیخواه ازبک اعزام داشت. ببرک کارمل ونجیب و رژیم اشغالگر روس هم میدانستند که یک تعداد از هزاره ها ی اسماعیلی قاطعانه پشت سر سید منصور استاده است، لذا اورا به نوکری خود قبول کرد و تشکیلات نظامی و سلاح ومهمات مدرن را در اختیار او گذاشت. در غیر آن دهها سید با دانش، عالم، واعظ، ومتبحر وجودداشت که مورد الطاف رژیم کمونیست قرار نگرفتند. اگررژیم کمونیست سید منصور بی دانش، جاهل و بیسوادرا به نوکری خود پذیرفت، بخاطر حمایت و، پشتیبانی وسر سپردگی اسماعیلیان بودنه چیز دیگر. بهمین ترتیب اگر دوستم اورا عضو جنبش ملی اسلامی خود ساخت، اگر احمد شاه مسعود روی الطاف به او نشانداد، اگر حزب وحدت و حزب اسلامی حکمتیار اورا در جرگه ی خود راه داد، بخاطر حمایت اسماعیلیان بود نه وجوه دیگر. اگرحمایت بیدریغ اسماعیلیان نمی بود او با پسران معتاد وشرابی و زنباره و چند ناکاره وبی عرضه ی که در گردو پیشش بود خواب تشکیلا ت ملیشه ی را هم دیده نمی توانست چه رسد به اینکه تشکیلات ملیشه ی خودرا بالاتر از نظام هدفمند حسن صباح بشمارد.اما با وجود اینهمه حمایت مالی و جانی اسماعیلیان، سید منصور جفاهای غیر قابل اغماضی نسبت به اسماعیلیان نمود، بزرگان و افراد معززاسماعیلیه را که به او مشوره نیک میدادند با تفنگچه خود بدهانش فیرکرد وشهید ساخت، شخص محترم دیگری را بدهن سک خود انداخت و با تحقیر فراوان اورا شهید کرد، عده ی که بااو اختلاف نظر داشتند ( البته اختلاف آراء و نظر در هر نظامی یک اصل مسلم وقبول شده است که باید از طریق گفتگو ومذاکره حل شود) آنهارا به کیان احضار وبدست خود شان قبر های شانرا حفر وزنده بگور کرد. کسانیکه در بین جامعه به تبارز شخصیت پرداختند، به نحو از انحا سر آنهارا زیر بالَش کرد.همین اسماعیلیان سر سپرده توهین ها، نام های زشت و چندش آور غالی" و " غلات" ومشرک وبیدین غیره وغیره را بجان خریدند، روغن داغ شدند، باسگ یکجا بسته شدند، ولی باوجود که اصل تقیه در مذهب شیعه پذیرفته شده است،تقیه نکردند و از رفض گفتن سید کیان اباورزیدند. این همه وفا وفداکاری اسماعیلیان وآنهمه جفا ی سید منصور کیان
اما " رهبر ملی وسیاسی" آقای سنگچارکی عنوان های بس بالا بلندی را نسبت به سید منصور بکار برده است، زیرا رهبر ملی کسی است که از متن جامعه بر خاسته باشد ومشترکات اجتماعی و انسانی باآحاد مردم خود داشته باشد تا بتواند الویت منافع مردم خودرا نسبت به منافع خانوادگی،خویشاوندی، رفیقی و مصلحتی برتر ومرجح بشمارد. طبقات بالای جامعه وقشر حکمران هیچگاهی رهبر ملی شده نمی تواند. ولی سید منصور را" رهبر سیاسی" خواندن توهین به سیاست است. برای اینکه بار ها گفته شد که سید منصور سیاست مدار نه بلکه "سیاست باز" است، ودر اصطلاح سیاسی به چنین اشخاصی عنوان " فاحشه ی سیاسی " بکار رفته است. زیرا او از کوچه ی سیاست هم گذر نکرده و با الفبای سیاسی بکلی بیگانه است. اگر امروز سید منصورفاقد دانش وبی تحصیل خود را مطرح قلمداد میکند، بازهم یکتعداد از اسماعیلی ها هستند که روی برخی ملحوظات از او حمایت می کنند. البته با آگاهی وخود شناسی همین گروه مطرح بودن سید منصور نیز خود بخود به صفر تقرب خواهد کرد.با احترام