فاجعه افشار که در تاریخ 21 دلو 1371 خورشیدی بر مردم منطقه افشار کابل تحمیل شد، در واقع یکی از وحشتناک ترین و خونین ترین فاجعه ها درتاریخ معاصر افغانستان می باشد.
این تراژدی غمناک که توسط اشخاصی چون، احمد شاه مسعود رهبر شورای نظار، عبدالرب رسول سیاف رهبر گروه اتحاد اسلامی، محمد قسیم فهیم رییس استخبارات حکومت ربانی، سید حسین انوری، رییس شورای مرکزی گروه حرکت اسلامی به رهبری شیخ آصف محسنی ، برای نابودی بخشی از مردم افغانستان که هزاره بودند، ، طراحی و اجرا شد و اکنون به عنوان جنایتی مسلم و انکار ناپذیر در حافظه تاریخ افغانستان درج شده است.
شام 21 دلو 1371 افشار از زمین و هوا هدف آتش و حملات توپخانه دولت ربانی ومتحد ینش قرار گرفت و تا شام فردای آن روز به قبرستان ساکنین مردم افشار تبدیل گردید.سربازان احمدشاه مسعود و سیاف غرب کابل را به ماتم سرای تاریخ تبدیل کرده بود. طبق آمار پروژه ی عدالت انتقالی در افغانستان، در آنشب دوازده هزار نفر، شامل کودکان، زنان وپیرمردان که همه هزاره بودند، با بی رحمی تمام، در زیرساتورهای افراد شورای نظار، اتحاد سیاف وحزب حرکت اسلامی شیخ آصف محسنی تکه وپاره شدند. ازسوی دیگر مهاجمین در افشار سینه های زنان و سرهای جوانان را نیزبریدند.
در افشار برعلاوه کشتار دسته جمعی، به زنان وکودکان نیز تجاوز شد و جنایت حاد دیگری کنار جنایات دیگر بوقوع پیوست.
گلوله هایی که مردم بی دفاع افشار را نشانه رفتند و برچه های که سینه های مردم افشار را دریدند نام جهاد بر آن نگاشته شده بود و به دستور کسانی برهدف می نشستند که داعیه اسلام و جهاد را یدک می کشیدند.
اکنون سالها از آن روز سیاه و مصیبت عظیم می گذرد، از زخم افشار هنوز خون می چکد و از ویرانه های افشار هنوز فریاد زنان و کودکان مظلوم و بی پناهی که در رگبار گلوله و رقص برچه های سربازان دولت ربانی ومتحدینش، مورد تجاوز قرار گرفته و به خون غلطیدند، به گوش می رسد.
افشار زخم ناسور بر پیشانی تاریخ معاصر افغانستان می باشد و لکه ننگ ابدی بر دامن قاتلین افشار که وجدان انسانی هرگز آنها را نخواهند بخشید.
مسعود یک اجنت فرمانبردار روس بود که بعد ها افشا شد,مسعود در قطار جنایتکاران و وطنفروشان افغانستان است. اینکه کی او را کشت اهمیتی ندارد، فقط به جزای اعمالش رسید و دیگر وجود ندارد که در کنار فهیم و ربانی و گلبدین و ملاعمر و قانونی و دیگر خونخوران و فاشیست ها خاک و مردم ما را به ماتم بنشاند.
مسعود در طول عمرش فقط مشتاق گرفتن قدرت بود و بس و بخاطر رسیدن به این هدف با استخبارات هر کشوری و از جمله کی جی بی ساخت.
آنانی که میخواهند مسعود را قهرمان بسازند همین کافیست که بدانند که قهرمانی که بوسیله انکل سام بر ما تحمیل شده باشد قهرمان دوروزه و کاغذی است و عمرش دیر نخواهد پایید.هرکسی که درقتل این بز کثیف سمرقندی دست داشت ، اشتباه بزرگی کرده است.
مسعودوف این بچه سقاو ثانی باید زنده میماند تا به خاطر قتل هزاران بیگناه، به خاطر همکاری با سازمان جاسوسی نظامی پاکستان بین سالهای 1974 تا 1982 و قرارداد همکاری با روسها برای هشت سال ، برای تجاوز به عفت هزاران زن افغان، برای ویرانی کابل ، نابودی اردو و پولیس ملی کشور، برای هزاران جنایت دیگر باید به محکمه کشیده شده و چون بچه سقاو اول اعدام گردیده و مرده کثیف اش برای روز ها باید در چوبه دار برای عبرت دیگران آویزان میماند.
فاجعه افشار که در تاریخ 21 دلو 1371 خورشیدی بر مردم منطقه افشار کابل تحمیل شد، در واقع یکی از وحشتناک ترین و خونین ترین فاجعه ها درتاریخ معاصر افغانستان می باشد.
این تراژدی غمناک که توسط اشخاصی چون، احمد شاه مسعود رهبر شورای نظار، عبدالرب رسول سیاف رهبر گروه اتحاد اسلامی، محمد قسیم فهیم رییس استخبارات حکومت ربانی، سید حسین انوری، رییس شورای مرکزی گروه حرکت اسلامی به رهبری شیخ آصف محسنی ، برای نابودی بخشی از مردم افغانستان که هزاره بودند، ، طراحی و اجرا شد و اکنون به عنوان جنایتی مسلم و انکار ناپذیر در حافظه تاریخ افغانستان درج شده است.
شام 21 دلو 1371 افشار از زمین و هوا هدف آتش و حملات توپخانه دولت ربانی ومتحد ینش قرار گرفت و تا شام فردای آن روز به قبرستان ساکنین مردم افشار تبدیل گردید.سربازان احمدشاه مسعود و سیاف غرب کابل را به ماتم سرای تاریخ تبدیل کرده بود. طبق آمار پروژه ی عدالت انتقالی در افغانستان، در آنشب دوازده هزار نفر، شامل کودکان، زنان وپیرمردان که همه هزاره بودند، با بی رحمی تمام، در زیرساتورهای افراد شورای نظار، اتحاد سیاف وحزب حرکت اسلامی شیخ آصف محسنی تکه وپاره شدند. ازسوی دیگر مهاجمین در افشار سینه های زنان و سرهای جوانان را نیزبریدند.
در افشار برعلاوه کشتار دسته جمعی، به زنان وکودکان نیز تجاوز شد و جنایت حاد دیگری کنار جنایات دیگر بوقوع پیوست.
گلوله هایی که مردم بی دفاع افشار را نشانه رفتند و برچه های که سینه های مردم افشار را دریدند نام جهاد بر آن نگاشته شده بود و به دستور کسانی برهدف می نشستند که داعیه اسلام و جهاد را یدک می کشیدند.
اکنون سالها از آن روز سیاه و مصیبت عظیم می گذرد، از زخم افشار هنوز خون می چکد و از ویرانه های افشار هنوز فریاد زنان و کودکان مظلوم و بی پناهی که در رگبار گلوله و رقص برچه های سربازان دولت ربانی ومتحدینش، مورد تجاوز قرار گرفته و به خون غلطیدند، به گوش می رسد.
افشار زخم ناسور بر پیشانی تاریخ معاصر افغانستان می باشد و لکه ننگ ابدی بر دامن قاتلین افشار که وجدان انسانی هرگز آنها را نخواهند بخشید.
مسعود یک اجنت فرمانبردار روس بود که بعد ها افشا شد,مسعود در قطار جنایتکاران و وطنفروشان افغانستان است. اینکه کی او را کشت اهمیتی ندارد، فقط به جزای اعمالش رسید و دیگر وجود ندارد که در کنار فهیم و ربانی و گلبدین و ملاعمر و قانونی و دیگر خونخوران و فاشیست ها خاک و مردم ما را به ماتم بنشاند.
مسعود در طول عمرش فقط مشتاق گرفتن قدرت بود و بس و بخاطر رسیدن به این هدف با استخبارات هر کشوری و از جمله کی جی بی ساخت.
آنانی که میخواهند مسعود را قهرمان بسازند همین کافیست که بدانند که قهرمانی که بوسیله انکل سام بر ما تحمیل شده باشد قهرمان دوروزه و کاغذی است و عمرش دیر نخواهد پایید.هرکسی که درقتل این بز کثیف سمرقندی دست داشت ، اشتباه بزرگی کرده است.
مسعودوف این بچه سقاو ثانی باید زنده میماند تا به خاطر قتل هزاران بیگناه، به خاطر همکاری با سازمان جاسوسی نظامی پاکستان بین سالهای 1974 تا 1982 و قرارداد همکاری با روسها برای هشت سال ، برای تجاوز به عفت هزاران زن افغان، برای ویرانی کابل ، نابودی اردو و پولیس ملی کشور، برای هزاران جنایت دیگر باید به محکمه کشیده شده و چون بچه سقاو اول اعدام گردیده و مرده کثیف اش برای روز ها باید در چوبه دار برای عبرت دیگران آویزان میماند.