Rawa
جنرال دوستم با انتشار بیانیه ای از کسانی که در جریان جنگ‌های داخلی دو دهه گذشته آسیب دیده اند عذرخواهی کرد.
در این بیانیه آمده است:"وقت آن فرارسیده است که همه ما از اثرات منفیی که سیاست های ما در گذشته به مردم سراسر کشور رسانده است، از آنان معذرت بخواهیم. من می خواهم در این راستا پیشقدم باشم و بگویم که ما از همه آنانی که در هر دو طرف جنگ ها متحمل آسیب شده اند معذرت می خواهیم."
وی گفته:"در جنگ های داخلی دو دهه اخیر کبوتران سفید وجود ندارند."
دوستم گفته که هیچ قومی از آسیب های ناشی از جنگ های داخلی مصون نمانده و همه اقوام در این کشور رنج دیده اند.
او افزوده است:"جنگ به عنوان بدترین عمل بشری، متاسفانه از مردمان بی گناه ما قربانی گرفته است و در نتیجه ما را نسبت به هم بی اعتماد ساخته و از هم جدا نگهداشته است. این واقعیت تلخ کشور باید روزی با جسارت اذعان می شد."
دوستم با اشاره به انتخابات آينده گفته:"در صورتی که مردم شریف ما برای ما مجال خدمت بدهند، ما متعهد هستیم که از این فرصت تاریخی برای مرهم گذاری بر دردهای مردم مان استفاده کنیم؛ تمامی تلاش ها را برای بازگرداندن بیجاشدگان داخلی کشور به کار برده و تعهد می نماییم که افغانستان ما به خانه مشترک همگان مبدل گردیده و هیچ درد و ظلمی دوباره در این کشور تکرار نگردد."
انکار نمی توان کرد که آنچه در بیانیه منسوب به آقای دوستم آمده است، سراسر حقیقت و یادآور حجم جنایات مدهش و فجایع تلخی است که در طول سال های ستم و شرارت بر مردم مظلوم افغانستان به ویژه شهروندان تحت ستم کابل رفت؛ اما آیا یک عذرخواهی می تواند التیام دردها و زخم های عمیقی باشد که تبعات سنگین و خانمان برانداز آن سایه نحس اش را بر تمامی شئون حیات اجتماعی مردم افغانستان گسترده است؟
آنچه در جنگ های داخلی به وسیله آقای دوستم و امثال او بر مردم بی پناه افغانستان رفت؛ تنها کاری نبود که در یک مطقع انجام شده باشد و در همانجا متوقف مانده باشد؛ این جنایات به تمامت تاریخ این سرزمین، دامن گسترد و موجبات تمامی تبعات سنگین و سیاه بعدی را فراهم کرد که دامنه ویرانگری و وحشت و سیاهی آن تا امروز و چه بسا تا فردا و فرداهای دیگر استمرار داشته و گسترش خواهد یافت.
کشتار، ویرانی، مهاجرت، ظهور طالبان و تروریزم، مداخلات خارجی، نابودی زیربناهای اقتصادی، بی سوادی، فقر اقتصادی و فرهنگی، اعتیاد به موادمخدر، لشکرکشی کشورهای خارجی، کشتار غیرنظامیان، بحرانهای سیاسی طولانی، هم ستیزی، نفاق، قومگرایی، فساد، قانون گریزی و... همه اینها از تبعات ویرانگر جنگ های نحسی است که پس از سقوط کمونیزم در کشور روی داد و تا امروز ادامه یافت و جنرال دوستم یکی از مقصرین این فجایع است.
در این میان، آیا یک عذرخواهی ساده و کم هزینه، می تواند جنایاتی به این عمق و ابعاد را توجیه کند و عاملان آن را تبرئه نماید؟
نکته دیگر، این است که عذرخواهی از جنایات تعمدی، آیا محلی از اِعراب دارد؟ این در حالی است که این عذرخواهی اگر از سر احساس مسئولیت تاریخی و بیداری وجدان انسانی در برابر قربانیان جنایت های فجیع سال های ستم است، چرا حقوق بازماندگان و آسیب دیدگان زنده آن جنایت ها در برابر دادگاهی عادلانه و بی طرف اعاده نمی شود؟
با این عذرخواهی جنرال دوستم، مشخص می شود که جانی چه کسی است، مجنی علیه کدام است و جنایت چیست؛ بنابراین آنچه در این میان باید به وجود آید یک سیستم عادلانه داوری است. آیا جنرال حاضر است به راستی هزینه سنگین این عذرخواهی سبک و ساده را بپردازد؟
آقای دوستم در همین اعلامیه به انتخابات اشاره می کند و به رغم اذعان به جنایاتی که در سال های ستم علیه مردم انجام داده، از همان مردم، طلب اعتماد مجدد می کند!
این نشان می دهد که عذرخواهی جنرال دوستم، بر پایه یک منطق ضعیف و کودکانه استوار است که تنها هدف و مورد مصرف آن، باجگیری های انتخاباتی است؛ اما جنرال با این اقدام، متوجه نیست که بار دیگر اشتباه کرده است.
این عذرخواهی در واقعیت امر، نوعی عارض شدن بر خود است. آقای دوستم شاید از یاد برده است که افشای نام های ۵۰۰۰ قربانی دوره کمونیستی، ماهیتا یک پروژه سیاسی-انتخاباتی بود؛ تا زمینه را برای طرح دوسیه های امثال او فراهم کند و او با این عذرخواهی ناشیانه و حساب ناشده، عملا کارد حقوق بشری ها را دسته داد؛ تا پروژه سیاسی عدالت انتقالی برای راندن او و امثال او از صحنه انتخابات در گرماگرم استقبال افکار عمومی از افشای جنایات رژیم کمونیستی، علنی و رسانه ای شود و زمینه را برای جولان بی رقیب تکنوکرات های از غرب برگشته یا قبیله گرایان وطنی در پهنه انتخابات فراهم کند.
جنرال بار دیگر اشتباه کرد!
Rawa
جنرال دوستم با انتشار بیانیه ای از کسانی که در جریان جنگ‌های داخلی دو دهه گذشته آسیب دیده اند عذرخواهی کرد.
در این بیانیه آمده است:"وقت آن فرارسیده است که همه ما از اثرات منفیی که سیاست های ما در گذشته به مردم سراسر کشور رسانده است، از آنان معذرت بخواهیم. من می خواهم در این راستا پیشقدم باشم و بگویم که ما از همه آنانی که در هر دو طرف جنگ ها متحمل آسیب شده اند معذرت می خواهیم."
وی گفته:"در جنگ های داخلی دو دهه اخیر کبوتران سفید وجود ندارند."
دوستم گفته که هیچ قومی از آسیب های ناشی از جنگ های داخلی مصون نمانده و همه اقوام در این کشور رنج دیده اند.
او افزوده است:"جنگ به عنوان بدترین عمل بشری، متاسفانه از مردمان بی گناه ما قربانی گرفته است و در نتیجه ما را نسبت به هم بی اعتماد ساخته و از هم جدا نگهداشته است. این واقعیت تلخ کشور باید روزی با جسارت اذعان می شد."
دوستم با اشاره به انتخابات آينده گفته:"در صورتی که مردم شریف ما برای ما مجال خدمت بدهند، ما متعهد هستیم که از این فرصت تاریخی برای مرهم گذاری بر دردهای مردم مان استفاده کنیم؛ تمامی تلاش ها را برای بازگرداندن بیجاشدگان داخلی کشور به کار برده و تعهد می نماییم که افغانستان ما به خانه مشترک همگان مبدل گردیده و هیچ درد و ظلمی دوباره در این کشور تکرار نگردد."
انکار نمی توان کرد که آنچه در بیانیه منسوب به آقای دوستم آمده است، سراسر حقیقت و یادآور حجم جنایات مدهش و فجایع تلخی است که در طول سال های ستم و شرارت بر مردم مظلوم افغانستان به ویژه شهروندان تحت ستم کابل رفت؛ اما آیا یک عذرخواهی می تواند التیام دردها و زخم های عمیقی باشد که تبعات سنگین و خانمان برانداز آن سایه نحس اش را بر تمامی شئون حیات اجتماعی مردم افغانستان گسترده است؟
آنچه در جنگ های داخلی به وسیله آقای دوستم و امثال او بر مردم بی پناه افغانستان رفت؛ تنها کاری نبود که در یک مطقع انجام شده باشد و در همانجا متوقف مانده باشد؛ این جنایات به تمامت تاریخ این سرزمین، دامن گسترد و موجبات تمامی تبعات سنگین و سیاه بعدی را فراهم کرد که دامنه ویرانگری و وحشت و سیاهی آن تا امروز و چه بسا تا فردا و فرداهای دیگر استمرار داشته و گسترش خواهد یافت.
کشتار، ویرانی، مهاجرت، ظهور طالبان و تروریزم، مداخلات خارجی، نابودی زیربناهای اقتصادی، بی سوادی، فقر اقتصادی و فرهنگی، اعتیاد به موادمخدر، لشکرکشی کشورهای خارجی، کشتار غیرنظامیان، بحرانهای سیاسی طولانی، هم ستیزی، نفاق، قومگرایی، فساد، قانون گریزی و... همه اینها از تبعات ویرانگر جنگ های نحسی است که پس از سقوط کمونیزم در کشور روی داد و تا امروز ادامه یافت و جنرال دوستم یکی از مقصرین این فجایع است.
در این میان، آیا یک عذرخواهی ساده و کم هزینه، می تواند جنایاتی به این عمق و ابعاد را توجیه کند و عاملان آن را تبرئه نماید؟
نکته دیگر، این است که عذرخواهی از جنایات تعمدی، آیا محلی از اِعراب دارد؟ این در حالی است که این عذرخواهی اگر از سر احساس مسئولیت تاریخی و بیداری وجدان انسانی در برابر قربانیان جنایت های فجیع سال های ستم است، چرا حقوق بازماندگان و آسیب دیدگان زنده آن جنایت ها در برابر دادگاهی عادلانه و بی طرف اعاده نمی شود؟
با این عذرخواهی جنرال دوستم، مشخص می شود که جانی چه کسی است، مجنی علیه کدام است و جنایت چیست؛ بنابراین آنچه در این میان باید به وجود آید یک سیستم عادلانه داوری است. آیا جنرال حاضر است به راستی هزینه سنگین این عذرخواهی سبک و ساده را بپردازد؟
آقای دوستم در همین اعلامیه به انتخابات اشاره می کند و به رغم اذعان به جنایاتی که در سال های ستم علیه مردم انجام داده، از همان مردم، طلب اعتماد مجدد می کند!
این نشان می دهد که عذرخواهی جنرال دوستم، بر پایه یک منطق ضعیف و کودکانه استوار است که تنها هدف و مورد مصرف آن، باجگیری های انتخاباتی است؛ اما جنرال با این اقدام، متوجه نیست که بار دیگر اشتباه کرده است.
این عذرخواهی در واقعیت امر، نوعی عارض شدن بر خود است. آقای دوستم شاید از یاد برده است که افشای نام های ۵۰۰۰ قربانی دوره کمونیستی، ماهیتا یک پروژه سیاسی-انتخاباتی بود؛ تا زمینه را برای طرح دوسیه های امثال او فراهم کند و او با این عذرخواهی ناشیانه و حساب ناشده، عملا کارد حقوق بشری ها را دسته داد؛ تا پروژه سیاسی عدالت انتقالی برای راندن او و امثال او از صحنه انتخابات در گرماگرم استقبال افکار عمومی از افشای جنایات رژیم کمونیستی، علنی و رسانه ای شود و زمینه را برای جولان بی رقیب تکنوکرات های از غرب برگشته یا قبیله گرایان وطنی در پهنه انتخابات فراهم کند.
جنرال بار دیگر اشتباه کرد!