سوداگران سیاه سخن یا افزار نحس تفرقه و نفاق در میان اقوام و ملیتهای محروم کشور

محترما:

نامه ی سر گشاده یی دایفولادی- که در آن هم روحِ اتنیکی و هم روحِ ناسیونالیسمی که نا ظر بر ملتِ یک دست است تجسم یافته- باید نقد گردد. واما، نقد گونه یی شما بر دایفولادی نقد نیست که هیچ، بلکه به طورِ دقیق روی دیگر نقد گونه یی دایفولادی است و در واقع مکملِ آن. هوادرانِ ناسیونالیسم اتنیکی تا هنوز که هنوز است به عمقِ این فاجعه پی نبرده اند و درک نکرده اند که ناسیونالیسم اتنیکی به مثابه ی ایدئولوژی همان کارکردِ اجتماعی را دارد که ناسیونالیسمِ ناظر بر ملتِ یک پارچه! با یک تفاوت که اولی یک کتله ی کوچک را و دومی یک کتاله بزرگ را در داخل مرز های ملی مورد خطاب قرار می دهد، داعیه سرنوشتِ مشترک و فرهنگِ مشترک را به خورد آنها می دهد تا بر نا بر برابری ها و تفاوت های اجتماعی خاک پاشیده شود. من از شما می پرسم: آن ازبک و یا ترکمنی که از بام تا شام در فکرِ یک لقمه نان برای فرزندانش است چه چیزی مشترک با جنرالِ شما دارد؟ خلیلی و محقق که با خونِ هزاره ی ریسمان بدوش تجارت می کنند، چه چیزی مشرک با منِ هزاره دارند؟ مشکلِ محترم دایفولادی نیز در همین نکته است: او شکایت نامه عنوانی آدرس های نوشته که از بنیاد باطل اند.

بدونِ شک هزاره ها و ازبک ها در افغانستان تجربه ی مشترکِ داشته اند. این تجربه ی تاریخی تجربه ی ستم است. در شرایطِ کنونی تنها وقتی می تواند این تجربه به نیرو مبدل گردد که ما به ابعادِ عمودی، یعنی رابطه ی قدرت، و نا برابری ها در داخلِ اقوام نیز توجه داشته باشیم. پی آمدِ یک چنین توجه یی چیزی به جزاز براندازی دوستم ها، خلیلی ها و محقق ها نخواهد بود. به همین دلیل رهبرانِ قوم از یک چنین دیدگاهِ به وحشت می افتند و طراحِ این گونه نظریه را "خاین به قوم" می دانند. باید به یاد داشته باشید که در گنداب نمی توان تعمیر کرد. برای ملیشه ی سابقِ نجیب و جهادی هایی که بر سفره ی خونِ مردم نشته اند، کف زدن شرم آور است. چنین می نماید که روشنفکرانِ ما وجدانِ شان را در تاریک خانه ها رانده اند. با این همه باید تلاش کرد تا بر وجدان های خفته نیشتر زد. شاید در افغانستان نیز "فردای" وجود داشته باشد.