امضای موافقتنامهء امنیتی با ایالات متحده: خیانت یا خدمت؟

ولی احمد خان شاکر من همرای شما موافق استم.مردم ما از اقوام مختلف تشکیل یافته اند. ایدیالوژی های گوناگون در وطن ما فاصله ها بین مردم را باز هم عمیق تر ساخته است. پائین بودن سطح سواد و دانش و کمبود تحمل اندیشه ای دیگران مضاف بر مشکلات اقتصادی گردیده است. دین اسلام منحیث دین استبداد و ارتجاع بر گرده های ملت ما سوار بوده و جلو هر نوع تحول مثبت انسانی را سد نموئه است. ملا های بدبخت دست پرورده پاکستان و اخند های جاهل ایرانی روز به روز بر بدبخت ساختن ملت ما کمر خیانت را بسته اند. برنامه اکثریت احزاب افغانستان مشتکل بر اندیشه های عقب افتاده و منحوس اسلامی و یا منافع قومی و سکتاریستی استوار است. کشور ما کشور تولید کننده نه بلکه یک کشور مصرف کننده تولیدات دیگران است. مخصوصا با فراریز شدن اسعار خارجی در دهه اخیر بر مقدار این مصرف دهها بار افزوده شده است. این مصارف تنها محدود بر مصارف و نیاز های انسانی نه بلکه یک بخش اساسی مربوط به مصارف تجملی و غیر ضروری میباشد. در چنین وضعیتی که دو کشور انسان دشمن مثل ایران و پاکستان که فکری به جز انهدام شیرازه زنده گی ما ندارند، ما نیازمند کمک های اقتصادی و نظامی بیرونی استیم .تا در یک دراز مدت با تقویه توانایی نیرو های امنیتی و بالا رفتن سطح دانش و تحصیل و ترویج رفاه عامه ، و اعمار زیر بنا های اساسی ، ملت ما توانایی به پا ایستادن در مقابل معضله های مضاعف را بدست اورده و هویت ملی و انسانی خود را بتوانند حفظ نمایند.
محترم شاکر در جمله ذیل شما ،هدف تان باید " تهدید " باشد. ورنه تحدید معنی محدود کردن را میدهد.
" به اساس تجربیات گذشته، از دو کشور توانمند و مسلمان همسایه جز تحدید و تعرض انتظار دیگری نمیتوان داشت."
به سلامت باشید.