دلایل و عوامل حقیقی جنگ های حزب وحدتِ شاخۀ استاد مزاری

آقای پرویزیان،

نوشته تان هم از لحاظ محتوا و هم از لحاظ املا و انشا بی همتاست. قلمت رساتر باد. رهبران را باید دد مواقع حساس، و برخورد و رویه شان خصوصن هنگام قدرت باید شناخت. به همین خاطر می خواهم واقعه ای را که از زبان یکی از استادان انستیتیوت سابق علوم اجتماعی واقع افشار در مورد ملاقات استادان آن انستیتیوت با شهید مزاری در همان سال ها شنیده بودم بازگو کنم. امیدوارم بیان این واقعه دلیل مخالفتم با شهید مزاری و موافقتم با رهبران یا فرماندهان مخالف وی تلقی نگردد. همچنان می خواهم اضافه کنم با شناختی که من از شخصیت آن استاد دارم بعید می پندارم آن واقعه را بخاطر بدنامی شهید مزاری از خود ساخته باشد یا در آنچه اتفاق افتاده تحریف روا داشته باشد.
واقعه از این قرار است که حین گرفتن کنترول افشار توسط نیروی های شهید مزاری، از ساکنان بلاک های رهایشی انستیتیوت علوم اجتماعی که استادان همان انستیتیوت بودند "که حالا به نام دانشگاه استاد ربانی مشهور است" خواسته شده بود تا خانه هایشان ترک کرده ومنطقه را به حزب وحدت واگذار کنند تا از طرف حزب وحدت منحیث مقر فرماندهی نظامی و سیاسی مورد استفاده قرار بگیرد. چون موضوع جدی تر شده بود. استادان علوم اجتماعی خواهان دیدار با شهید مزاری شده بودند تا اگر شود او را از این تصمیم منصرف سازند یا حداقل مهلتی بخواهند تا در وقت مناسب از آن جا نقل مکان نمایند. یکی از استادان که از خویشان نزدیک ما بود پس از دیدار با شهید مزاری چنان برآشفته بود که تا روز های روز از آن واقعه به تلخی یاد می کرد. او قصه کرد وقتی استادان داخل اتاقی شدیم که قرار بود با مزاری دیدار کنند با تعجب دریافتیم که او با بوت های پس قات روی دوشک نشسته و نه اینکه کوچکترین تکانی بخود نداده بود بلکه حتی پاسخ سلام استادان را نیز نداد بوده و همانطور که یک بغله نشسته بگلود برای شان جواب رد داده و گفته که باید خانه هارا تخلیه کنند! خشم استادان از این نبود که خانه هایشان را باید ترک میکردند چون خانه دولتی بود ولی از پیشامد مزاری سخت برآشفته بودند می گفتند اصلن چنین انسان متکبر و خارج از دایره آداب معاشرت در عمر خود ندیده بودند. من به این باورم که چنین نخوت و تکبر اساس تمام تصامیم غلط است.