از ابو سعيد سعد بن مالک بن سنان الخدری رضی الله عنه مروی است که:
پيامبر صلی الله عليه وسلم فرمود: در زمانهای پيش از شما مردی بود که 99 نفر را کشته بود. از مردم پرسيد که داناترين شان کيست؟ وی را به راهبی رهنمائی کردند، نزد راهب آمده اعتراف نمود که او 99 نفر را کشته، آيا توبهء برای او وجود دارد؟ راهب گفت: نه! آن شخص راهب را هم کشت و صد نفر را تکميل کرد. آنگاه از عالمترين مردم پرسيد او را به عالمی راهنمائی کردند. نزد عالم آمده، اعتراف کرد که 100 نفر را کشته است، آيا راهی برای توبه اش وجود دارد؟
عالم گفت بلی. چه کسی می تواند که بين او و بين توبه مانع شود؟ برو به سرزمين فلان و فلان در آنجا مردمی هستند که خدا را می پرستند، تو هم با آن مردم عبادت کن و به سرزمين خويش ميا، زيرا اين سرزمين جای بدی است، آن مرد رفت و در نيمهء راه مرگش فرا رسيد. فرشتگان رحمت و عذاب بر سرش اختلاف کردند. ملائکهء رحمت گفتند: اين شخص توبه نموده و از دل بسوی خدا روی آورده است. و ملائکهء عذاب گفتند که هرگز او کار خوبی انجام نداده. فرشته ای بصورت آدمی از راه در رسيد، و او را حکم در ميان خويش قرار دادند، وی گفت: هر دو زمين را اندازه بگيريد به هر کدام که نزديکتر بود از آنش بحساب آوريد، آنها هم هر دو زمين را اندازه گرفتند ديدند به سرزمين مطلوبش که قصد آن را داشته نزديکترين است و ملائکهء رحمت روحش را قبض کردند.
در روايتی در حديث صحيح آمده: که وجبی به ده نکوکاران نزديکتر بود. از اين رو از جملهء مردم آن بحساب رفت.
در روايتی در صحيح آمده: خداوند به اين سرزمين گفت که دور شو و بديگری گفت که نزديک شو و گفت بين آن را اندازه بگيريد. چون آنها اندازه گرفتند يک وجب به اين قريه نزديکتر بود، پس خداوند گناهانش را آمرزيده او را مورد رحمت خويش قرار داد.
در روايتی آمده که وی سينهء خود را به طرف آن سرزمين گردانيد.
ش: در اين حديث اشاره بر اين رفته که برای انسان ضروری است تا از گناهی که کرده توبه نمايد هرچند که کبيره باشد، و از رحمت الهی مأيوس نباشد. زيرا خداوند پذيرندهء توبه و مهربان است، و هرچند گناهان زياد و بزرگ باشد در مقابل پذيرش توبه از سوی باريتعالی کوچک شمرده می شود فرمودهء خداوندی است "ان ربک واسع المغفرة" و هم فضيلت علم بر عبادت توأم با جهل از آن دانسته می شود و اشاره است بر اينکه برای شخص توبه کننده لازم است از حالاتی که در هنگام معصيت بدان خوی گرفته دوری جويد.
پيامبر صلی الله عليه وسلم فرمود: در زمانهای پيش از شما مردی بود که 99 نفر را کشته بود. از مردم پرسيد که داناترين شان کيست؟ وی را به راهبی رهنمائی کردند، نزد راهب آمده اعتراف نمود که او 99 نفر را کشته، آيا توبهء برای او وجود دارد؟ راهب گفت: نه! آن شخص راهب را هم کشت و صد نفر را تکميل کرد. آنگاه از عالمترين مردم پرسيد او را به عالمی راهنمائی کردند. نزد عالم آمده، اعتراف کرد که 100 نفر را کشته است، آيا راهی برای توبه اش وجود دارد؟
عالم گفت بلی. چه کسی می تواند که بين او و بين توبه مانع شود؟ برو به سرزمين فلان و فلان در آنجا مردمی هستند که خدا را می پرستند، تو هم با آن مردم عبادت کن و به سرزمين خويش ميا، زيرا اين سرزمين جای بدی است، آن مرد رفت و در نيمهء راه مرگش فرا رسيد. فرشتگان رحمت و عذاب بر سرش اختلاف کردند. ملائکهء رحمت گفتند: اين شخص توبه نموده و از دل بسوی خدا روی آورده است. و ملائکهء عذاب گفتند که هرگز او کار خوبی انجام نداده. فرشته ای بصورت آدمی از راه در رسيد، و او را حکم در ميان خويش قرار دادند، وی گفت: هر دو زمين را اندازه بگيريد به هر کدام که نزديکتر بود از آنش بحساب آوريد، آنها هم هر دو زمين را اندازه گرفتند ديدند به سرزمين مطلوبش که قصد آن را داشته نزديکترين است و ملائکهء رحمت روحش را قبض کردند.
در روايتی در حديث صحيح آمده: که وجبی به ده نکوکاران نزديکتر بود. از اين رو از جملهء مردم آن بحساب رفت.
در روايتی در صحيح آمده: خداوند به اين سرزمين گفت که دور شو و بديگری گفت که نزديک شو و گفت بين آن را اندازه بگيريد. چون آنها اندازه گرفتند يک وجب به اين قريه نزديکتر بود، پس خداوند گناهانش را آمرزيده او را مورد رحمت خويش قرار داد.
در روايتی آمده که وی سينهء خود را به طرف آن سرزمين گردانيد.
ش: در اين حديث اشاره بر اين رفته که برای انسان ضروری است تا از گناهی که کرده توبه نمايد هرچند که کبيره باشد، و از رحمت الهی مأيوس نباشد. زيرا خداوند پذيرندهء توبه و مهربان است، و هرچند گناهان زياد و بزرگ باشد در مقابل پذيرش توبه از سوی باريتعالی کوچک شمرده می شود فرمودهء خداوندی است "ان ربک واسع المغفرة" و هم فضيلت علم بر عبادت توأم با جهل از آن دانسته می شود و اشاره است بر اينکه برای شخص توبه کننده لازم است از حالاتی که در هنگام معصيت بدان خوی گرفته دوری جويد.