علی رغم اینکه محققانی چون علامه دهخدا و دکتر معین و ... به تورکی مطلق بودن اصطلاح (دوقلو) نظر داده اند, اکثر اوقات این کلمه((((( مرکب فارسی)))) فرض شده (دو+ قلو)! و بخش اول (دو) عدد 2 فارسی پنداشته و در حالیکه بخش دوم (قلو) کاملا بی معناست, متعاقبا واژگان دیگری نظیر سه قلو, چهار قلو , پنج قلو, و... تولید شده است.
واژه دوبله ی ( doublé ) و دوجین فرانسوی باتلفظ دوزن ( douzaine ) یا دوزن (مثل سوزن ولی به کسر ز) که تلفظ ترکی استانبولی ( düzine ) یا تلفظ آذربایجانی ( dücün ) به دوجین که در فارسی به کار می رود نزدیک تر است. در فارسی همین سرنوشت را داشته اند. کاربرد وازگان بی معنی و خنده دار مانند سوبله! چوبله! و با توجه به دوجین (دوازده)، عدد 6 فرض کردن نیم واژه (جین) و تولید اصطلاحاتی چون یک جین- دوجین, سه جین همانند تحریف دوقلوی ترکی است.
ریشه شناسی واژه:
دوقلو(دوغولو از مصدر دوغماق) واژه ای کاملا تورکیست مترادف آن در زبان فارسی هم شکم- همزاد و جنابه است. در زبان تورکی علاوه بر دوغولو واژه ی (اکیز) و (اکیزتای) کاربرد دارد –دوغولو متشکل از سه قسمت است(دوغ+و+لو)
ریشه فعل (دوغ):
مصدر(دوغماق- توغماق) از افعال بسیار قدیمی تورکی است که در زبان سومری هم بکار می رفت. مصدر دوغماق به معنای زاییدن, متولد شدن, به وجود آمدن, ظاهر شدن بکار می رود. مثال هایی از مصدر دوغماق تخم(توخوم=دوغوم=زایش)، دوغو ( مشرق), دوغال(طبیعی)، دوغرو (راست- درست).
پیوند (و) به دوغ:
از پسوندهای بسیار کهن تورکی است که در برخی از اسامی قدیمی تورکی می بینیم مانند : اولو(مرده)، دیری(زنده), باتی(مغرب), در واژه دوغو پسوند (و) به ریشه ی فعل (دوغ) چسبیده و دوغو منسوب به دوغماق شده است.
پیوند (لو) در آخر کلمه:
این پیوند مناسب با مصوت آخر کلمه اصلی قرار می گیرد. مثلا آسیلی(آویزان), ایچیلی(نوشیده شده), قورولو (برقرار) دوزولو (چیده شده), با توجه به مصوت آخر کلمه دوغو(و) این پسوند به صورت (لو) آمده است, دوغولو به معنای (زاده شده, متولد شده) است, وقتی که گفته می شود آن سه نفر دوغولو هستند یعنی ان سه نفر با هم متولد شده اند, کاربرد کلمه دوغولو محدود به عدد دو و دو نفر نمی شود, چون اصلا در آن عدد وجود ندارد. یعنی حتی اگر پنج نفر هم در یک زایمان از یک مادر زاده شوند همه آنها دوغولو (همزاد) هستند.
نتیجه : دوقلو (دوغولو) واژه ای تورکی به معنای همزاد است که از سه قسمت (ریشه فعل=دوغ), (پسوند=و) و (پسوند=لو) تشکیل یافته است, و در زبان فارسی کاربرد دارد و افرادی که هم زمان از یک مادر زاده شده اند به این نام خوانده می شوند.
علی رغم اینکه محققانی چون علامه دهخدا و دکتر معین و ... به تورکی مطلق بودن اصطلاح (دوقلو) نظر داده اند, اکثر اوقات این کلمه((((( مرکب فارسی)))) فرض شده (دو+ قلو)! و بخش اول (دو) عدد 2 فارسی پنداشته و در حالیکه بخش دوم (قلو) کاملا بی معناست, متعاقبا واژگان دیگری نظیر سه قلو, چهار قلو , پنج قلو, و... تولید شده است.
واژه دوبله ی ( doublé ) و دوجین فرانسوی باتلفظ دوزن ( douzaine ) یا دوزن (مثل سوزن ولی به کسر ز) که تلفظ ترکی استانبولی ( düzine ) یا تلفظ آذربایجانی ( dücün ) به دوجین که در فارسی به کار می رود نزدیک تر است. در فارسی همین سرنوشت را داشته اند. کاربرد وازگان بی معنی و خنده دار مانند سوبله! چوبله! و با توجه به دوجین (دوازده)، عدد 6 فرض کردن نیم واژه (جین) و تولید اصطلاحاتی چون یک جین- دوجین, سه جین همانند تحریف دوقلوی ترکی است.
ریشه شناسی واژه:
دوقلو(دوغولو از مصدر دوغماق) واژه ای کاملا تورکیست مترادف آن در زبان فارسی هم شکم- همزاد و جنابه است. در زبان تورکی علاوه بر دوغولو واژه ی (اکیز) و (اکیزتای) کاربرد دارد –دوغولو متشکل از سه قسمت است(دوغ+و+لو)
ریشه فعل (دوغ):
مصدر(دوغماق- توغماق) از افعال بسیار قدیمی تورکی است که در زبان سومری هم بکار می رفت. مصدر دوغماق به معنای زاییدن, متولد شدن, به وجود آمدن, ظاهر شدن بکار می رود. مثال هایی از مصدر دوغماق تخم(توخوم=دوغوم=زایش)، دوغو ( مشرق), دوغال(طبیعی)، دوغرو (راست- درست).
پیوند (و) به دوغ:
از پسوندهای بسیار کهن تورکی است که در برخی از اسامی قدیمی تورکی می بینیم مانند : اولو(مرده)، دیری(زنده), باتی(مغرب), در واژه دوغو پسوند (و) به ریشه ی فعل (دوغ) چسبیده و دوغو منسوب به دوغماق شده است.
پیوند (لو) در آخر کلمه:
این پیوند مناسب با مصوت آخر کلمه اصلی قرار می گیرد. مثلا آسیلی(آویزان), ایچیلی(نوشیده شده), قورولو (برقرار) دوزولو (چیده شده), با توجه به مصوت آخر کلمه دوغو(و) این پسوند به صورت (لو) آمده است, دوغولو به معنای (زاده شده, متولد شده) است, وقتی که گفته می شود آن سه نفر دوغولو هستند یعنی ان سه نفر با هم متولد شده اند, کاربرد کلمه دوغولو محدود به عدد دو و دو نفر نمی شود, چون اصلا در آن عدد وجود ندارد. یعنی حتی اگر پنج نفر هم در یک زایمان از یک مادر زاده شوند همه آنها دوغولو (همزاد) هستند.
نتیجه : دوقلو (دوغولو) واژه ای تورکی به معنای همزاد است که از سه قسمت (ریشه فعل=دوغ), (پسوند=و) و (پسوند=لو) تشکیل یافته است, و در زبان فارسی کاربرد دارد و افرادی که هم زمان از یک مادر زاده شده اند به این نام خوانده می شوند.