یاد من می آید که یک زمانی که ما در مکتب صنف چهارم مکتب بودیم ، از طرف دولت و مسُولین معارف به اساس ریفورم تدریسی، تدریس زبان فارسی و پشتو در تمام مکاتب کشور اجباری شد.
در آن زمان که یکی از هم کلاسان ما زبان مادری اش ازبکی بود و برای او یاد گرفتن زبان پشتو مشکلات اش را سه چند کرده بود، یک روز در هنگام املاُ زبان پشتو که معلم ما از مناطق جنوبی بود، از او پرسید:
معلم صاحب!( نری) را همراه (ر) پندکی دار بنویسم و یا (ر) بی پندکی؟
معلم ما نهایت قهر شد و با همان لهجه پشتو خاص خود گفت:
پندکی مادرت! حلکه (حلقه) بگو، حلکه.
یاد من می آید که یک زمانی که ما در مکتب صنف چهارم مکتب بودیم ، از طرف دولت و مسُولین معارف به اساس ریفورم تدریسی، تدریس زبان فارسی و پشتو در تمام مکاتب کشور اجباری شد.
در آن زمان که یکی از هم کلاسان ما زبان مادری اش ازبکی بود و برای او یاد گرفتن زبان پشتو مشکلات اش را سه چند کرده بود، یک روز در هنگام املاُ زبان پشتو که معلم ما از مناطق جنوبی بود، از او پرسید:
معلم صاحب!( نری) را همراه (ر) پندکی دار بنویسم و یا (ر) بی پندکی؟
معلم ما نهایت قهر شد و با همان لهجه پشتو خاص خود گفت:
پندکی مادرت! حلکه (حلقه) بگو، حلکه.
حالا نام خدا خود را تا مایکرو سافت رسانده است.