آن روزگاران این جانب دانشجوی دانشگاه کابل بود. می دید که شماری از دانشجویان با چه اشتیاق و دلگرمی روزگاران داد نورانی را در صحن دانشگاه توزیع می کردند تا روزگاران ما را بر طلیعه خورشید تصویر زنند.
اگر از حقیقت نگذرم این یل بزرگ ادبیات انقلابی کشور ما با جسم شکری، قطره های نوری خونش را در جویبار روزگاران شط می زد تا روشنگری کند. یکباره دیدیم که مدیر مسوول روزگاران شخصی بنام واسع شده است، پس از آن توزیع روزگاران در دانشگاه بطور دراماتیک متوقف شد. باری شماره از کتابفروشی بیهقی خریدم. دیدم روزگاران ما به نرخ روز نان می خورد. آن نورانی که مدتها تلاش کرده بود تا روزگاران را به شمشیر آخته مردم تبدیل کند، حال دیگر به صفحه تبلیغاتی اردوی ملی (همان اردوی امپریالیزم آمریکا) تبدیل شده بود، دردم گرفت و دیگر به سراغش نرفتم تا که مرد.
مردن روزگاران گواه آن است که هیچ فکر جمعی و کار جمعی در آن دخیل نبوده است، این زحمات بی دریغ داد نورانی بود که روزگاران را بر تارک مطبوعات کشور ما جاودانه ساخت، ولی جمع با عکس های نیم صفحه ای اردوی ملی، این افتخار را در باتلاق مطبوعات سمارقی کشور ما غرق کردند.
کدام یکی کثیفتر است، سرود ملی حبیب الله رفیع یا کمپاین تبلیغاتی برای اردوی ملی؟
فراموش نشود که بعد ها پیشرو داد نورانی در صحن دانشگاه تابیدن گرفت. در شماره از این هفته نامه داد نورانی در مورد شماری از سیاست های روزگاران از قبیل کمپاین برای کرزی، رفتن به مجمع ملی و غیره انتقاد کرده بود و آنرا خبط سیاسی خوانده بود. نتیجه اینست که ابتکارات جمعی را کمپاین برای کرزی، رفتن به مجمع ملی، مصاحبه ها با دولتمردان، نشر سرود ملی حبیب الله رفیع و... می سازد، در حالیکه در مقابل ابتکار چون کابلیان با خون می نویسند از داد نورانی بود.
آن روزگاران این جانب دانشجوی دانشگاه کابل بود. می دید که شماری از دانشجویان با چه اشتیاق و دلگرمی روزگاران داد نورانی را در صحن دانشگاه توزیع می کردند تا روزگاران ما را بر طلیعه خورشید تصویر زنند.
اگر از حقیقت نگذرم این یل بزرگ ادبیات انقلابی کشور ما با جسم شکری، قطره های نوری خونش را در جویبار روزگاران شط می زد تا روشنگری کند. یکباره دیدیم که مدیر مسوول روزگاران شخصی بنام واسع شده است، پس از آن توزیع روزگاران در دانشگاه بطور دراماتیک متوقف شد. باری شماره از کتابفروشی بیهقی خریدم. دیدم روزگاران ما به نرخ روز نان می خورد. آن نورانی که مدتها تلاش کرده بود تا روزگاران را به شمشیر آخته مردم تبدیل کند، حال دیگر به صفحه تبلیغاتی اردوی ملی (همان اردوی امپریالیزم آمریکا) تبدیل شده بود، دردم گرفت و دیگر به سراغش نرفتم تا که مرد.
مردن روزگاران گواه آن است که هیچ فکر جمعی و کار جمعی در آن دخیل نبوده است، این زحمات بی دریغ داد نورانی بود که روزگاران را بر تارک مطبوعات کشور ما جاودانه ساخت، ولی جمع با عکس های نیم صفحه ای اردوی ملی، این افتخار را در باتلاق مطبوعات سمارقی کشور ما غرق کردند.
کدام یکی کثیفتر است، سرود ملی حبیب الله رفیع یا کمپاین تبلیغاتی برای اردوی ملی؟
فراموش نشود که بعد ها پیشرو داد نورانی در صحن دانشگاه تابیدن گرفت. در شماره از این هفته نامه داد نورانی در مورد شماری از سیاست های روزگاران از قبیل کمپاین برای کرزی، رفتن به مجمع ملی و غیره انتقاد کرده بود و آنرا خبط سیاسی خوانده بود. نتیجه اینست که ابتکارات جمعی را کمپاین برای کرزی، رفتن به مجمع ملی، مصاحبه ها با دولتمردان، نشر سرود ملی حبیب الله رفیع و... می سازد، در حالیکه در مقابل ابتکار چون کابلیان با خون می نویسند از داد نورانی بود.