زبان، مھم ترین وسیله ی شناخت

بهار ازاره هم مایه

راه و روود ازاره صدها کوه و کوتل دیره
آسو نباشه تیر شودو ارچیز چمرس و چل دیره
ناقی ناقی خیزک زیدو ده ار دوور چیز فاییده؟
«آو ره دیده پای ره لوچ کو!» مردم مو یک مثل دیره
ده دویدو راه خانهِ خدا نمی گرده تامو
بیرار تو سمیدم نشو ارچیز ازخو مجل دیره
بهار ملک ازاره هم بیشک و شبهه مایه
پیش از بهار هر زمستو یک کم وتوم توغل دیره
تامیر اگر ماکم بایه، تادو باید پخته باشه
خانه ازاره تا ده تیس تادو بلی دلدل دیره
مو سر ندری رهبر ندری از یکدیگه خبر ندری
بی رهبری هر راه گذر بالهِ سنگ شلمل دیره
رهبر امو کس که سرو سمبل قومه جم مونه
شیعه ، سنیی ازره ره بیخی شی ده بغل دیره..
بیرار تو سرمه قار نشو ایره ازسوز دل موگیم
ازاره هم خوب وخراب هم باتور و بژغل دیره
بایین توان خو بال برده جان ومالخو ماکم کنی
که راه هزاران راهزن و خسک دوز ودغل دیره
ده فکر ( زردادی) تمام مشکلات قوم مو
گر رهبر دلسوز باشه ده ظرف یکماه حل دیره...