زبان، مھم ترین وسیله ی شناخت

شور ونوای ازره

ده گوش کس نموره شورونوای ازره
کر گشته گوش تاریخ ، گوش خدای ازره
نیم مو مغول و تورکی نیم دیگه شده فارس
قد خود خو جور نمایه سر تا ده پای ازره
از دیست دیونه گون شی خانهِ ازره خرابه
«چار پاره»* های دیونه گشته بلای ازره
ده ار دوور که توغ نی تنا جوغول جوغوله
گویی که گاوِ گولن ای رهبرای ازره
بلدهِ مقام و چوکی ده گشت کیدو تیارند
کجایه ننگ و غیرت ، شرم وحیای ازره ؟؟
از بس که دیس مو تنگه ، پای وحدت مو لنگه
ارکس که سنگ پورتو نه موخره ده پای ازره..
قد خون دایم قاتی یه تاریخِ قوم ازمو
تاکی ازره بودو یه ، جرم وگنای ازره؟؟
تا بادِ تیز نباشه ، چارشاخ و داس و دیغو
اید غید جودا نموشه ، دانه از کای ازره..