وقت اعتراض و انزجار است

اقای افغان شما درست میفرمایید. هنوز مردم افغانستان به ان اندازه ذهینت اگاه سیاسی پیدا نکرده اند که بتوانند از دایره مسایل قومی، سمتی، زبانی و حتی منطقوی فرا تر بیاندیشند. در افغانستان هر کسی فکر میکند که داروی درد های ملت را به دست اورده است اما وقتی که نظرات شان و طرز تفکر شان بیرون میشود جز عقده و حسد و دشنام دادن ادبی کار دگری نمیکنند. دیروز در تلویزیون طلوع کلمه دادستان کل را شنیدم و مرا خنده گرفت. ایا فکر میکنید که پیر مردی و یا حتی جوانی که در یک ولایت و ده دوردست زندگی میکند مفهوم این کلمه را میداند. ایا کلمه کل عربی نیست، فقط اینها ضدیت با دومین زبان رسمی کشور را که پشتو است وسیله پیشرفت زبان دری میدانند. هر نسلی که در افغانستان امده فکر کرده است که از نسل های پیشین درک درست از اوضاع کشور دارند اما در اخیر شب هیچ تغییراتی بارزی جز عقده و دشمنی نمیبینید. به همان شکل از بعضی پشتون ها میشنوید که اگر ریس جمهور کشور کسی غیر از پشتون شود قیامت بر پا میشود. در همه دوران تاریخ همه ملیت های افغانستان در دولت ها سهم داشته اند و باید همه ملیت ها سهم بگیرند. از یک دست صدا بر نمی اید، برای انکه افغانستان خانه همه افغان ها شود باید که از مسایل سطحی و بغض و کینه بگذریم و به مشکلات اساسی چون سرپناه، غذا در دسترخوان همه، محیط زیست پاک، صلح، حیثیت و ابروی ملت در جهان فکر کنیم