داستان نويس، حافظه و دروغ!

کامران جان نقد جالبی نوشتید، من درنوجوانی روزهای جمعه که داستانهای اکرم عثمان را از راه امواج رادیو افغانستان با صدای گرم خودش می شنیدم که دنیای خاص خودش را داشت ومن نیز کیف میکردم٠
اندکی بعد که به ادبیات وداستانهای جهان آشنا شدم، همیشه فکر میکردم که ای کاش اکرم عثمان بعوض تصور درد های مردمان کوچه های سرچوک و چنداول ویا کاکه های شهر کابل که درد شان برای وی صرف حالت تصوری و مجازی دارد و خود هرگز این این درد ها را تجربه ولمس نکرده می توانست چون تولستوی فجایع دربار دسیسه ها ونامردی های خانواده محمدزایی و سلطنتی را که بچشم دیده و تجربه کرده بیان کند که واقعا" یک اثر عمیق ریالستیک از زندگی اشراف افغانستان می بود ولی حیف که اکثریت نویسنده های ما درسطح نویسنده های جهان اثری ارائه نکرده اند٠ اما نسل امروز و بد بخت مانسل تبعیدی مادرایران چیزهای آموخته اند که با ادبیات مهاجرت شهکار های برای فردا دارند اگر کریم خرمها و افغان نازی ها این استعداد ها را قربانی تعصب تباری و زبانی خود نکنند،