سازمان عفو بین الملل سنگسار یک زوج جوان را که درلایت قندوز افغانستان توسط جنایت کاران طالب سنگسار شد محکوم کرده است
30 آگوست 2010, 02:41, توسط hbibulla
دین مبین اسلام دین کاملی بوده است که هیچ نوع نقص وخللی را در خود جای نداده است، هیچ مشکلی را بدون حل وهیچ نوع دردی را بدون درمان نگذاشته است. اگر نظری به تاریخ جاهلیت قبل از اسلام انداخته شود به آسانی بنظر میرسد که در آن آوان بنام حقوق وبشریت چیزی وجود نداشته وحتی به انسانیت اعتراف صورت نگرفته است. در آن ایام مردمان به بردگی گرفته میشدند، زنها از حقوق انسانی خود محروم بوده وزنده به گور میشدند، کنیزها اجباراً به محافل رقص وفحاشی کشانده شده ومجبور به زنا میشدند وفقط یک طبقهء غنی ومستمند بالای سایر اقشار آن ملیتها حکومت میکرده است، بنام قانون، حقوق وحکومت کلماتی در قاموس آنها وجود نداشته است.
با آمدن دین مبین اسلام بنیاد حقوق بشریت گذاشته شد، انسانان حقوق انسانی خودرا دریافت نموده وحق تلف شده وپایمال خودرا جبران نمودند. دستگاهی به میان آمد که عدالت اجتماعی را در میان مردم رایج ساخت، مرد را حق دفاع از حقوق خویش وزن را حق زندگی بخشید. به کرامت انسان اعتراف نمود، حقوق مظلومان را از ظالمان گرفته وراه ظلم وفساد را بر روی آنها بست. البته این همه مسایل چهارده قرن قبل از تأسیس مجمعی بنام سازمان ملل متحد در سال 1945 میلادی صورت گرفت. این مجمع درین راستا همهء اصول خود را از اسلام دزدیده وفقط با اضافه نمودن بندهای چند که آنهم غیر عاقلانه و باعث اخلال نظامها قرار میگیرد نام موسس وبنیانگذار را کسب کرد. این مجمع این همه اصول را رنگ وصبغه بین المللی داده ومدعی شد که اسلام حقوق بشریت را پایمال نموده است ودر اسلام حقوق همهء ملیتها واقشار عادلانه داده نمیشود بی خبر از اینکه این همه حقوقی که اینها در قرن چهاردهم هجری به آن اعتراف نموده اند اسلام چهارده صد سال قبل به آن توصیه نموده وآنرا خط مشی محاکم وعدالتهای اسلامی قرار داده است.
اینجا ما نظری به قطعنامهء حقوق بشر Declaration of human rights می اندازیم وبه تمامی ماده های آن غور نموده وکوشش میکنیم که این را واضح سازیم که بیشتر این مسائل از اسلام دزدیده شده وبا وجود آنکه آنها خود به آن عمل نمی نمایند فعلاً با استفاده از آن بر علیه اسلام تبلیغات زهراگین صورت میگیرد.
1- مادهء اول این قطعنامه از حریت انسان، وقار وعدالت در حقوق انسانی سخن گفته است، وانسانان را به داشتن روابط برادری ودوستی دعوت میکند.
اگر درین راستا نظری به مبادئ اسلام انداخته شود به آسانی به نظر میرسد که این دعواهای خالی از عمل ملل متحد را اسلام پایه گذاری نموده واساس گذاشته است. در بارهء آزادی انسانها واینکه آنها آزاد خلق شده اند وهیچ کسی حق صلب نمودن این حق مبرم آنها را ندارد قول حضرت عمر بهترین شاهد است که خطاب به کسانیکه انسان آزاد را همچو غلام می پندارند میفرماید: «از چه وقتی مردم را به غلامی خود قرار داده اید وحال آنکه آنها را مادران شان آزاد تولد کرده اند». ودر زمینه برابری حقوق رأی ووقار آیات های زیادی را میتوان محل شاهد قرار داد، از آنجمله آیهء 11 سوره حجرات را میتوان مثال آورد که خداوند متعال میفرماید: ترجمه: «ای مسلمانان تمسخر نکنید گروهی با گروهی، احتمال است که آن گروه بهتر باشد از آنان در نفس الأمر.....» ( ). به همین معنای حدیثی را در می یابیم که رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم میفرماید: «فرقی نیست میان عرب وعجم، سیاه وسفید مگر به تقوی» ( ) این نصوص وامثال آن دلالت بر حریت کامل انسان وتعادل در حقوق ووقار آنان میکند.
دین مبین اسلام دین کاملی بوده است که هیچ نوع نقص وخللی را در خود جای نداده است، هیچ مشکلی را بدون حل وهیچ نوع دردی را بدون درمان نگذاشته است. اگر نظری به تاریخ جاهلیت قبل از اسلام انداخته شود به آسانی بنظر میرسد که در آن آوان بنام حقوق وبشریت چیزی وجود نداشته وحتی به انسانیت اعتراف صورت نگرفته است. در آن ایام مردمان به بردگی گرفته میشدند، زنها از حقوق انسانی خود محروم بوده وزنده به گور میشدند، کنیزها اجباراً به محافل رقص وفحاشی کشانده شده ومجبور به زنا میشدند وفقط یک طبقهء غنی ومستمند بالای سایر اقشار آن ملیتها حکومت میکرده است، بنام قانون، حقوق وحکومت کلماتی در قاموس آنها وجود نداشته است.
با آمدن دین مبین اسلام بنیاد حقوق بشریت گذاشته شد، انسانان حقوق انسانی خودرا دریافت نموده وحق تلف شده وپایمال خودرا جبران نمودند. دستگاهی به میان آمد که عدالت اجتماعی را در میان مردم رایج ساخت، مرد را حق دفاع از حقوق خویش وزن را حق زندگی بخشید. به کرامت انسان اعتراف نمود، حقوق مظلومان را از ظالمان گرفته وراه ظلم وفساد را بر روی آنها بست. البته این همه مسایل چهارده قرن قبل از تأسیس مجمعی بنام سازمان ملل متحد در سال 1945 میلادی صورت گرفت. این مجمع درین راستا همهء اصول خود را از اسلام دزدیده وفقط با اضافه نمودن بندهای چند که آنهم غیر عاقلانه و باعث اخلال نظامها قرار میگیرد نام موسس وبنیانگذار را کسب کرد. این مجمع این همه اصول را رنگ وصبغه بین المللی داده ومدعی شد که اسلام حقوق بشریت را پایمال نموده است ودر اسلام حقوق همهء ملیتها واقشار عادلانه داده نمیشود بی خبر از اینکه این همه حقوقی که اینها در قرن چهاردهم هجری به آن اعتراف نموده اند اسلام چهارده صد سال قبل به آن توصیه نموده وآنرا خط مشی محاکم وعدالتهای اسلامی قرار داده است.
اینجا ما نظری به قطعنامهء حقوق بشر Declaration of human rights می اندازیم وبه تمامی ماده های آن غور نموده وکوشش میکنیم که این را واضح سازیم که بیشتر این مسائل از اسلام دزدیده شده وبا وجود آنکه آنها خود به آن عمل نمی نمایند فعلاً با استفاده از آن بر علیه اسلام تبلیغات زهراگین صورت میگیرد.
1- مادهء اول این قطعنامه از حریت انسان، وقار وعدالت در حقوق انسانی سخن گفته است، وانسانان را به داشتن روابط برادری ودوستی دعوت میکند.
اگر درین راستا نظری به مبادئ اسلام انداخته شود به آسانی به نظر میرسد که این دعواهای خالی از عمل ملل متحد را اسلام پایه گذاری نموده واساس گذاشته است. در بارهء آزادی انسانها واینکه آنها آزاد خلق شده اند وهیچ کسی حق صلب نمودن این حق مبرم آنها را ندارد قول حضرت عمر بهترین شاهد است که خطاب به کسانیکه انسان آزاد را همچو غلام می پندارند میفرماید: «از چه وقتی مردم را به غلامی خود قرار داده اید وحال آنکه آنها را مادران شان آزاد تولد کرده اند». ودر زمینه برابری حقوق رأی ووقار آیات های زیادی را میتوان محل شاهد قرار داد، از آنجمله آیهء 11 سوره حجرات را میتوان مثال آورد که خداوند متعال میفرماید: ترجمه: «ای مسلمانان تمسخر نکنید گروهی با گروهی، احتمال است که آن گروه بهتر باشد از آنان در نفس الأمر.....» ( ). به همین معنای حدیثی را در می یابیم که رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم میفرماید: «فرقی نیست میان عرب وعجم، سیاه وسفید مگر به تقوی» ( ) این نصوص وامثال آن دلالت بر حریت کامل انسان وتعادل در حقوق ووقار آنان میکند.