کشمکش برسر"دانشگاه یا پوهنتون"! تا احمق در جهان هستَ....
1 اكتبر 2008, 11:19, توسط یونس
این موضوع مرا به یاد ضرب المثل معروف انداخت که میگوید "تا احمق در جهان است مفلس در نمی ماند"
شرف، وجدان، استقلال، آزادی، حیثیت، آبرو و هست و بود این وطن به تاراج رفته و مثل لاشه بیماری افتیده و از چهارسو کشورهای همسایه و قدرت های جهانی همچون لاشخوران بر آن نول و پنجال شانرا فرو برده اند تا شیره اش را بمکند. مردم ما در فقر و فلاکت و مصایب غیرقابل بیان بسر میبرند و حیات شان را هزاران گونه خطر تهدید میکند.
اما دریکچنین وضعیتی جای درد و بسیار افسوس است که چند حزب و مردک خاین توانسته آنقدر در مراکز علمی این کشور جوانان را به جان هم اندازد و روی یک مسئله پیش پا افتاده و بی ارتباط به دردهای این وطن به شور آورد.
از یکسو شوونیست های پشتون از جانبی شوونیست های تاجیک با این جنگ روی چند کلمه عملا وطن را بدتر و خاینانه تر به گودال سقوط سوق میدهند، اینان نمیدانند که در حالیکه هستی و استقلال و حیثیت این وطن پامال شده، پس دو کلمه یکی به جای دیگری چه مشکلی را حل خواهد کرد. چرا به جای ضایع ساختن انرژی شان به این مسایل کم ارزش، به عوامل تیره روزی و نگونبختی این وطن معطوف نمیکنند؟ چرا به موجودیت دهها خاین و جانی و وطنفروش در رده های دولتی و چورکان شان اعتراض نمیکنند؟ چرا به تجاوز های جمعی به خواهرکان معصوم ما در شمال اعتراض نمیکنند؟ چرا به حق تلفی ها و ملکوک الطوایفی حاکم جهادی در شمال اعتراض نمیکنند؟ چرا به این اعتراض نمیکنند که قرون وسطاییان مزدور در شرق و جنوب بی‌گناهان را از دم تیغ میگذرانند اما دولتیان خاین و امریکاییان و غربیان با آنان موش و پشک بازی دارند و میخواهند رام شان کنند و در کنار دیگر مزدوران شان در قدرت نصب کنند؟
حیف و شرم است که از مراکز عملی ما به جای مبارزه در مقابل این همه نگونبختی ها، سروصدا ها برای هیچ و پوچ بلند میشود و آنهم به اشاره چند عنصر جانی و ستمکاره و بدنام. از نادانی ماست که دیگران بیشترین سود را از افغانستان ما میبرند و ما را به جان هم انداخته خود کیف میکنند و به حال زار ما میخندند!
این موضوع مرا به یاد ضرب المثل معروف انداخت که میگوید "تا احمق در جهان است مفلس در نمی ماند"
شرف، وجدان، استقلال، آزادی، حیثیت، آبرو و هست و بود این وطن به تاراج رفته و مثل لاشه بیماری افتیده و از چهارسو کشورهای همسایه و قدرت های جهانی همچون لاشخوران بر آن نول و پنجال شانرا فرو برده اند تا شیره اش را بمکند. مردم ما در فقر و فلاکت و مصایب غیرقابل بیان بسر میبرند و حیات شان را هزاران گونه خطر تهدید میکند.
اما دریکچنین وضعیتی جای درد و بسیار افسوس است که چند حزب و مردک خاین توانسته آنقدر در مراکز علمی این کشور جوانان را به جان هم اندازد و روی یک مسئله پیش پا افتاده و بی ارتباط به دردهای این وطن به شور آورد.
از یکسو شوونیست های پشتون از جانبی شوونیست های تاجیک با این جنگ روی چند کلمه عملا وطن را بدتر و خاینانه تر به گودال سقوط سوق میدهند، اینان نمیدانند که در حالیکه هستی و استقلال و حیثیت این وطن پامال شده، پس دو کلمه یکی به جای دیگری چه مشکلی را حل خواهد کرد. چرا به جای ضایع ساختن انرژی شان به این مسایل کم ارزش، به عوامل تیره روزی و نگونبختی این وطن معطوف نمیکنند؟ چرا به موجودیت دهها خاین و جانی و وطنفروش در رده های دولتی و چورکان شان اعتراض نمیکنند؟ چرا به تجاوز های جمعی به خواهرکان معصوم ما در شمال اعتراض نمیکنند؟ چرا به حق تلفی ها و ملکوک الطوایفی حاکم جهادی در شمال اعتراض نمیکنند؟ چرا به این اعتراض نمیکنند که قرون وسطاییان مزدور در شرق و جنوب بی‌گناهان را از دم تیغ میگذرانند اما دولتیان خاین و امریکاییان و غربیان با آنان موش و پشک بازی دارند و میخواهند رام شان کنند و در کنار دیگر مزدوران شان در قدرت نصب کنند؟
حیف و شرم است که از مراکز عملی ما به جای مبارزه در مقابل این همه نگونبختی ها، سروصدا ها برای هیچ و پوچ بلند میشود و آنهم به اشاره چند عنصر جانی و ستمکاره و بدنام. از نادانی ماست که دیگران بیشترین سود را از افغانستان ما میبرند و ما را به جان هم انداخته خود کیف میکنند و به حال زار ما میخندند!