نقش داکتر سیما سمر در تغییر سیاست امریکا در مورد هزاره ها
18 دسامبر 2008, 11:00, توسط عارف سرخلاص
اقای جعفررضایی را بخاطر این می ستایم که حد اقل یکی از هزاره های است که از جهان غرب این قدر زحمت را به خود هموار می کند که با نوشته های خویش درست یا نادرست در مورد قضایای افغانستان و مسایل مربوط به جامعه هزاره قضاوت نماید.
قضاوت های کوتاه بینانه و دور از واقعیتهای ایشان را به حساب دوری و جدایی ایشان از متن قضایا حمل می کنم.
بسیار خلاصه می گویم که آمریکایی ها و غربی ها سیاست های خاص خویش را در افغانستان دارد و سیاستگذاری شان بر فاکتور های استوار است که سالهای زیادی است شکل گرفته و کشورهای چون انگلستان قرن ها است در اینجا حضور دارد و سیاستگذاری های خویش را بر مبنای مناسبات و مطالعات چند قرنه خویش تعقیب می نماید.
مسئله دیگر که تاثیر گذاری کسانی از داخل بر دیدگاهها وسیاست یک کشور باشد, که بسیار اندک و ناچیز است. و آن اندک نیز زمینه هایش در هر جا موجود است بخصوص برای هزاره های تحصیل کرده و حاضر در غرب.
واضحا می گویم، اکثر کارگزاران دوره کنونی که مورد حمایت غربی ها اند و روابط نزدیک با انها دارند از خود همان کشور ها برگشته اند.
دیگران حاضرند موقعیت های بهتر و بالا تر خویش را رها نموده و بیایند در افغانستان کار کنند،
اما شما اقای رضایی ها حاضر هستید همان موقعیت صرفا زندگی و بودن در کانادا را رها کرده و حتی برای یکبار در کوچه های انباشته از خاک و فقر جوالی ها، تبنگی ها و مزدورکاران هزاره در چنداول زادگاه تان حتی برای یک بار بیایید؟
اگر داکتر سمر آشنایی و احترام میان مثلا دموکراتهای آمریکا دارد اولا بخاطر حضورفعال و کوشندگی و کار در شرایط دشوار و سخت در داخل کشور بود. شاید شما تصور هم نتوانید که او این شهرت و اعتبار را با چه رنج و زحمت و در چه شرایط سخت و دشوار کسب نموده است. ثانیا اعتبار، محبوبیت داکتر سمر بخاطر این نیز هست که افق دید او از یک و دو کوچه و از یک تیره و طایفه و یک قوم و قبیله و سمت و نژاد وسیع تر و فراخ تر است. برای او همچنان که فقر و محرومیت هزاره ها قابل درک است می تواند محرومیت دیگر هموطنان هزاره ها را در سراسر کشور ببیند.
انتظار من از دوستانی مانند رضایی این است که شخصیت کسانی مانند سمر را با دیدگاه تنگ و یک جانبه نگری و کوچک اندیشی ها محدود و کوچک نکرده و فرصتها و مجال های شان را قربانی هوسها و احساسات خویش نکنیم.
اقای جعفررضایی را بخاطر این می ستایم که حد اقل یکی از هزاره های است که از جهان غرب این قدر زحمت را به خود هموار می کند که با نوشته های خویش درست یا نادرست در مورد قضایای افغانستان و مسایل مربوط به جامعه هزاره قضاوت نماید.
قضاوت های کوتاه بینانه و دور از واقعیتهای ایشان را به حساب دوری و جدایی ایشان از متن قضایا حمل می کنم.
بسیار خلاصه می گویم که آمریکایی ها و غربی ها سیاست های خاص خویش را در افغانستان دارد و سیاستگذاری شان بر فاکتور های استوار است که سالهای زیادی است شکل گرفته و کشورهای چون انگلستان قرن ها است در اینجا حضور دارد و سیاستگذاری های خویش را بر مبنای مناسبات و مطالعات چند قرنه خویش تعقیب می نماید.
مسئله دیگر که تاثیر گذاری کسانی از داخل بر دیدگاهها وسیاست یک کشور باشد, که بسیار اندک و ناچیز است. و آن اندک نیز زمینه هایش در هر جا موجود است بخصوص برای هزاره های تحصیل کرده و حاضر در غرب.
واضحا می گویم، اکثر کارگزاران دوره کنونی که مورد حمایت غربی ها اند و روابط نزدیک با انها دارند از خود همان کشور ها برگشته اند.
دیگران حاضرند موقعیت های بهتر و بالا تر خویش را رها نموده و بیایند در افغانستان کار کنند،
اما شما اقای رضایی ها حاضر هستید همان موقعیت صرفا زندگی و بودن در کانادا را رها کرده و حتی برای یکبار در کوچه های انباشته از خاک و فقر جوالی ها، تبنگی ها و مزدورکاران هزاره در چنداول زادگاه تان حتی برای یک بار بیایید؟
اگر داکتر سمر آشنایی و احترام میان مثلا دموکراتهای آمریکا دارد اولا بخاطر حضورفعال و کوشندگی و کار در شرایط دشوار و سخت در داخل کشور بود. شاید شما تصور هم نتوانید که او این شهرت و اعتبار را با چه رنج و زحمت و در چه شرایط سخت و دشوار کسب نموده است. ثانیا اعتبار، محبوبیت داکتر سمر بخاطر این نیز هست که افق دید او از یک و دو کوچه و از یک تیره و طایفه و یک قوم و قبیله و سمت و نژاد وسیع تر و فراخ تر است. برای او همچنان که فقر و محرومیت هزاره ها قابل درک است می تواند محرومیت دیگر هموطنان هزاره ها را در سراسر کشور ببیند.
انتظار من از دوستانی مانند رضایی این است که شخصیت کسانی مانند سمر را با دیدگاه تنگ و یک جانبه نگری و کوچک اندیشی ها محدود و کوچک نکرده و فرصتها و مجال های شان را قربانی هوسها و احساسات خویش نکنیم.