در نوشته های خانم فرشته حضرتی یک تناقض آشکار وجود دارد. او ابتدا از شهامت آقای مسعود قیام تمجید می کند در حالیکه خودش چنین شهامتی را به خرج نمی دهد. من به عنوان یک شهروند افغانستان (طبعا مربوط به یکی از اقوام ساکن در این کشور) شهامت آقای مسعود قیام را می ستایم ولی از روشنفکران دیگر نیز چنین انتظاری دارم. نمونه اش همین فرشته حضرتی است که مهم ترین نکته در نوشته های مسعود قیام را رد می کند و نام پر افتخار شهید را به سادگی به کسانی می دهد که جنایات شان را باید از مردم بی دفاع کابل بپرسیم. از شوهری که زنش وضع حمل داشت و قوماندان های همین مزاری و مسعود اجازه نمی دادند از پاتک تیر شود و به شفاخانه برود، می گفتند بگذارید زایمان انسان را ببینیم که چی رقم است.
شاهکار های مسعود و مزاری را از کسانی باید پرسید که همین امروز در شرایط سخت افغانستان روی چوکی چرخدار نشسته اند. از کسانی که در راکت بازی های همین دو نفر چشم شان را از دست داده اند، شنوایی شان را و.....
خانم فرشته حضرتی!
اگر به همین نظرات ارایه شده نگاه کنی می بینی که هیچ کس از چیزی که تو می گویی دفاع نکرده است. پس بهتر است این احتمال را نیز در نظر بگیری که شاید خودت اشتباه می کنی. چون هیچ کس بی اشتباه نیست.
کسانی که مسعود ومزاری را شهید می دانند نظامیانی اند که من خودم از زبان شان شنیده ام که می گفتند: "کابل عجب پر شده، ای مارکیت ها ره سیل کو، یک بی نظمی نخواد شد که زندگی خوده جور کنیم؟"
اما روشنفکران افغانستان همیشه می دانند که مدیریت نا درست مسعود ها و مزاری ها بود که احساسات مردمی را به بیراهه کشاند و انقلاب ما بجای تغییر مثبت تغییر منفی به بار آورد.
آسیا بود ولی راه عمل را گم کرد
آرد را چرخ زد و چرخ زد و گندم کرد
من در نوشته های آقای مسعود قیام در کنار نکات برجسته دیگر یکی هم این نکته را می پذیرم که مسعود و مزاری جنایت کارانی بودند که مسئول بسیاری از بدبختی های دو دهه قبل کشور ما هستند.
بسیار مسرورم از اینکه اگر یک مسعود افغانستان را خراب می کند، مسعود های دیگر هنوز در این وطن هستند که شهامت گفتن حرف حق را دارند.
پشتون ها هم همه کریم خرم نیستند، مسعود قیام هم هستند.
در نوشته های خانم فرشته حضرتی یک تناقض آشکار وجود دارد. او ابتدا از شهامت آقای مسعود قیام تمجید می کند در حالیکه خودش چنین شهامتی را به خرج نمی دهد. من به عنوان یک شهروند افغانستان (طبعا مربوط به یکی از اقوام ساکن در این کشور) شهامت آقای مسعود قیام را می ستایم ولی از روشنفکران دیگر نیز چنین انتظاری دارم. نمونه اش همین فرشته حضرتی است که مهم ترین نکته در نوشته های مسعود قیام را رد می کند و نام پر افتخار شهید را به سادگی به کسانی می دهد که جنایات شان را باید از مردم بی دفاع کابل بپرسیم. از شوهری که زنش وضع حمل داشت و قوماندان های همین مزاری و مسعود اجازه نمی دادند از پاتک تیر شود و به شفاخانه برود، می گفتند بگذارید زایمان انسان را ببینیم که چی رقم است.
شاهکار های مسعود و مزاری را از کسانی باید پرسید که همین امروز در شرایط سخت افغانستان روی چوکی چرخدار نشسته اند. از کسانی که در راکت بازی های همین دو نفر چشم شان را از دست داده اند، شنوایی شان را و.....
خانم فرشته حضرتی!
اگر به همین نظرات ارایه شده نگاه کنی می بینی که هیچ کس از چیزی که تو می گویی دفاع نکرده است. پس بهتر است این احتمال را نیز در نظر بگیری که شاید خودت اشتباه می کنی. چون هیچ کس بی اشتباه نیست.
کسانی که مسعود ومزاری را شهید می دانند نظامیانی اند که من خودم از زبان شان شنیده ام که می گفتند: "کابل عجب پر شده، ای مارکیت ها ره سیل کو، یک بی نظمی نخواد شد که زندگی خوده جور کنیم؟"
اما روشنفکران افغانستان همیشه می دانند که مدیریت نا درست مسعود ها و مزاری ها بود که احساسات مردمی را به بیراهه کشاند و انقلاب ما بجای تغییر مثبت تغییر منفی به بار آورد.
آسیا بود ولی راه عمل را گم کرد
آرد را چرخ زد و چرخ زد و گندم کرد
من در نوشته های آقای مسعود قیام در کنار نکات برجسته دیگر یکی هم این نکته را می پذیرم که مسعود و مزاری جنایت کارانی بودند که مسئول بسیاری از بدبختی های دو دهه قبل کشور ما هستند.
بسیار مسرورم از اینکه اگر یک مسعود افغانستان را خراب می کند، مسعود های دیگر هنوز در این وطن هستند که شهامت گفتن حرف حق را دارند.
پشتون ها هم همه کریم خرم نیستند، مسعود قیام هم هستند.