شعری " باز این چه شورش است" سرودۀ یک شاعر مذهبی ایرانی بنام شهریار است اگر اشتباه نکنم.
این حرفها از عمق دل و اندیشۀ یک شخص احساساتی با چشم انداز محدود و بسته سر چشمه میگیرد. همانطوریکه در شعر میبینیم، شاعر از کلمۀ "عالم" استفاده کرده ، عالمی که در قران هم از آن بعنوان مساحت تحت حکومت الله یعنی بین النهرین از آن سخن رانده شده است، این عالمیکه شهریار ازان سخن میگوید به مرزهای ایران و عراق و یا چند کشوری دیگر واقع در آسیای میانه محدود میشود. این درست مثل داستان قورباغه میماند، میگه وقتی یک قورباغه در داخل یک چاه متولد و آنجا در دل تاریکی رشد میکند و هیج زنده جان دیگری بزرگتر از خودش ندیده همواره احساس میکند که بزرگترین و قدرتمندترین موجود دنیاست، هرگاه اتفاقی در چاه بیفتد فکر میکند تمام دنیا در غوغاست، این قورباغه حق دارد چنین فکر کند چون دنیای که او درآن رشد کرده دنیای کوچکی است که به دیوارهای همان چاه محدود میشود، او دنیای بیرون را ندیده.
شاعر هم حق دارد چنین دنیارا به غوغا تصور کند، چون دنیای غوغازدۀ او به همانجا محدود میشه، او از وجود امریکای لاتین، افریقا، قطبهای جنوب و شمال از ادیان و مردمهای دیگری در گوشه و کنار این کره پهناور که اصلا نامی از اسلام و امام حسینش نشنیده خبر نداشته. دنیای کوچکش را با چشم انداز محدد خودش میبیند. در این شبها که شروع ماه محرم بود مصادف بود به تحویل سال میلادی ، که در سراسر اروپا و کشورهای مسیحی چراغباران بود و مردم از شادی همدیگر را در آغوش میگرفتند شراب میخوردند رقص و پایکوبی داشتند و از لحظات دور هم بودن خود لذت میبردند! ما که نه غوغا دیدیم و نه کسی را غمگین، جز چند نفر عقب مانده و مرتجع که فرهنگ اندوهگرایی عربی را از اسیای میانه با خود حمل کرده و در زیرزمینها مجالس سوگواری برپا میکنند.
آنهم توسط چند نفر استفاده گر و سودجو که برای خودنمایی حاضرند پولی گزافی را به خرج دهند تا چند آنها را به پیشوندنام "حاجی" صدا بزنند، و اکثر شرکت کنندها در این مجالس را اشخاص خانواده دار و متأهل تشکیل میدهد، تا از طریق دین بتواند سلطه و کنترول شان را بر زن و بچه های خود تقویت بخشد.
دین بهترین ابزار سیاسی برای دیکتاتوریست!
گوریلای کبیر انقلاب ایران خمینی راست گفته که : دین یعنی سیاست
من شخصا با نویسندۀ این مقاله موافق هستم!
شعری " باز این چه شورش است" سرودۀ یک شاعر مذهبی ایرانی بنام شهریار است اگر اشتباه نکنم.
این حرفها از عمق دل و اندیشۀ یک شخص احساساتی با چشم انداز محدود و بسته سر چشمه میگیرد. همانطوریکه در شعر میبینیم، شاعر از کلمۀ "عالم" استفاده کرده ، عالمی که در قران هم از آن بعنوان مساحت تحت حکومت الله یعنی بین النهرین از آن سخن رانده شده است، این عالمیکه شهریار ازان سخن میگوید به مرزهای ایران و عراق و یا چند کشوری دیگر واقع در آسیای میانه محدود میشود. این درست مثل داستان قورباغه میماند، میگه وقتی یک قورباغه در داخل یک چاه متولد و آنجا در دل تاریکی رشد میکند و هیج زنده جان دیگری بزرگتر از خودش ندیده همواره احساس میکند که بزرگترین و قدرتمندترین موجود دنیاست، هرگاه اتفاقی در چاه بیفتد فکر میکند تمام دنیا در غوغاست، این قورباغه حق دارد چنین فکر کند چون دنیای که او درآن رشد کرده دنیای کوچکی است که به دیوارهای همان چاه محدود میشود، او دنیای بیرون را ندیده.
شاعر هم حق دارد چنین دنیارا به غوغا تصور کند، چون دنیای غوغازدۀ او به همانجا محدود میشه، او از وجود امریکای لاتین، افریقا، قطبهای جنوب و شمال از ادیان و مردمهای دیگری در گوشه و کنار این کره پهناور که اصلا نامی از اسلام و امام حسینش نشنیده خبر نداشته. دنیای کوچکش را با چشم انداز محدد خودش میبیند. در این شبها که شروع ماه محرم بود مصادف بود به تحویل سال میلادی ، که در سراسر اروپا و کشورهای مسیحی چراغباران بود و مردم از شادی همدیگر را در آغوش میگرفتند شراب میخوردند رقص و پایکوبی داشتند و از لحظات دور هم بودن خود لذت میبردند! ما که نه غوغا دیدیم و نه کسی را غمگین، جز چند نفر عقب مانده و مرتجع که فرهنگ اندوهگرایی عربی را از اسیای میانه با خود حمل کرده و در زیرزمینها مجالس سوگواری برپا میکنند.
آنهم توسط چند نفر استفاده گر و سودجو که برای خودنمایی حاضرند پولی گزافی را به خرج دهند تا چند آنها را به پیشوندنام "حاجی" صدا بزنند، و اکثر شرکت کنندها در این مجالس را اشخاص خانواده دار و متأهل تشکیل میدهد، تا از طریق دین بتواند سلطه و کنترول شان را بر زن و بچه های خود تقویت بخشد.
دین بهترین ابزار سیاسی برای دیکتاتوریست!
گوریلای کبیر انقلاب ایران خمینی راست گفته که : دین یعنی سیاست