به فکر من نقد اقای علی کریمی با انگیزه که نویسنده را به تحریر رمانش واداشته تناسب خوبی دارد بهتر ازین نمی توان به خیالات نویسنده که از کجا اب خورده وبه چه می اندیشیده و در پی اثبات چه بوده پی برد و اگر احیانا دوستی اندیشمندی دیگری از دیدگاه متفاوتی به نقد کتاب مولف مذکور بپردازند بی صبرانه منتظر میمانیم..و ضرورت به فحاشی نوع کوهستانی ان نیازی نمی رود..
ولی چیزی که مرا به تحریر این متن واداشته اظهارات نامناسب اقای بهروز و اسد بودا می باشد..که مسله اولامری در تسنن و ولایت فقه در تشیع را که همان اولامری است درست درک ننموده اند و با ان بطور نا اگاهانه و خصمانه برخورد کرده اند..
به عمق مسله رفتن خارج از موضوع و از حوصله خارج است..صرف به دو نکته عمده اشاره میکنیم..
1 از نگاه انتقادی محترم علی کریمی— دیدگاه نویسنده کتاب که پشتون و از اهل تسنن است به پادشاه به حیث اولامر و یا سایه خدا و یا "پدر-که معادل به خدا است" که در دوران شاهی ظاهر شاه ارج نهاده میشد یک حقیقت اشکار است که هیچ کسی نمیتواند ازان انکار کند..ولی مشکل کار اینست که "اولاامر"
ظاهر شاه زیاد تر عاشق و خواب شدن و افتاب دادن در کنار زیبارویان ایتالوی دور از چشم ملکه در سواحل سیسیل بود تا خدمت خداو خلق اش و هم زمان بان گسترش و کیفی نمودن دین خدا در قلمرو تحت حاکمیت اش ---
و من متاسفانه باورم نمی شود که ظاهر شاه در عمر خود اگر یکبار هم نماز خوانده باشد چه رسد که اطلاق اوالامر بتوان در باره اش مطرح کرد..بنا عملکرد برادران تسنن از پدیده اولاامر کور کورانه است..
2 -ولی در تشیع- ولایت فقه که بهترین مثالش حکومت اخندی ایران است می بینیم که این حکومت با گذشت سی سال تجربه به قدرت حکومتی اش چه در داخل و در خارج افزوده است و تا سی سال دیگر هم شاید خمی به ابرو نخواهد اورد که این خود یک برداشت نسبی صحیح از اطلاق اولاامر است به مقایسه امارت طالبان پیرو خلفای راشدین..
برای دوست عزیز اسد بودا همینقدر می نویسم سیاست مبتنی به حکومت الهی هرگز منتج به حکومت شیطانی نمی گردد چون این دو ایده متزاد بوده و هرگز با هم جذب نمی شوند..
بطور مثال اشاره خداوند به شراب چنین است..
که به ان نزدیک نشوید که نجس و از عمل شیطان است..بنا نهی از عمل شیطانی نهی از پیروی از حکومت شیطان است نه ساز گاری و موافقت بان.
در دنیای امروز ورزش کردن متداوم و تشکیل خانواده یکی از ضروریات مبرم شمرده میشود..
به فکر من نقد اقای علی کریمی با انگیزه که نویسنده را به تحریر رمانش واداشته تناسب خوبی دارد بهتر ازین نمی توان به خیالات نویسنده که از کجا اب خورده وبه چه می اندیشیده و در پی اثبات چه بوده پی برد و اگر احیانا دوستی اندیشمندی دیگری از دیدگاه متفاوتی به نقد کتاب مولف مذکور بپردازند بی صبرانه منتظر میمانیم..و ضرورت به فحاشی نوع کوهستانی ان نیازی نمی رود..
ولی چیزی که مرا به تحریر این متن واداشته اظهارات نامناسب اقای بهروز و اسد بودا می باشد..که مسله اولامری در تسنن و ولایت فقه در تشیع را که همان اولامری است درست درک ننموده اند و با ان بطور نا اگاهانه و خصمانه برخورد کرده اند..
به عمق مسله رفتن خارج از موضوع و از حوصله خارج است..صرف به دو نکته عمده اشاره میکنیم..
1 از نگاه انتقادی محترم علی کریمی— دیدگاه نویسنده کتاب که پشتون و از اهل تسنن است به پادشاه به حیث اولامر و یا سایه خدا و یا "پدر-که معادل به خدا است" که در دوران شاهی ظاهر شاه ارج نهاده میشد یک حقیقت اشکار است که هیچ کسی نمیتواند ازان انکار کند..ولی مشکل کار اینست که "اولاامر"
ظاهر شاه زیاد تر عاشق و خواب شدن و افتاب دادن در کنار زیبارویان ایتالوی دور از چشم ملکه در سواحل سیسیل بود تا خدمت خداو خلق اش و هم زمان بان گسترش و کیفی نمودن دین خدا در قلمرو تحت حاکمیت اش ---
و من متاسفانه باورم نمی شود که ظاهر شاه در عمر خود اگر یکبار هم نماز خوانده باشد چه رسد که اطلاق اوالامر بتوان در باره اش مطرح کرد..بنا عملکرد برادران تسنن از پدیده اولاامر کور کورانه است..
2 -ولی در تشیع- ولایت فقه که بهترین مثالش حکومت اخندی ایران است می بینیم که این حکومت با گذشت سی سال تجربه به قدرت حکومتی اش چه در داخل و در خارج افزوده است و تا سی سال دیگر هم شاید خمی به ابرو نخواهد اورد که این خود یک برداشت نسبی صحیح از اطلاق اولاامر است به مقایسه امارت طالبان پیرو خلفای راشدین..
برای دوست عزیز اسد بودا همینقدر می نویسم سیاست مبتنی به حکومت الهی هرگز منتج به حکومت شیطانی نمی گردد چون این دو ایده متزاد بوده و هرگز با هم جذب نمی شوند..
بطور مثال اشاره خداوند به شراب چنین است..
که به ان نزدیک نشوید که نجس و از عمل شیطان است..بنا نهی از عمل شیطانی نهی از پیروی از حکومت شیطان است نه ساز گاری و موافقت بان.
در دنیای امروز ورزش کردن متداوم و تشکیل خانواده یکی از ضروریات مبرم شمرده میشود..
موفق باشید..