وطنداران عزیز!
بنده نخست از همه به روح مظلوم مردگان تاریخ کشور درود میفرستم و برایشان جنت برین میخواهم. قتل چی که حتی کوچکترین آزار رساندن به یک انسان بیگناه که با تو دشمنی نکرده و قصد دشمنی ندارد جرم است.
اما باید متوجه بود که در دوران جنگ تبلیغات از تبعات آن است. می گویند در جنگ نخستین قربانی را حقیقت میدهد.
شکی نیست که در افشار جنایتی صورت گرفت و این جنایت به گونهء کشتار مردم بیگناه به جرم زیستن در محلهء افشار و طرفداری از حزب وحدت مزاری روی داد.
قتل این مردم هیچگونه توجیه ندارد و هرگونه توجیه برای خاک پاشیدن بروی خون آن بیگناهان شرکت در جنایت است.
واما هرگونه بهره برداری سیاسی و تبلیغاتی ازان نیز جنایت است. حنایت در افشار به هیچ صورت علیه قوم هزاره نبود. چرا که سایر هزاره ها در نقاط مختلف شهرکابل زیر ادارهء حکومت ربانی زندگی میکردند و کسی مزاحم آنها نمی شد. درین جنگ هزاره های طرفدار محمد اکبری و سید حسین انوری نیز شرکت داشتند و سبب سقوط افشار نیز همین هزاره های خودی شده بودند.
مساله دیگر این که نه شورای نظار و نه هم حتی اتحاد اسلامی سیاف ضدیت شان با هزاره را به گونهء سیستماتیک ادامه دادند. ضدیت با مزاری بود نه با هزاره. یعنی این صدیت و جنگ سیاسی بود نه قومی.
حزب وحدت خواهان تقسیم قدرت میان خود و شورای نظار بود. آنها سه وزارت کلیدی به شمول وزارت امنیت را میخواستند. ایا این کار در موجودیت احزاب پشتون تبار دیگر میسر و عملی بود؟
جنگ برسر همین وزارت خانه ها شروع شد. تقسیم قدرت کار آسانی نبود.
چنانچه گفته شد، تبلیغات زیادی در مورد جنگهای کابل دران زمان صورت گرفته و همین حالا هم برای تعمیق دشمنی میان تاجک و هزاره، صورت میگیرد. هیچ کس نمیتواند خون کسی را به کسی ببخشد. باید جنایتکاران به سزای اعمال شان برسند. اما به هوش باید بود که بهره برداری سیاسی از همچو مسایل حرمت خون شهیدان را ازمیان میبرد.
وارثین قربانیان فاجعهء افشار حق دارند تا دروازهء هر محکمه یی را بکوبند و قاتلین را به جزای اعمال شان برسانند. اما اگر این مساله سیاسی شد، موضوع سینه بریدن ها و میخ کوبیدن ها را مردم بهانه گرفته خون یک بیگناه را با خون بیگناه دیگر اختصار میکنند. اینست که جنایت و جنایتکار به جای خود میماند و خون ها ضایع میشوند.
وطنداران عزیز!
بنده نخست از همه به روح مظلوم مردگان تاریخ کشور درود میفرستم و برایشان جنت برین میخواهم. قتل چی که حتی کوچکترین آزار رساندن به یک انسان بیگناه که با تو دشمنی نکرده و قصد دشمنی ندارد جرم است.
اما باید متوجه بود که در دوران جنگ تبلیغات از تبعات آن است. می گویند در جنگ نخستین قربانی را حقیقت میدهد.
شکی نیست که در افشار جنایتی صورت گرفت و این جنایت به گونهء کشتار مردم بیگناه به جرم زیستن در محلهء افشار و طرفداری از حزب وحدت مزاری روی داد.
قتل این مردم هیچگونه توجیه ندارد و هرگونه توجیه برای خاک پاشیدن بروی خون آن بیگناهان شرکت در جنایت است.
واما هرگونه بهره برداری سیاسی و تبلیغاتی ازان نیز جنایت است. حنایت در افشار به هیچ صورت علیه قوم هزاره نبود. چرا که سایر هزاره ها در نقاط مختلف شهرکابل زیر ادارهء حکومت ربانی زندگی میکردند و کسی مزاحم آنها نمی شد. درین جنگ هزاره های طرفدار محمد اکبری و سید حسین انوری نیز شرکت داشتند و سبب سقوط افشار نیز همین هزاره های خودی شده بودند.
مساله دیگر این که نه شورای نظار و نه هم حتی اتحاد اسلامی سیاف ضدیت شان با هزاره را به گونهء سیستماتیک ادامه دادند. ضدیت با مزاری بود نه با هزاره. یعنی این صدیت و جنگ سیاسی بود نه قومی.
حزب وحدت خواهان تقسیم قدرت میان خود و شورای نظار بود. آنها سه وزارت کلیدی به شمول وزارت امنیت را میخواستند. ایا این کار در موجودیت احزاب پشتون تبار دیگر میسر و عملی بود؟
جنگ برسر همین وزارت خانه ها شروع شد. تقسیم قدرت کار آسانی نبود.
چنانچه گفته شد، تبلیغات زیادی در مورد جنگهای کابل دران زمان صورت گرفته و همین حالا هم برای تعمیق دشمنی میان تاجک و هزاره، صورت میگیرد. هیچ کس نمیتواند خون کسی را به کسی ببخشد. باید جنایتکاران به سزای اعمال شان برسند. اما به هوش باید بود که بهره برداری سیاسی از همچو مسایل حرمت خون شهیدان را ازمیان میبرد.
وارثین قربانیان فاجعهء افشار حق دارند تا دروازهء هر محکمه یی را بکوبند و قاتلین را به جزای اعمال شان برسانند. اما اگر این مساله سیاسی شد، موضوع سینه بریدن ها و میخ کوبیدن ها را مردم بهانه گرفته خون یک بیگناه را با خون بیگناه دیگر اختصار میکنند. اینست که جنایت و جنایتکار به جای خود میماند و خون ها ضایع میشوند.
باید به هوش بود!
حقی را بدست آوردن