شباهت شگرفی بین کرزی و داکتر نجیب می بینم. مگر سرنوشت همه دست نشاندگانی که باداران شان روی از آنان بر می تابند، چنین است؟ روان شناسی را چنانکه باید نمی دانم, اما سرکشی دیرهنگام این گونه افراد از ولینعمتان شان به "شِق" کردن کودکانی می ماند که از پدر خود ناراضند. حرف هایی می زنند؛ تهدیدهایی می کنند؛ چهره سرخ و زرد می کنند تا به مقصود خود نایل آیند و چیزکی که می خواهند بگیرند. بی خبر یا گاهی با خبر آن که مصلحتی که پدر یا مادر را در گذشته به دادن امتیازی واداشته بود دیگر وجود ندارد تا موقف داده شده را باز دهد.
اینکه بوش, کرزی را و کرزی, بوش را می خواست همه می دانیم. در آن وقتی که کرزی بلند مرتبه ترین مدال حکومت خود را بر گردن بوش آویخت و آن هم در حالی که بوش در عراق - درست در جایی که ادعای برقراری دموکراسی را داشت - بوت باران شد این احساسات ضد امریکایی کجا بود؟ یاد ما باشد که نجیب و کارمل و تره کی و امین نیز بر گردن بسیاری از روس ها مدال هایی از این دست را آویخته بودند. یاد مان باشد که شاه شجاع نیز در معیت انگلیس ها آمد و گفته می شود که در آخر زمزمه هایی حاکی از نارضایتی از ولینعتمان را سر داده بود.
مشکل ما کرزی و امثال کرزی نیست. ما در طول تاریخ "پر افتخار" خود کرزی های بسیاری داشته ایم که شاید به نیت نیک آمدند تا کاری در زادگاه خود انجام دهند, اما بدترین نقش را در بدتر سازی اوضاع بازی کردند. مشکل ما در خود ماست.
آیا هنوز هم وقت آن نرسیده است که خود را بازنگری کنیم؟
کرزی استعفا بدهد یا ندهد, برای من مهم نیست. زیرا او مهره یی بیش نیست. حتی هنگامی که کرزی برای مدت معینی رییس جمهور افغانستان شد, من برای بعضی از دوستان خود گفتم عقلانیت سیاسی زمانی در سطح بالای سیاسی - گر چه در افغانستان این طبقه بندی نا موجه است - در افغانستان رویکار می آید که این کرزی آمده از امریکا که دعوای دموکراسی دارد درست در زمان معین دست از قدرت بکشد و هیچ بهانه یی نیاورد. اما او بهانه آورد و تا چرخش انگشتان من بروی صفحه کیبورد حرفی از ترک قدرت نگفته است. دلیل آن هر چه باشد از منتظر بودن چراغ سبز از سوی قصر سفید یا جلب اعتماد طالبان - پسر خوانده یا فرزندها- بازی با آرمان ملتی است که او در نخستین روزهای به قدرت رسیدنش احترام خود را به آن نمایش گذاشت، اما تداوم آن را فدای خوشباشی ها و قدرت طلبی های افراد دور و بر خود به نام قوم و زبان ساخت.
شباهت شگرفی بین کرزی و داکتر نجیب می بینم. مگر سرنوشت همه دست نشاندگانی که باداران شان روی از آنان بر می تابند، چنین است؟ روان شناسی را چنانکه باید نمی دانم, اما سرکشی دیرهنگام این گونه افراد از ولینعمتان شان به "شِق" کردن کودکانی می ماند که از پدر خود ناراضند. حرف هایی می زنند؛ تهدیدهایی می کنند؛ چهره سرخ و زرد می کنند تا به مقصود خود نایل آیند و چیزکی که می خواهند بگیرند. بی خبر یا گاهی با خبر آن که مصلحتی که پدر یا مادر را در گذشته به دادن امتیازی واداشته بود دیگر وجود ندارد تا موقف داده شده را باز دهد.
اینکه بوش, کرزی را و کرزی, بوش را می خواست همه می دانیم. در آن وقتی که کرزی بلند مرتبه ترین مدال حکومت خود را بر گردن بوش آویخت و آن هم در حالی که بوش در عراق - درست در جایی که ادعای برقراری دموکراسی را داشت - بوت باران شد این احساسات ضد امریکایی کجا بود؟ یاد ما باشد که نجیب و کارمل و تره کی و امین نیز بر گردن بسیاری از روس ها مدال هایی از این دست را آویخته بودند. یاد مان باشد که شاه شجاع نیز در معیت انگلیس ها آمد و گفته می شود که در آخر زمزمه هایی حاکی از نارضایتی از ولینعتمان را سر داده بود.
مشکل ما کرزی و امثال کرزی نیست. ما در طول تاریخ "پر افتخار" خود کرزی های بسیاری داشته ایم که شاید به نیت نیک آمدند تا کاری در زادگاه خود انجام دهند, اما بدترین نقش را در بدتر سازی اوضاع بازی کردند. مشکل ما در خود ماست.
آیا هنوز هم وقت آن نرسیده است که خود را بازنگری کنیم؟
کرزی استعفا بدهد یا ندهد, برای من مهم نیست. زیرا او مهره یی بیش نیست. حتی هنگامی که کرزی برای مدت معینی رییس جمهور افغانستان شد, من برای بعضی از دوستان خود گفتم عقلانیت سیاسی زمانی در سطح بالای سیاسی - گر چه در افغانستان این طبقه بندی نا موجه است - در افغانستان رویکار می آید که این کرزی آمده از امریکا که دعوای دموکراسی دارد درست در زمان معین دست از قدرت بکشد و هیچ بهانه یی نیاورد. اما او بهانه آورد و تا چرخش انگشتان من بروی صفحه کیبورد حرفی از ترک قدرت نگفته است. دلیل آن هر چه باشد از منتظر بودن چراغ سبز از سوی قصر سفید یا جلب اعتماد طالبان - پسر خوانده یا فرزندها- بازی با آرمان ملتی است که او در نخستین روزهای به قدرت رسیدنش احترام خود را به آن نمایش گذاشت، اما تداوم آن را فدای خوشباشی ها و قدرت طلبی های افراد دور و بر خود به نام قوم و زبان ساخت.