در این هیچ جای شک نیست که کشور های چون افغانستان که مردم آن با گرایشات قومی، مذهبی، زبانی تولد و بزرگ میشوند، نمیتوان هنرمندان و یا نویسنده گان فارغ از تعلقات داشت. به نظر من انسان مراحلی را میگذراند و به پخته گی میرسد. عاصی نیز با طبعیتی که داشت از آمدن مجاهدین خیلی هیجانی شده بود و ناپخته گی او نیز دلیلی داشت که متاثر از شور و شوقی بود که بسیاری در عدم تجربه زنده گی با آن احزاب داشتند. عاصی خیلی زود پی برد که قهرمانان خیالاتش با واقعیت سازگاری ندارد و نادم شده بود. ولی اینرا باید گفت که اگر از بعد شعر به او نظری اندازیم خواهیم دید که به مشکل میتوان کسی را در تاریخ معاصر ما معادل او یافت. دو بیتی ای از او را که با ایجاز کامل سروده شده و گفته میتوان تا قرن هاست نظیری نخواهد داشت اینجا مینویسم. شخصاً برای خودم این دوبیتی برابر با کل شهنامه است:
شبانه رو به دشت سرخ رنگی
به پای بیشه و دریا و سنگی
فقط یک خواب میبینم همیشه
چراغی، پرچمی، مردی، تفنگی
قابل ذکر است که هنرمند معروف ما فرهاد دریا نیز بعد از مرگ عاصی دیگر هیچ گاهی نتوانست آنگونه آهنگ و تصنیف بسازد که این خود، انسان را به شک می اندازد که آیا واقعاً دریا آن آهنگ ها را به تنهایی میساخت؟
چرا که بعد از رفتن عاصی دیگر "دریای" ما آن عصیان، روانی و آن لطافت را در آهنگ ها و کمپوز هایش ندارد.
در این هیچ جای شک نیست که کشور های چون افغانستان که مردم آن با گرایشات قومی، مذهبی، زبانی تولد و بزرگ میشوند، نمیتوان هنرمندان و یا نویسنده گان فارغ از تعلقات داشت. به نظر من انسان مراحلی را میگذراند و به پخته گی میرسد. عاصی نیز با طبعیتی که داشت از آمدن مجاهدین خیلی هیجانی شده بود و ناپخته گی او نیز دلیلی داشت که متاثر از شور و شوقی بود که بسیاری در عدم تجربه زنده گی با آن احزاب داشتند. عاصی خیلی زود پی برد که قهرمانان خیالاتش با واقعیت سازگاری ندارد و نادم شده بود. ولی اینرا باید گفت که اگر از بعد شعر به او نظری اندازیم خواهیم دید که به مشکل میتوان کسی را در تاریخ معاصر ما معادل او یافت. دو بیتی ای از او را که با ایجاز کامل سروده شده و گفته میتوان تا قرن هاست نظیری نخواهد داشت اینجا مینویسم. شخصاً برای خودم این دوبیتی برابر با کل شهنامه است:
شبانه رو به دشت سرخ رنگی
به پای بیشه و دریا و سنگی
فقط یک خواب میبینم همیشه
چراغی، پرچمی، مردی، تفنگی
قابل ذکر است که هنرمند معروف ما فرهاد دریا نیز بعد از مرگ عاصی دیگر هیچ گاهی نتوانست آنگونه آهنگ و تصنیف بسازد که این خود، انسان را به شک می اندازد که آیا واقعاً دریا آن آهنگ ها را به تنهایی میساخت؟
چرا که بعد از رفتن عاصی دیگر "دریای" ما آن عصیان، روانی و آن لطافت را در آهنگ ها و کمپوز هایش ندارد.